”แหะ ผมล้อเล่นน่ะครับ“

ชินฉีกยิ้มหน้าตายในขณะที่ยกมือยอมแพ้และแลบลิ้นออกมาด้วยท่าทีกวนๆ

“ไม่มีผีอยู่ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”

เขาแอบกลั้นขำกับท่าทีหงุดหงิดของอีกฝ่ายแต่ก็ล้มเหลวจนหัวเราะออกมา

”แบบนี้นี่เอง..“

เขาหันมองและจินตนาการตามสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาก่อนจะหันกลับไปมองด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้นเล็กน้อย

“โยโกะจังดูสนใจเรื่องคุยผีมากเลยนะครับ ไว้ว่างๆกว่านี้เล่าให้ผมฟังบ้างสิ”

ชินพูดในขณะที่จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยมากขึ้นและหันมองเวลาสลับกับใบหน้าของอีกฝ่าย

“ผมไม่เคยเจอผีเลยสักครั้ง ไม่รู้เพราะมันไม่มีจริงหรือเพราะตาบอดสีกันแน่เนื่ยสิครับ..”

”ไม่รู้สิ ลองหันไปดูมั้ยครับ“

เขาพูดตอบด้วยนํ้าเสียงนุ่มลึกพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้ไม่ไหวใจแบบสุดๆ

แต่ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น ก็แอบรู้สึกเสียวสันหลังอยู่บ้าง

หลังจากเห็นท่าทีดูตื่นเต้นอีกฝ่าย เขาก็ยกยิ้มพร้อมกับพูดออกมาเบาๆอย่างเอ็นดู

”โอ๊ะ ! โยโกะจัง ชอบตอนเห็นคุณผีหรอครับ“

ชินพูดพร้อมยิ้มตาหยีออกมาก่อนจะพูดต่อ

“อันที่จริง ผมก็พยายามถ่ายรูปคุณผีอยู่ตลอดเลยล่ะ แต่ก็ไม่เคยถ่ายติดสักครั้ง..”

และวันนี้ก็ดูคนเยอะแปลกๆด้วยรึเปล่านะ แต่มันคงเพราะเปิดเทอมวันแรกแหละมั้ง..

เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายไม่เป็นตามที่หวังเขาก็รู้สึกลังเลและประหม่าเล็กน้อย

ชินมองดูอีกฝ่ายอย่างทำตัวไม่ถูกแต่ยังคงรอยยิ้มยั่วยุอยู่

’เท่าที่อ่านมาในมังงะโรแมนซ์ วิธีนี้ต้องได้ผลสิ หรือว่ามุกมันเก่าไปนะ..‘

”…ที่ไม่เชื่อเพราะไม่เคยเห็นน่ะครับ“

เขาตอบกลับพร้อมกับทำท่าครุ่นคิดสักพักก่อนที่สายตาของชินจะย้อนกลับไปมองที่อีกฝ่าย

“แล้วโยโกะซังล่ะ เคยเห็นรึป่าวครับ?..ผีน่ะ”

(ขอโทษค้าบ เค้านึกว่าฟอลแล้ว😭😭)

เขาค่อยๆผละออกจากอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะยกมือยอมแพ้

ในขณะที่ขำออกมาเบาๆพร้อมพูดออกมาด้วยรอยยิ้มกวนอย่างตรงไปตรงมา

“โทษที โทษที พอเห็นเธอกลัวก็อยากแกล้งขึ้นมาเลยครับ”

“..ผีน่ะ ไม่มีจริงหรอกครับ-”

เมื่อรู้สึกถึงแรงดึงทำให้เขาแอบแสยะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยกับท่าทีของอีกฝ่าย

พอรู้ว่าเริ่มกลัวก็ทำให้อยากแกล้งเพิ่มอีกสักนิดทำให้ชินขยับไปใกล้ๆก่อนที่จะกระซิบเบาๆ

”ผีน่ะ อยู่ทุกเวลาแหละครับ“

“…บางทีอาจจะอยู่ด้านหลังพวกเราก็ได้นะครับ“