เยจุนรู้ดีว่าสิ่งโนอาพูดมีความหมายว่าอะไร

“นายคิดเหมือนฉันหรือเปล่านะจุนอ่า”

น้ำเสียงของโนอาเจื่อนลงเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับจากเขา

อือ ไม่แกล้งแล้วก็ได้

“ฮันโนอา”

“หืม?”

“พระจันทร์ก็สวยมาตลอดนั่นแหละ”

💜💙

“ดูสิจุน สวยหรือเปล่า?“

ลูกแก้วสีครามหม่นเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า

ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ถูกประดับไปด้วยดวงดาวระยิบระยับนับหมื่น— ไม่สิ นับล้านเลยล่ะ

แสงนวลจากดวงจันทร์ที่ลอยเด่นยิ่งทำให้ภาพที่เขาเห็นมันสมบูรณ์แบบไปอีกขั้น

“อ่า…พระจันทร์.. สวยจังเลยโนอา”

“ชอบหรือเปล่า?”

“อื้อ”

“นัมเยจุน”

“อืออ?”

“พระจันทร์สวยจังเลยเนอะ”

“เดินช้า ๆ หน่อยสิโนอา บนนี้มันมืดนะ”

อดไม่ได้ที่จะบ่นให้กับความใจร้อนของอีกฝ่าย

โนอาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทำเพียงกระชับมือที่จับกันไว้ให้แน่นขึ้น

ก้อนเนื้อในอกพากันเร่งจังหวะเมื่อในหัวของเยจุนเริ่มจินตนาการไปถึงอะไรบางอย่างที่คิดว่าโนอาจะแอบเตรียมไว้ให้กัน

“อยากพานายมาดูท้องฟ้าคืนนี้ด้วยกันน่ะ”

อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นในขณะที่ฝีเท้าของพวกเราก็หยุดลง

ปลายนิ้วเรียวของโนอาถูกขยับมาเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยของเขาในขณะที่พวกเราอยู่ในลิฟต์

เยจุนเลิกคิ้วให้กับการกระทำนั้น อีกฝ่ายทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่ก็ยังคงเกี่ยวนิ้วเขาเอาไว้

บรรยากาศรอบตัวเราเงียบลงจนเหลือแค่เสียงลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไปชั้นบนสุดของตึกนี้

ติ๊ง!

“ไปกันเถอะ”

จากที่เกี่ยวนิ้วไว้ด้วยกัน โนอาเปลี่ยนมาจับมือของเยจุนไว้อย่างเต็มมือ ทั้งยังจูงเขาออกจากลิฟต์ทันที่ประตูของมันเลื่อนเปิด

“มีแค่ฉันกับนาย…”

ระยะห่างของพวกเราลดลง

จนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน

“มีแค่ผมกับคุณ…”

“อื้อ มีแค่เรา”

💜💙

แสงของดวงอาทิตย์ลับหายจากขอบฟ้าไปแล้ว

เหลือเพียงแสงนวลจากดวงจันทร์ที่ช่วยให้บรรยากาศรอบตัวของพวกเราไม่มืดลงเท่าไร

และเยจุนก็ชอบเวลาที่เห็นได้เห็นใบหน้าของโนอาภายใต้แสงจันทร์แบบนี้

“ที่นี่มีแค่นัมเยจุน และฮันโนอา ไม่มีทั้งคุณหนู คนรับใช้หรือบอดี้การ์ดอะไรทั้งนั้น”

โนอาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

แต่ก็ไม่ได้หลบหนีจากสัมผัสของเขาเช่นกัน

โนอาทำหน้านิ่งราวกับรูปปั้นอย่างที่ชอบทำ

แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

ลูกแก้วกลมวาววับเมื่อเห็นใบหูแดงก่ำของคุณบอดี้การ์ด

เพราะเยจุนอยู่ใกล้เกินไป?

เพราะเยจุนใช้ปลายนิ้วเชยคางของโนอาขึ้นให้มาสบตากัน?

ไม่ต้องหาคำตอบให้มันปวดหัว

ทั้งหมดก็เพราะ …เป็นเยจุน

“ฉันเคยบอกนายแล้วนี่ ถ้ามีแค่พวกเรา..ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องเอายศเอาอย่างอะไรมาเรียกกัน”

ประโยคที่เขาตั้งใจจะพูดถูกกลืนลงคอไปจนหมดเมื่อได้ยินเสียงคนเป็นพี่พึมพำแทรกขึ้นมา

“ว่าไงนะครับ?”

