หนีมาในนี้เพราะอยากเม้าผชแต่ไม่อยากเม้าในทวิต คือนางอายุเท่านี่เลยวันแรกที่เจอกันนางชวนคุยก่อนและก็คุยนานด้วยนะรู้สึกเวลาผ่านไปไวมาก และเป็นคนเดียวที่ชวนคุยแล้วดูไม่เสล่ออะ จนก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง เวลาไปไหนก็แนะนำทุกคนว่าฉันเป็นใคร ซึ่งฉันอยากบอกว่าไม่ต้องแนะนำทุกคนก้ได้เขาอาจจะไม่อยากรู้จักชั้นหรอก555 นางก็ทักชวนคุยทุกวัน จนเสาร์ที่แล้วนี่ทำงานประมาณเกือบทุ่ม

เราเดินผิดพลาดตรงไหน

ชั้นจะกำหนดชีวิตตัวเอง ดวงชะตามาสั่งชั้นไม่ได้หรอก ชีวิตเป็นของชั้นจ้ะ ของชั้นคนเดียวเท่านั้น

เก็บเงินเรียนต่อดีไหม ชั้นจะไหวไหม

กูบกพร่องตรงไหนจิ้มเลย กูจะได้แก้และไปต่อ ถ้าไม่ได้จะได้เปลี่ยนแผน ไม่ใช่มาเงียบเสียเวลา

รอบนี้จะจริงจังกับชีวิตมากขึ้นและ ก่อนหน้านี้กลัวเจ็บกลัวเสียใจ เลยไม่เริ่มทำอะไรสักอย่าง แต่รอบนี้จะจริงจัง

แต่ชั้นอยากได้งานใกล้บ้านอะ คือตอน20ต้นๆ ก็อยากทำงานไกลๆบ้านอะเนาะ ชีวิตอิสระเสรี อยากทำไรก็ทำ ผ่านมา3ปี ความคิดเปลี่ยนสุดๆ อยากทำงานใกล้บ้าน กลับบ้านไว กินข้าวกับแม่วันหยุดก็แค่นอนเล่นเกมดูหนัง เย็นออกไปกินข้าวนอกบ้าน ชีวิตต้องการเท่านี้

อยากเม้าที่ไปสัมภาษณ์งานมาแต่ไม่พูดดีกว่า55555555

แต่การที่มึงทำแบบนั้นแสดงว่ามึงก็ไม่น่าจะเกรงใจหรือนึกถึงใจกูขนาดนั้น กูก็คงไม่ต้องเกรงใจมึงเหมือนกัน

ยอมรับว่าอีโก้สูงนะ แต่สูงแค่บางเรื่อง เช่นถ้าเราทะเลาะกันแล้วไม่คุยกัน กูไม่เป็นฝ่ายทักก่อนแน่นอน

คือกูไม่รู้ว่ามึงทำแบบนี้ทำไมอะนะ แต่ไม่กลับไปคุยด้วยแน่นอน

พรุ่งนี้ชั้นต้องทำหลายอย่างเลย

บ่นขิงบ่นข่าเหมือนสมุดโน้ต แต่เป็นแบบพับบลิค

ชั้นชอบที่นี่รู้สึกเหมือนเล่นทวิตวันแรก555555

อาจจะเครียด และมีภาวะเส้านิดๆช่วงนี้ พรุ่งนี้ต้องออกกำลังกายและ

เวลาเจอคนเยอะๆแล้วต้องใช้เอเนอร์จี้เยอะๆชั้นเหนื่อยมากนะ แต่เราต้องทำตัวไนซ์เพื่อเข้าสังคมอะ แต่สังคมก็ไม่ผิด กูก็ไม่ผิด

วันนี้เดินไปร้องไห้และบอกแม่ว่าไม่อยากทำงาน แม่ถามและหนูอยากทำอะไร หนูอยากอยู่เฉยๆหรอ 555555555555555ขำอะ แต่ก็ตลกตัวเองด้วยตอนนั้น มันไม่ใช่ไม่อยากทำงานเลยแต่แค่ไม่อยากทำงานบริษัทที่ต้องเจอคนเยอะๆอะ อยากทำธุรกิจส่วนตัวแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี

at least i still breath

นอย จะล้องไห้