“ มะ หมายความว่ายังไงครับ ”

เอโกะไหวไหล่ ทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ตัวโปรดพร้อมยกขาขึ้นพาดโต๊ะแล้วเอ่ยต่อ

“ แต่นายก็ต้องช่วยหมอนั่นเหมือนกัน

ถือเป็นการแลกเปลี่ยน ”

“ ช่วย.. ? ”

“ นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรอกนะอิซางิ โยอิจิ ” กรอบแว่นถูกดันขึ้น “ เพราะตราบใดที่พวกนายยังอยากมีชีวิตรอด.. ”

“ ... ”

“ พวกนายก็ต้องหันมาพึ่งพากันเองซะ ”

“ ไม่ได้ ”

“ แต่เอโกะ– ”

“ ฉันรู้ว่านายไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับมิคาเอล ” เอโกะเอ่ยขัด “ แต่ช่วยทน ๆ หมอนั่นหน่อย ”

“ ... ”

“ รู้ใช่ไหมว่าอาการของนายมันกำเริบอีกแล้ว ? ”

อิซางิลอบกลืนน้ำลายลงคอ ค่อย ๆ เบือนหน้าหนีเอโกะที่จ้องเขม็งมาทางตัวเอง

“ หมอนั่นคือคนเดียวที่ช่วยนายได้ ”

สีหน้าและท่าทางที่ดูร้อนรนจนผิดปกติของอิซางินั้นทำให้เอโกะ จินปาจิคาดเดาความคิดในหัวเล็กนั่นได้ไม่ยาก

คงมาเกลี่ยกล่อมเรื่องนั้นล่ะมั้ง

“ เอโกะซัง.. คือผมไม่อยากมีรูมเมท– ”

“ นายแค่ไม่อยากอยู่กับมิคาเอล ”

อิซางิเงียบ ค่อย ๆ พยักใบหน้าเล็กแล้วเงยมองคนที่กุมอำนาจทั้งหมดด้วยความหวัง

รินอมยิ้ม ซุกใบหน้าเข้ากับอกเล็กอย่างออดอ้อนก่อนจะเงยมองคนบนตัก

“ ไม่ได้เหรอ ”

“ ริน.. ”

“ นะครับ

อยากฟังพี่พูดอีก ”

“ ก็ได้ ”

“ งั้นคืนนี้นอนด้วยกันนะ ”

“ แต่รินต้องนอนกับ– ”

“ จะนอนกับอิซางิคนเดียว ”

“ ดื้อ ”

“ แล้วรักไหม ”

คนโตกว่าวาดยิ้มหวาน ขยับใบหน้าเข้าใกล้แก้มของคนเด็กกว่าพร้อมกดจูบลงแผ่วเบา

“ ไม่รักไม่ตามใจขนาดนี้หรอก ”

—

end

“ แค่สีหน้าปกติของรินก็ดูดีอยู่แล้ว ”

“ ชอบผมที่หน้าตาหรือไง ”

อิซางิชะงัก มองเด็กตรงหน้าที่ขมวดคิ้วไม่พอใจอย่างนึกขัน

“ ก็ใช่แหละ รินหน้าตาดีนี่ ”

“ โยอิจิ ”

“ ล้อเล่น ” อิซางิหัวเราะ “ รินเองก็รู้ไม่ใช่หรอว่าพี่ชอบรินที่ตรงไหน ”

“ เหมือนจะไม่รู้นะ ”

“ เด็กเจ้าเล่ห์ ”

“ ไม่ได้ชอบสักหน่อย

แต่เพราะเป็นรินเลยโกรธไม่ลงต่างหาก ”

ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มบาง มองคนบนตักด้วยความเอ็นดู

“ พี่แพ้ผมสินะ ”

“ อ๊ะ– อย่ายิ้มนะ ! ”

“ ทำไม ” รินเลิกคิ้ว “ นึกว่าพี่ชอบให้ยิ้ม ”

“ ก็ชอบ.. แต่ถ้ารินยิ้มแบบนั้นมันขี้โกงนี่นา ”

“ ขี้โกง ? ”

“ พูดสิ ”

“ ฉัน.. อื้อ ริน ! ”

“ พูดใหม่ ”

ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันอย่างประหม่า นึกวิเคราะห์คำพูดตัวเองเมื่อครู่

‘ คำไหนที่รินไม่ชอบกัน ’

“ พี่.. ” รินพยักหน้า “ พี่เป็นห่วงริน ”

“ รู้แล้วครับ ”

“ แต่ก็ยังพูด ”