“อย่ากัดแรงนะ…พี่ไม่อยากเจ็บอะ”

เขาหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้าเป็นกังวลของอีกฝ่าย

“ครับ สัญญาว่าจะทำเบา ๆ ”

💗💙

“ผมขอ…”

“กัดแก้มสักทีสิครับ”

“เอ๊ะ?”

ครั้งนี้เป็นบงกูเองที่เผยรอยยิ้มออกมา

“ก็พี่อยากบีบแก้มผม ผมก็อยากจะลองกินแก้มพี่ดูสักครั้งเหมือนกันครับ”

“จะบ้าเหรอ?! พูดอะไรของนายเนี่ย พี่ไม่ใช่ของกินนะ”

“งั้นก็ไม่อยากบีบแก้มผมแล้วสิ?”

เยจุนเม้มริมฝีปากอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด

“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ—”

“…กัด..แรง”

ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายทำเขาอึ้งขนาดนี้น่ะนะ?

“เอาสิครับ”

“อื๋อ?”

“ถ้าอยากบีบก็บีบเลยครับ”

“จริงเหรอ?”

ลูกแก้วสีครามหม่นส่องประกายเมื่อเห็นว่าเขายินดีทำตามคำขอ

“แต่ก็ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกันหน่อยนะครับ”

บงกูเอ่ยออกมาพลางเอียงศีรษะพิงกับมือของตัวเอง

“ได้อยู่แล้ว~”

คนเป็นพี่ยิ้มรับโดยที่ไม่ได้รู้เลยสักนิดว่าตัวเองกำลังจะตกหลุมที่น้องชายคนนี้ได้ขุดเอาไว้

ช่างเป็นรอยยิ้มที่สดใสอะไรขนาดนี้นะ

นัมเยจุนเหมือนเป็นดวงอาทิตย์ในโลกที่แสนจืดชืดของแชบงกู

ให้ตายสิ…

ไม่อยากให้รอยยิ้มนี้มีเจ้าของเลย

“บงกู…”

“ครับ? ว่าไง”

“แก้ม…”

แก้มเขามันทำไมนะ

“ขอบีบหน่อยได้หรือเปล่า”

“พี่ว่าไงนะครับ?”

“อ่า ขอโทษที วันนี้รู้สึกว่าอยากเล่นกับบงกูเยอะเป็นพิเศษก็เลยเผลอพูดออกไปน่ะ”

อีกฝ่ายส่ายหน้าไปมาราวกับต้องการเรียกสติให้กลับมาอยู่กับตัว

คงเพราะเขาไม่ได้ติดใจอะไร

และเพราะรอยยิ้มสวย ๆ จากอีกฝ่ายมันน่ามองจนบงกูไม่มีเวลาพอให้ไปสนใจคำถามพวกนั้น

“อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะครับ”

“อื้ม เมื่อกี้ระหว่างทางโดนกลีบดอกไม้ปลิวมาชนแก้มด้วยแหละ เหมือนมีบงกูอยู่ใกล้ ๆ เลย”

“ผมก็อยู่ข้าง ๆ พี่ตลอดนี่”

“ใช่ไหมล่ะ~ เพราะงั้นวันนี้ก็ยิ่งอารมณ์ดีเพราะได้เจอบงกูตั้งสองรอบแหนะ”

คนเป็นพี่ส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง

เขาวางมือลงกับต้นขาอีกฝ่าย

“จะ…จะทำอะไร..?”

“ขอดูหางกระต่ายสักหน่อยแล้วกันนะครับ”

พูดจบก็จับต้นขาเรียวชันขึ้นจนแทบจะชิดอกยกสะโพกกลมให้ลอยขึ้นจนเห็นพุ่มหางที่ด้านหลัง ก้อนขนปุกปุยสีขาวดูนุ่มนิ่มไม่ต่างกับใบหู

คงเพราะเสียงในหัวของฮามินมันดังเกินไป

เขาถึงไม่ได้รู้ตัว

ว่าตอนนี้ท่าทางของพวกเราทั้งคู่มันล่อแหลมขนาดไหน

🖤💙

ลูกแก้วสีครามหม่นที่ช้อนมองกลับมายิ่งทำให้ความยับยั้งชั่งใจของเขาลดลงเรื่อย ๆ

ผ้าห่มยังคงปกปิดตั้งแต่เอวคอดลงไปจนถึงปลายเท้า

แต่ในห้วงความคิดของยูฮามินมีแต่ภาพของนัมเยจุนที่เปลือยเปล่า ไร้ซึ่งอาภรณ์ใดบดบังร่างกาย

ถ้ามีหู…

…แล้วหางล่ะ?

