เห็นท่าทางเป็นประกายของอีกคนก็อดยิ้มตามไม่ได้ เซย์จิพยักหน้าน้อย ๆ

"ครับ บ้านผมเป็นร้านของชำน่ะ~"

"ใช่ไหมม เอาไปอวดเพื่อนที่โรงเรียนได้ด้วยนะ เสียดายที่ไม่ได้เล่นด้วยกันที่โรงเรียน"

เขาอิดอกขึ้นท่าจะพร้อมอวดเพื่อนใหม่ไม่น้อย

"ชอบมากเลย"
"ช่วงนี้ผมกินจนมีพุงแล้วล่ะครับ"

อดตบ ๆ ท้องของตัวเองไม่ได้

"อะ จริงด้วย ตอนนี้ที่ร้านทำโดรายากิคุณวาฬล่ะ"

"ต้องไปลองทานให้ได้นะ!"

เขารับเงินมาเรียบร้อยก่อนจะยิ้มกว้าง

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

"คานะจัง(⁠*⁠´⁠ω⁠｀⁠*⁠)"

"อ่ะ ครับ ผมเรียนในตัวเมืองน่ะ"

เกาแก้มเขิน ๆ พอใส่คนละเครื่องแบบก็เขิน ๆ ขึ้น

"แหะ ชอบเครปหรอครับ?"

เขาอ้าปากน้อย ๆ สุดท้ายก็กลายเป็นสายตาชื่นชมแทน แผนเท่ไปอลยนี่นา!!

"งั้นก็.. อืมม"

"เอาเบอร์ 7 ครับ"

สั่งเป็นเลขโปรดแทนแล้วกัน เซย์จิสั่งเรียบร้อย และจ่ายเงิน จากนั้นก็พากันมายืนรอ

"อ่ะ ผมทานากะ เซย์จิครับ!"

"ครับ ไม่คืนคำหรอก!"

เขาพยักหน้าทันที พอได้คนหารเรียบร้อยก็พากันไปจุ่มอยู่ด้านหน้าเพื่อเลือกเครปด้วยกัน

"มีไส้ให้เลือกเต็มไปหมเเลยอ่ะ.."

"คุณเล็งอะไรไว้หรอครับ?"

ประกอบการตัดสินใจ ไม่รู้เลยว่าจะกินแบบใส่เค้ก หรือใส่ไอติมดีนะ..

ส่วนคนชวนก็วิ่วเหยาะๆตามกันไป ถือว่าเป็นการออกกำลังกายที่ดีสุด ๆ ไปเลย

แน่นอนว่าเหล่าปอมไม่มีคำว่าเหยาะ ๆ แต่วิ่งเร็วจี๋เลยน่ะสิ..

เล่นกันอยู่พักใหญ่ถึงได้หยุดพักเหนื่อย

"ใช่ครับ"

"อาจจะไส้เลื่อนได้เลยนะ"

ทำกน้าสยองขึ้นมา แต่โชคดีที่เด็ก ๆ บ้านเห่าไม่ได้เห่าแรงอะไร แค่เห่าทักทาย

"โห วิ่งกันสนุกมาก"

"วิ่งกันบ้างไหมครับ?"

เจ้ายิ้มกว้างมือรั้งเชือกน้องหมาเอาไว้ไม่ให้พุ่งตัวออกไปหาเพื่อนขนปุยสีขาว

"ครับ~"

"ว่าจะพาไปเล่นที่สวนสาธารณะ"

"ถ้าไม่รังเกียจเราเดินไปด้วยกันไหม?"

