(ไ ด้ รับคำท้า)

"ยินดีที่เธอหาฉันเจออย่างรวดเร็วไง"

"พอดีฉันกลัวขนมจะหมดก่อนน่ะ"

เขาหรี่ตายิ้มมองคนข้างตัว มือผายไปยังบันไดชั้นบนเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายเดินขึ้นไปก่อน

"เธอเดินนำเลย"

"เดี๋ยวฉันเดินตามเอง"

อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าคนตรงหน้าถูกดึงกลับมายังชั้นสองอีกรอบจะมีรีแอคแบบไหน

+
เอ่ยตอบการขู่กรรโชกด้วยเสียงเรียบเรื่อย มือข้างหนึ่งก็ยื่นโทรศัพท์ที่เป็นของมีค่าของตนให้ฝ่ายตรงข้ามจริงๆ

"เอาไปสิ"

ทั้งๆที่พึ่งส่งข้อความหา แต่เพียงไม่นานเจ้าตัวก็มาปรากฎตรงหน้าเขาอย่างแปลกประหลาด ใบหน้าที่แสดงความฉงนทำให้รับรู้ได้ว่าเจ้าตัวเองก็ประหลาดใจไม่น้อยกับสถานการณ์นี้เช่นกัน

เมื่อร่างที่คุ้นเคยเริ่มขยับ พร้อมกับส่งเสียงออกมาเขาจึงยกมือขึ้นทำท่าราวกับยอมแพ้ ตอบรับการหยอกเย้านั้น

"จากตำรวจจะกลายเป็นโจรแทนแล้วเหรอ?"

"เร็วจนตั้งตัวไม่ทันเลยนะ"

"นายไม่หายไปหรอก"

ดวงตาหรี่ลงครึ่งหนึ่งแย้มยิ้มให้ทั้งที่แววตาไม่ปรากฎอารมณ์อะไรสักอย่างออกมา

"ฉันเชื่อแบบนั้น"

"ไว้นายกลับมาแล้วฉันจะแนะนำตัวอีกทีนะ"

สายตามองตามแผ่นหลังที่ค่อยๆเดินขึ้นไปบนบันได รอคอยผลลัพธ์ให้อีกฝ่ายปรากฎตัวต่อหน้าตนอีกคราหนึ่ง

ดูเหมือนคนตรงหน้าจะเป็นคนที่จริงจังไม่น้อย แต่อะไรแบบนั้นเขาก็ไม่ได้รังเกียจหรอก

มือทีถือโทรศัพท์ขยับไปเก็บมันใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเช่นเดิม สายตาปรายมองไปยังบันไดที่ทอดยาวไปยังชั้นล่าง

"เคยแล้ว แต่ก็กลับมาที่นี่อยู่ดี"

"แต่ฉันยังไม่เคยเดินออกจากบันไดนี่ไปทางอื่นนะ อยากลองมั้ยล่ะ?"

เขาลั่นขำออกมาเบาๆกับความไร้เดียงสานั้น นัยน์ตาสีเทาหม่นปรายเมียงมองคนข้างตัวข้างไว้สักพัก

"อือฮึ นั่นสิ ควรทำยังไงดีนะ"

เขาเงียบไปสักพักก่อนจะ้ริ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งเช่นเคย ไม่แปรเปลี่ยน

"ไม่เป็นไรนะมินซู"

"ลองเดินลงข้างล่างมั้ย?"

"หรือว่าจะลองเดินไปต่อเรื่อยๆดี"

รุยไม่ได้ตอบ แต่ชี้ไปทางบันไดด้านหลังของตัวเอง

"ลองเดินขึ้นไปดูเองสิ ของดีสุดๆเลยล่ะ"

พูดด้วยท่าทางสบายๆและยังคงนั่งอยู่ที่เดิม รอให้อีกฝ่ายเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อกลับมาเจอกับเขาที่นั่งอยู่ตรงชั้นสองเหมือนเดิม

"กล่าวหากันโดยไร้หลักฐานไม่ดีเลยนะ"

หลังพูดจบก็หลุดขำออกมาเล็กน้อย

"แต่...อยากฟังความจริงหรือว่าคำโกหกล่ะ?"