“ ปกติผมก็พูดแบบนี้ ” อิซางิหน้ามุ่ย “ พี่ก็ชอบไม่ใช่หรอ ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ ขยับแขนโอบเอวบางพร้อมออกแรงเกี่ยวรั้งให้คนตรงหน้าเข้ามาใกล้ชิดกว่าเก่า

“ ก็คำนั้น.. ฉัน– อื้อ ”

ริมฝีปากหนาประกบลงมาอย่างรวดเร็วก่อนจะถอนจูบออกแล้วมองใบหน้าสวยนิ่ง

“ พูดใหม่ ”

อิซางิหน้าแดงก่ำ อ้าปากค้างอย่างประหลาดใจในการกระทำของคนตรงหน้า

“ นั่งสิ ”

อิซางิเม้มปากอย่างประหม่า แม้จะนึกเคืองในคำพูดของอีกฝ่าย แต่ความรู้สึกนั้นกลับสั่งให้ร่างกายขยับไปเองอย่างสวนทาง

“ หน้าบึ้ง ”

รินพูดขึ้นทันทีหลังจากอิซางินั่งลงมาที่ตักตามคำเชิญของตัวเอง ก่อนจะยกมือหนาลูบเอวบางไปมา

“ ก็รินพูดไม่ดี ”

“ คำไหนที่ไม่ดี ”

ว่าจบปากเรียวก็เบะออกอย่างเง้างอน ก่อนจะก้มตัวลงหยิบขวดน้ำที่ตั้งอยู่ข้างตัวอีกคนขึ้นมาเพื่อนำไปเก็บ

“ จะไปไหน ”

“ สนใจตัวเองไปเถอะ ”

“ อิซางิ ” รินเอ่ยเสียงเรียบ “ ประชด ? ”

“ เปล่าสักหน่อย ”

“ งั้นก็มานั่งนี่ ”

รินว่าพร้อมขยับขาลงจากเครื่องออกกำลังกายแล้วชี้นิ้วมาที่ตักตัวเอง

อิซางิโคลงศีรษะเบา ๆ อย่างนึกเอ็นดูก่อนจะเคลื่อนมือเช็ดตามกรอบหน้าหล่อของคนตรงหน้า

“ เสร็จแล้ว.. หล่อเหมือนเดิม ” อิซางิว่าด้วยรอยยิ้ม “ รินไม่พักหน่อยเหรอ เดี๋ยวร่างกายจะพังเอานะ ”

“ ยุ่ง ”

“ ก็เป็นห่วงนี่นา ”

“ ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ”

“ รินพูดจาใจร้ายเกินไปแล้ว ”

ถึงจะเอ่ยออกไปแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้วมือหนาก็ยื่นออกไปรับขวดน้ำจากโยอิจิอยู่ดี

คนโตกว่ายิ้มแป้น ยื่นผ้าที่เตรียมมาให้อิโตชิคนน้อง

“ เหงื่อรินออก

ขอเช็ดนะ ”

ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากอิโตชิ ริน คนเด็กกว่าทำเพียงปรายตามองแล้วเอนหลังพร้อมเงยหน้าขึ้นให้เท่านั้น

‘ ขี้เก๊ก ’

“ เลอะขา ” คนพี่ว่าเสียงอ่อน “ ริน.. พี่จะล้ม ”

“ รอรับอยู่ครับ

ล้มลงมาเลย ”

ริมฝีปากสวยยกยิ้มก่อนกายบางจะล้มลงพิงอกแกร่งตามคำเชิญของอีกฝ่าย

“ พาไปล้างตัวด้วยนะ ”

“ ใครบอกจะทำแค่รอบเดียว

พี่หายไปกี่วันก็ต้องชดตามนั้นดิ ”

“ อิโตชิ ”

“ ครับอิซางิ ”

“ ไอเด็กนี่– อื้อ ”

—

end

“ พี่เหมือนกัน.. อะ อ๊ะ ริน ”

“ ขอปล่อยข้างในได้ไหม ”

ใบหน้าสวยพยักรับก่อนรูร้อนจะขมิบตอดรัดแก่นกายหนาแน่น ทำเอาคนเด็กกว่าหลุดครางต่ำในลำคอ

“ อ่า ตอดแน่นสัส ”

“ แตก– อึก แตกแล้ว ”

ทันทีที่เสียงหวานเอ่ยจบ น้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาปะปนกับน้ำสีใส อิโตชิคนน้องเห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มก่อนจะโน้มใบหน้าไปคลอเคลียลำคอขาวของคนโตกว่าไว้แล้วกระตุกปล่อยเข้าไปในรูร้อน