ไหนๆก็พาออกมาวิ่งเล่นแล้วนี่นา

"ทุกวันนี้ก็วิ่งเยอะนะครับ"

"แต่ก็กินเยอะ"

หัวเราะออกมาเบา ๆ ส่วนบจจิก็ทพตาใส่ซื่อกลบเกลื่อนความผิด

(ได้เลยค่ะะ รอให้มาเล่นด้วยน้าา)

พอถึงที่หมายเขาก็ปลดเชือกปล่อยให้น้องไปวิ่งเล่นกันให้สนุก

"ใช่ครับ"

"น้องหมาปอมของผมก็ชอบเห่า โดยเฉพาะบจจิ"

เจ้าตัวหัวเราะเบา ๆ ร่าเริงมากเลยนี่นา

"แต่ก็ต้องคอยห้ามเดี๋ยวจะป่วยเอาน่ะ"

"เห อยากกินเลยครับ"

พออีกคนอวดแบบนั้นก็เลยอยากจะกินขึ้นมา

เจ้าตัวทำสายตาตื่นเต้นสุดๆให้คนพี่ทันที

(ยินดีเลยค้าบ✨💖)

"ใช่ครับ แรงเยอะที่สุดเลยด้วย"

เขาพยักหน้าเห็นด้วย จูงสี่ตัวเดินต้อย ๆ ไปตามทางกัน

เซย์จิจูงแก๊งขนฟูกับเพื่อนร่วมทางไปสวนสาธารณะกัน

"โชคดีที่มาเร็ว ยังไม่มีหมาใหญ่มาเลยครับ~"

ส่วนบจจิ กับเมย์จิที่โดนบอกว่าหนักอค้งก็ส่งเสียงเห่าโวยวายอย่างกับรู้ทันที

"โห มีคนไม่ยอมรับด้วยแหละ"

"ต้องงดขนมแล้ว"

"ใช่ครับ"

"ว่าจะไปสวนสาธารณะน่ะ"

"พี่ล่ะครับ?"

เขาเอียงคอน้อย ๆ อีกคนกำลังเลิกงานรึเปล่านะ?

"ไว้เจอกันนะครับ"

"ผมจะไปอุดหนุน"

เจ้าตัวโบกมือลายังไงก็ต้องพาเด็กๆไปเดินเล่นต่อก่อนที่จะมืดแล้วด้วยล่ะนะ

"ช่วงนี้ได้กินขนมเยอะเลยนี่นา"

"ทุกคนชอบแวะเอาขนมมาฝากบจจิ"

เจ้าตัวหัวเราะเบา ๆ แถมยังชอบแย่งข้างของอีกสี่ตัวด้วย

"อีกหน่อยคงอุ้มไม่ไหวแน่เลย'

"จริงด้วยว"

"ถ้าตัดสาหร่ายเป็นโบว์ก็จะกลายเป็นกิ๊ฟ"

อดคิดตามไม่ได้ พออีกคนตามก็พยักหน้า

"ครับ กำลังจะไปสวนสาธารณะกันน่ะ"

"พี่มาฮิโตะกำลังจะกลับหรอ?"

"พี่คาโอรุ~"

เจ้าตัวยิ้มกว้างทักทาย ส่วนเด็ก ๆ นั้นส่งเสรยงเห่าบ้อกแบ้กกันใหญ่เลยทักมาย

"แค่แวะเล่นด้วยกันก็ดีใจแล้วครับ"

"เด็ก ๆ เองก็ดีใจ~"

( เด็ก ๆ หนุบหนับมากก )

น้องหมาก็พากันเลียบอกลามิโมริทันทีเลย

"เจอกันครับ"

"ไว้จะทำอร่อย ๆ เลย"

"เดินกลับดี ๆ น้า"

พอถึงทางออกเซย์จิก็หมดสภาพเหนื่อยสุด ๆ

"โอ้ย โอ้ย"

"เหนื่อยมาก ร้อนเลยเนี่ย"

หัวเราะเสียงใส สุดท้ายก็ออกจากสวนสาธารณะกลับบ้านกันด้วยท่าทางเหนื่อยสุด ๆ

"ไม่เอาไม่วิ่งแล้วนะทุกคน"

"อื้อ!"

เจ้าตัวพยักหน้า ตามประสาเอ็กซ์โทรเวิร์ดคุยกับคนไปเรื่อย

"กำลังกลับบ้านหรอ?"

เขาชวนคุยไปพลาง ๆ เผื่อจะได้มีเพื่อนใหม่กับเขาบ้าง