ยัยน่ารักกกกก

สำหรับชินแล้วผู้ชายคนนี้ไม่ต่างจากนายจ้าง แม้จะรู้ไม่ไว้วางใจรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตานั่น เขาก็รีบโค้งให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“สวัสดี…ครับ”

“เป็นช่างทำรองเท้าฝึกหัดสินะครับ” นางุโมะพูดด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

“ครับ”

“สนใจรองเท้าปวงต์เป็นพิเศษเหรอครับ”

ชินพยักหน้าช้า ๆ

“อ่อ แนะนำตัวช้าไปหน่อย ผมนางุโมะ เป็นเพื่อนกับเจ้าของโรงละครแห่งนี้เองครับ” ชายผมดำโค้งตัวด้วยท่าทางเหมือนนักแสดงบนเวที รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนริมฝีปาก

“อันที่จริงเรียกว่าหุ้นส่วนก็คงได้”

เสียงหนึ่งพูดขึ้น ชินสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปชายหนุ่มตัวสูงคนหนึ่ง เขามีเส้นผมปรกหน้าสีดำสนิท ดวงตาโตกลมสีดำ และรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจเท่าใดนัก

อีกสิ่งที่โดดเด่นพอ ๆ กับใบหน้าดูดีนั่น...คือรอยสักบนลำคอ ไม่สิ—ที่แขน และที่นิ้วมือนั่นก็ด้วย

มันดูโดดเด่ดเสียยิ่งกว่ารองเท่าคู่ไหน แม้จะถูกฝุ่นปกคลุม แต่มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่ามันเคยมีสีแดงที่สดสวยเพียงใด

ชินพยายามละสายตาจากมันใครคราแรกและเริ่มเก็บกวาดห้อง แต่พอเห็นรองเท้าคู่นั้นอีกที เขาก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปหยิบมันขึ้นมา

“นั่นเป็นรองเท้าของอดีตนางเอกประจำโรงละคร”

บนชั้นวางรองเท้า—มีรองเท้าปวงต์[1]สีแดงหม่นฝุ่นอยู่คู่หนึ่ง

[1] *รองเท้าปวงต์ (Pointe Shoes) – รองเท้าบัลเลต์สำหรับต้นรำด้วยปลายเท้า มีส่วนปลายที่แข็ง ช่วยให้สามารถทรงตัวและเต้นบนปลายเท้าได้

ชายหนุ่มผมทองกวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะบอกกับตัวเองว่าให้เริ่มจากสิ่งที่ทำได้ก่อนเสมอ

นั่นคือการเก็บกวาด

เป็นงานที่ออกจะน่าเบื่อไปสักหน่อย แต่เพราะในห้องนี้มีรองเท้าบัลเลต์หลากหลายรูปแบบ ชินจึงพอหาอะไรน่าตื่นเต้นในการทำความสะอาดห้องเขรอะฝุ่นแห่งนี้ได้

ฝุ่นพุ่งกระจายเมื่อบานประตูไม้ผุพังถูกปิดอย่างแรง ชินยกมือขึ้นบังใบหน้าตัวเอง แต่นั่นก็ไม่เป็นประโยชน์อันใดนัก เขาไอค่อกแค่ก แสบตาจนน้ำตาแทบไหล

ห้องของช่างทำรองเท้าฝึกหัดมีแต่ฝุ่น เตียงนอนเก่า ๆ ตู้เก็บของเรียงราย และแน่นอน...ชั้นวางรองเท้า