“อ๊ะ! ฮามิน!”

เยจุนส่งเสียงร้องตกใจเมื่อถูกเขาดันร่างให้นอนลงไปกับฟูก

“เป็นกระต่ายก็ต้องมีหางด้วยใช่ไหมครับ”

ได้ยินเสียงพรูลมหายใจออกมาก่อนที่ผ้าผืนหนาจะเปิดออก ดวงตากลมที่เต็มไปด้วยความกังวลปรากฏให้เห็น ตามมาด้วยใบหูสีขาวตัดกับเส้นผมสีน้ำเงินเข้มของอีกฝ่าย ขนของมันดูฟูนุ่มน่าสัมผัส

และฮามินแพ้เสียงในหัวของตัวเองอย่างราบคาบ

ฝ่ามือขยับขึ้นมาแตะกับขนนุ่มนิ่มนั่นเบา ๆ ราวกับว่าถ้าสัมผัสแรงเกินไปจะทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บ

บงกูไม่สามารถจับใจความของสิ่งที่อีกฝ่ายพูดใส่หูเขาเมื่อครู่นี้ได้เลยสักนิด

และใบหน้าว่างเปล่าของเขามันคงแสดงออกชัดเกินไป

เยจุนถึงได้ขยับเปลี่ยนองศา กระซิบสิ่งที่ต้องการให้เขาได้ยินมันอีกครั้ง

“น่ารักครับ น่ารัก”

ใช่ น่ารัก

บงกูรู้ดีว่าตัวเขาเองกำลังหมายถึงใคร

จะมีก็แต่พี่คนสวยนั่นแหละ ที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอเล่นกับใจน้องชายอย่างเขาไปกี่ร้อยกี่พันรอบแล้ว

💗💙

ไม่ชอบ

ที่ลูกแก้วสีแดงวาววับคู่นั้นช้อนมองขึ้นมาราวกับต้องการจะออดอ้อน— ไม่สิ อ้อนวอนต่างหาก อ้อนวอนให้เยจุนเห็นอึนโฮในสายตาบ้าง

และเขาไม่ชอบเลย

ที่ตัวเองก็พ่ายแพ้ให้กับสายตาแบบนั้นอย่างเต็มรูปแบบ

❤️💙

เพราะเขากลัวว่าถ้าพูดอะไรไป

สีหน้าแบบนั้นของอึนโฮจะกลับมาอีก

ไม่ชอบเลย

ไม่ชอบที่หัวใจของเขามันเริ่มจะส่งเสียงโวยวายน่ารำคาญออกมา

ไม่ชอบ

ที่โดอึนโฮดูเหมือนจะรับรู้ได้ว่าเขากำลังตีกับเสียงในหัวของตัวเอง

ไม่ชอบ

ที่อีกฝ่ายย้ายตัวเองจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

ไม่ชอบ

ที่อีกฝ่ายถือวิสาสะจับมือของเขาไปแนบลงกับแก้มของตัวเองแบบนั้น

อึนโฮพรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเพื่อปรับอารมณ์

รอยยิ้มที่คุ้นเคยถูกส่งกลับมาให้เขา

“พี่เองก็คงไม่อยากปฏิเสธคำสั่งจากเบื้องบนหรอกใช่ไหมล่ะครับ?”

ทั้งที่เมื่อกี้ทำหน้าเสียใจออกมาชัดเจนซะขนาดนั้น

ทำไมตอนนี้ถึงได้ยิ้มออกมาง่ายนักล่ะ

ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากปากของเยจุน เขาทำเพียงมองคนตรงหน้าอยู่แบบนั้น

“วันนี้เป็นวันแรกที่พี่ต้องมาเริ่มไกด์ให้ผม”

“ไม่สิ แล้วฮามิ—”

“แล้วเด็กนั่นมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับ?”

“…”

แววตาของอึนโฮเปลี่ยนไปเป็นแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“ผมเองก็เป็นเอสเปอร์ระดับเดียวกับหมอนั่น…”

บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งจนเขารู้สึกเหมือนตัวเองจะหายใจไม่ออก

“…ผมเองก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกพี่มาเป็นไกด์ประจำตัวเหมือนกัน”