neyi tartışacağımızı belirleyenlerin artık bu sus paylarını kabul etmeyeceğiz. Geçmiş olsun…

Ama bir devleti gerçekten büyük yapan şey, bir yurttaşın gözyaşını bastırmak değil, onunla birlikte ağlayabilme cesaretidir.
Bunu da duyduk; ‘’acını estetikleştir, gözyaşını gölgeye çek, yoksa rahatsız eder.’’
Duydunuz mu? Gözyaşı protokole uygun değilmiş...

o acıyı bastırabilme kapasitesiyle ölçülüyor.
Burada mesele sadece cehalet değil. Bu, politik bir tercihtir.
Yas, güç gösterisinin önünde bir “engel” olarak görülüyor.
Acı, düzene zarar verici bir “sızıntı” olarak kodlanıyor.
Ve biz anlıyoruz ki:
Bu coğrafyada acı çeken hep yalnız bırakılıyor.

Bu cümle bir dil sürçmesi ya da spontan çıkan bir cümle değil; bu bir anlayış; yönetme anlayışı.
Bu ülkede yıllardır acının, ölümün, yas tutmanın estetikleştirilmesi isteniyor. Bir ülkeyi yönetmek böyle acıların yaşanmasını önlemek değil, halkının acısını taşıyabilme gücü değil,

Yaşam tercihlerine, toplumsal çeşitliliğe saygısızlık.
Bu tür açıklamalar, ayrımcılık ve toplumsal baskıya düğün bayram ettirir. Beraber halaya durursunuz...

Birbirine destek olan iki insan da ailedir. Evlat edinmiş bireyler de, yalnız ebeveynler de, gönüllü çocuksuz çiftler de birer ailedir.
Devletin sesiyle edilen bu sözler yalnızca bilimsellikten uzak değil, aynı zamanda yaralayıcı, dışlayıcı, damgalayıcı.

Kimi isteyerek, kimi sağlık nedenleriyle çocuk sahibi olamayan onca insanın hayatını yok sayıyor. Sen kimsin diye sorarlar mı? Soruyoruz ve hatırlatıyoruz; aile, yalnızca kan bağından ibaret değildir.
Aile, birlikte kurulan bir hayat, emekle örülen bir bağdır.