بخدا یه عمر بیخودی خودمو درگیر احساسات اینا کرده بودم، مفت نمی‌ارزه و تو میتونی بنفیت های یه رابطه رو از روابط بدون لیبل بدست بیاری.

از راه دردناک و سختش یاد گرفتم، ولی یاد گرفتم.
ولی یه چیزی توم مرده، یه چیزی شبیه حس دوست داشتن و اعتماد، خیلی وقته ندارمش، همدلی های آدمها از نظرم فیکه، ابراز محبت هاشون فیکه و صرفا هستم تا وقتی بصرفم.

و البته فهمیدم که اصلا ادم با پوکساید و الکل و چندتا قرص و یا ویاس زیاد نمیمیره 😂😂
ولی خب صورتم از اونموقع خیلی شکسته شده و سرش ناراحتم.

دیشب داشتم برای امیر جریان خودکشیمو تعریف میکردم و گفتم اونموقع که فکر میکردم هیچ امیدی به آینده و زندگیم نیست، فکرشو نمیکردم سه ماه بعدش تو و آتنا تو زندگیم باشید و باهم نمایشگاه کتاب بریم
و بعدش گفتم امیدوارم سه ماه آینده حالم بهتر باشه و گفت امیدوارم بتونم خوشحالترت کنم :))

فکر کنم بعد از اون فروپاشی یکشنبه، دیگه کل گذشته برام تموم شد، آخرین پروانه هارو بالا آوردم و دیگه تموم شد.

راستش توقع داشتم دلم براش تنگ شده باشه یا مووان نکرده باشم یا وقتی رندوم دیدمش یه چیزی تو دلم تکون بخوره؟ یه طپش قلبی چیزی؟ چرا هیچی نشد؟ چرا هیچی نبود؟ مگه دوستش نداشتم؟ یعنی دیگه ندارم؟ چقدر عجیبه واقعا اینکه حتی باورت نمیشه حسی نداری دیگه

فکر کنم چون دیگه توییتر احساس امنیت نمیکنم و اینجا خالیه.

واقعا اینجا پرنده پر نمیزنه ، ولی برای همین ازش خوشم میاد
راحت میتونم داخلش غرامو بزنم بدون استرس اینکه شاید یکی استاکم کنه یا هرچی

به به اولین پست یا توییت یا ایکس یا وات اور