Sonra bir iki tanıdık genç çağırdım eve. Oturup afiyetle yerken onlar helvalarını, ben de hüznümle vedalaşıp, anneme benzediğim için kendime sarıldım.

Şimdiki nesillerin “anı” diye biriktirdikleriyle bizim sahip olduklarımız aynı değil.
Mutfakta ben helvayı kavururken, anacağımın elleriyle sıkıp şekil verdiği o helvanın kokusuna duyduğum özlemle gözlerimden akan yaşları kuruladım.

Sofraların bereketi kaçtı.
Kiminle konuşsam, marketten yaptığı alışverişin neticesinde iki patates, bir soğan,dört yumurtaya verdiği dünya paranın şaşkınlığında
Eskiden babalarımız çalışırdı ve bizim gibi çok çocuklu aileler yokluk nedir bilirdi ama yine de sofrasından üç çeşit yemeği eksik olmazdı.

Mahallenin bütün çocukları alırdı o helvanın kokusunu. Mutfağın penceresine doğru uzanan, daha oradan kendisine uzatılan tabaktan alırdı payını.
Anacığım, mahallenin de bütün çocuklarını doyururdu.

O zaman fakirlik vardı, şimdi sefillik var—hem de her yerde.

Helva, benim çocukluğumda bildiğim tek tatlıydı.
Anacığım, bizim karnelerle geldiğimizi görünce, kalbi heyecandan pıt pıt atarak, güzel notların gururunu biraz da paylaşarak geçerdi ocağın başına.

Bugün irmikli un helvası yaptım. Un, yaşadığımız zaman gibi kavruldukça güzelleşti. Evim bu güzel kokunun bereketiyle doldu taştı.