Yağmur da yaşatmaz seni güneş de.. Artık mevsim kış...

Evet...
Yılın en uzun gecesi.
Bir durup nefes alma gecesi gibi.
Karanlık en uzun noktasına ulaştıktan sonra, fark etmeden günler uzamaya başlar ya,
bence umut da öyle.
Ardından da umuda tüküreyim, diyorum...

Nerede ıssız şarkılar var peşlerine düştüm...

Uzun cümleler insanıydım; her biri tek tek tükendi ; bana kalan tövbeli cümleler...

Hayatın zirvesiyle baş edemedim; düşmeye düş kurdum...

Nedir bu cezam, tükendim ellerinde!

Bir aşkı yorma; kaybedersin !

Bir Ekim zezesi bu;
ne tam hüzün, ne tam umut.
Biraz geçmişten, biraz yarından kalma.

Kahveler ılıkken içiliyor,
sözler daha az, düşünceler daha derin.
Ve insan anlıyor ki,
bazı mevsimler geçmek için değil,
içimizde kalmak için gelir.

Kırıldım, evet. Ama büyüdüm de.
Her düşüş bir hatırlatma,
her yara bir harita oldu bana.
Artık biliyorum:
Hayat, eksik kalanı da sevmeyi öğretir.

Sabaha bir not:
Her şey yeniden başlayabilir.
Güneş doğdukça, kalp de ısınır.
Dünün yükü biraz azalır,
ve insan, sessizce kendini affetmeyi öğrenir.

Geceye bir not: Her şey biraz eksik, ama yıldızlar yine de yanıyor. Belki bu da umut sayılır.

Bir fincan çayın buğuya karıştığı, pencereden düşen yağmur damlalarının hikâyeler anlattığı zamandır Ekim. Ne tam yazdır, ne de kıştır; tam ortasında, biraz hüzün, biraz huzur taşır. Velhasıl severim seni Ekim. Gerçi depresif bir hırka hallerin de var.

Ne kadar sessiz,sakin bir ortam. Issız bir adaya düşmüş gibi. Gelirken üç şey getirdim saygı, bira ve hoşgörü.