“มันน่ามั้ยล่ะ?”

โยนคำถามแบบยียวนออกไป ในจังหวะเดียวกันกับที่โน้มหน้าลงไปก็ได้ยินประโยคชวนคิ้วกระตุก

“ได้ยินนะ”

“เจอกันคราวหน้าฉันไม่ปล่อยเธอแน่ ยัยพรายน้ำ”

ไม่วายพูดหยอกล้อคนตัวเล็กกว่าทิ้งท้ายก่อนจะรีบสาวเท้าไปทำธุระของตัวเอง [หาทางหนีเรียน]ไม่รอให้อีกคนทักท้วงอะไรต่อ

(ใครช่างใจร้ายที่ให้มาเจอกัน 5555 มันมีทางที่ง่ายแต่เราชอบท้าทาย😔เห้ยๆอย่าทำเราเลยนะคะ😭😭💖)

“ไม่ได้อยากได้ของตอบแทนซักหน่อย แค่อยากทำความรู้จักรุ่นน้อง”

มือพับเก็บของที่ยื่นให้พลางพยักอย่างไม่แยแส

“ตามใจละกัน ได้เวลาที่ต้องฉันต้องไปแล้วสิ”

สายตามองไปทางเด็กปีหนึ่งที่เข้าอาคารกันแทบหมดทุกคนแล้ว เขาก็ต้องเข้าห้องไปเจออาจารย์ประจำชั้นเช่นกัน

“ไว้เจอกันใหม่นะ จิบิจัง”

ยกยิ้มให้คนตัวเล็กหนึ่งทีก่อนจะล้วงกระเป๋าเดินจากไป ทั้งยังผิวปากอย่างอารมณ์ดี

ริวเรย์พยักหน้าตอบอีกคน

”อ๋า อย่างนั้นเองสินะครับ“

”ถึงแล้ว แยกกันตรงนี้นะครับ ผมต้องไปทางนี้“

ว่าแล้วก็ชี้ทางที่ต้องไปต่อ

”พี่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ“

ยกมือให้อีกฝ่ายเป็นการบอกลาก่อนจะหันหลังเดินกลับบ้านไป

(โฮรรรขอโทษที่มาสายมากๆค่ะ ขอบคุณที่ให้แวะมารู้จักรุ่นพี่นะค้าบน่ารักมากเลยย💖🙇🏻‍♀️)

“ก็ไม่เท่าไหร่ ออกแนวรำคาญมากกว่า เช่นตอนที่ติดลูปบันได โครตหงุดหงิด”

ริวเรย์เป็นจำพวกที่ไม่ได้สนใจอะไร โดนสิ่งลี้ลับบ่อยแต่มักหลับหูหลับตาทำมึน ถ้ามาทำให้เขาเดือดร้อนก็ด่ากราดเหมือนกัน

“แล้วรุ่นพี่ล่ะ เชื่อป่ะ? เคยเจอปรากฏการณ์ลี้ลับมั้ย”

โยนคำถามกลับไปให้อีกคน

พยักหน้าตอบรับเมื่ออีกฝ่ายบอกชื่อ

“ถ้าอย่างนั้นก็เสียใจด้วยนะ ฉันไม่กลัวผีหรอก ยิ่งผีขี้แงแบบเธอน่ะจะแกล้งให้ไม่กล้ามาหลอกเลย”

พูดยุแยงซ้ำไปเมื่อเห็นชิมิสึทำหน้าเบะอีกรอบ

“อ้อ 3F ถ้าไปแล้วไม่เจอก็เอาไว้ที่โต๊ะ ถามคนในห้องเอาว่าอยู่ตรงไหน”

บอกพิกัดให้ฟังเพราะโอกาสที่จะไม่เจอเขาที่ห้องเรียนนั้นมีค่อนข้างมาก ถ้าเจอระหว่างทางว่าไปอย่าง

”รีบไปเถอะ อืดอาดฉันไม่รอ”

“ห๊า!? รุ่นพี่นี่รู้จักล้อเล่นดีนะครับ”

เอ่ยประชดประชันเมื่อได้ยินประโยคคำถาม เขาเนี่ยนะกลัวผี

“ผมคงหูไม่ดีเองแหละครับ ช่างเถอะ”

บอกปัดออกไปแม้จะยังมั่นใจว่าตัวเองได้ยินมันจริงๆ สัญชาตญาณเขามันบอกว่าใช่

”พี่ว่าเราต่อยกับผีได้ป่ะ“

ถามออกไปอย่างไม่คิดอะไรเพราะเริ่มนึกหมั่นไส้เวลาเจอเหตุการณ์ลี้ลับทีไรปวดกบาลทุกที

”โกเมนน คร้าบๆจะชดใช้ทุกอย่างเลย ตอนนี้ขอที่ล้างมือด่วนๆ“

จำเลยผู้จำนนต่อหลักฐานไม่แม้จะเถียงกลับ

ริวเรย์ยกมือสองข้างขึ้นเป็นสัญญาณยอมแพ้ ร่องรอยของไอศครีมไหลยาวตามทางลงมาหยดแหมะที่กางเกงเช่นกัน

”ชิ* ถามจริง?“

เรียกว่ากรรมตามสนองได้รึเปล่า

“เอาเหอะน่า ลูกอมธรรมด๊าธรรมดา”

พยายามสร้างความน่าเชื่อถือแม้ปกติแล้วจะไม่มี?

รสชาติลูกอมอันนี้เปรี้ยวปรี๊ดที่ริวเรย์มักจะซื้อติดกระเป๋าแก้ง่วงระหว่างคาบเสมอ

“ถือว่าเป็นการทักทายในฐานะรุ่นพี่คนนึง”

ยังพยายามโน้มน้าวอีกคนต่อไปอย่างไม่ลดละ

ริวเรย์ร้องเหอะๆเมื่อลองนึกภาพตาม

”ซาซากิ ริวเรย์เรียกยังไงก็ได้ฉันไม่ถือ“

ขณะพูดจบก็พยักเพยิดหน้าไปทางผู้ประสบภัยเป็นเชิงถามกลับ

”ตลกมากมั้งเป็นจริงขึ้นมาคงเป็นตำนานเมือง…ที่ไม่ดูน่ากลัวเท่าไหร่“

เสียงยานคางที่ออกมาด้วยความไม่จริงใจ

”แมวอะไรพูดเป็นประโยคขนาดนั้นวะ“

ริวเรย์พูดตั้งคำถามกับตัวเอง อย่างหัวเสีย

“แน่ใจนะครับรุ่นพี่ ว่าไม่มีใครตามเรามา?“

หันไปเอ่ยอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ หัวสีซีดมองรอบตัวอย่างนึกระแวง

ริวเรย์ไม่ได้ตอบกับอะไร เพียงแค่วางมือบนเสื้อคลุมที่อยู่บนหัว และออกแรงยีเบาๆ

“ใช้เสื้อของฉันเช็ดไปก่อนไป น้ำหยดเป็นทางแล้วนั่น อย่างกับพรายน้ำ“

ว่าแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู แต่ไม่วายปากไม่ดีเหมือนเดิม

(แบบนี้ก็ยิ่งสูงได้ก้มมองสิโอ้ย555555)