เขาปรายตามองเลขสองที่เขียนอยู่บนกำแพง เขาผ่านมันมาจนขี้เกียจจะนับแล้ว

"รู้คำตอบอยู่แล้วนี่ เอาไงดีล่ะ?"

ว่าพลางยกโทรศัพท์ของตัวเองที่ปิดหน้าจอขึ้นมา

"จะทำแบบที่ฉันทำกับเธอก็ได้ทักหาคนอื่นน่ะ"

คนเยอะๆก็ไม่ได้แย่นักหรอก

"คิดว่าไงล่ะ?"

เขาหรี่ตายิ้มๆมองคนข้างหน้า ไม่ได้ตอบคำถามให้ชัดเจนเพื่อหยอกเย้าอีกฝ่าย

"อาจจะใช่ก็ได้นะ เพราะฉันก็ไม่ได้ดูเลขชั้นเหมือนกัน"

"ลองขึ้นไปดูใหม่มั้ย?"

เขาเอียงหัวถามทั้งๆที่สายตายังมีความขบขันอย่างชัดเจน

เขาไม่ได้ตอบคำถาม ปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบแทน เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าเขาล่อลวงอีกฝ่ายมาจริงๆ

เมื่อเหตุการณ์มันซ้ำรอยเดิมเขาก็แสร้งทำตัวปกติราวกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรประหลาดเลยแม้แต่น้อย

"หืม? มีอะไรเหรอ ทำไมหยุดเดินล่ะ?"

เขาเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยสีหน้าท่าทางดูปกติ มีเพียงสายตาที่แสดงว่าสนุกสนานชัดเจนเท่านั้น

เสียงที่ดังขึ้นอย่างกระทันหันทำให้เขาอดแปลกใจไม่น้อย สายตาละออกมาจากหน้าจอโทรศัพท์เพื่อมองไปยังคนตรงหน้า ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงไป

"ยินดีด้วยนะ"

เขาว่าอย่างขบขัน

"ขนมฉันเตรียมไว้ให้อยู่ที่ชั้นสามน่ะ ออกกำลังกายก่อนกินของอร่อยหน่อยนะ"

[แน่นอน ฉันจะไปไหนล่ะ?]

เขายังคงนั่งรออยู่ตรงตีนบันไดจนกระทั่งได้ยินเสียงคนเดินตรงเข้ามาค่อยเงยหน้าขึ้นมอง

เขาหรี่ตายิ้มก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแสดแชทที่เขาคุยกับคนตรงหนาให้ดู

"ว่าไง บอกแล้วว่าไม่หนีไปไหนหรอก"

ก็ไปไหนไม่ได้นี่นะ

"นั่นสิ"

เขาขานรับ สองขาก็ยังก้าวขึ้นบันไดตามร่างตรงหน้า ภายในใจก็เฝ้ารอผลลัพธ์ว่าการที่มีคนมาเพิ่มจะทำให้เขาหลุดจากวังวนบันไดชั้นสองนี้รึเปล่า

"อาจจะใช่หรือไม่ก็ได้นะ ที่ฉันทักหาเธออาจจะแค่อยากทำความรู้จักก็ได้?"

ถ้าเป็นยังงั้นจริงคงเป็นอะไรที่แปลกไม่น้อย...

เมื่อเห็นว่ามินซุวิ่งมาและตะโกนเรียกเขาก็ขำออกมาเบาและโบกมือกลับ เจ้าตัวดันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม

“วิ่งมาเลยงั้นเหรอ?”

น้ำเสียงฟังดูราวกับขบขันเล็กน้อยกับท่าทีเหนื่อยหอบ

“ถ้าฉันส่งให้นายเลยมันจะไม่ตื่นเต้นเท่ามาดูด้วยตาน่ะสิ”

เขาเดินไปหยุดที่หน้าบันไดและผายมือเชิงบอกให้คนตรงหน้าขึ้นไป

“ของดีอยู่ชั้นสาม นายนำ ฉันตาม”

[มีสิ่งที่ดีกว่าขนมน่ะ]

เขาพิมตอบกลับไป จะเรียกว่าหลอกเด็กก็ย่อมได้