"ฟังหมดเร็วทั้งคู่เลยนะครับ"

ขอให้เป็นพุดดิ้งคาราเมลคัสตาร์ด

ซากุมะเดินลงบันไดตามอีกฝ่ายอย่างค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป จนเมื่อเอามือซุกกระเป๋ากางเกง กลับำบว่ามันว่างเปล่า

......

"ชิมาโนะซังลงไปรอข้างล่างเลยนะครับ ผมลืมของอะ"

ว่าแล้วคนป่วยก็ฝืนสังขารรีบขึ้นบันไดกลับห้องอย่างไว

"...ก็ เอางั้นก็ได้ครับ" ไม่ได้เห็นด้วยซะทีเดียว แต่สภาพแบบนี้คงไม่ไหวจริงๆ

ส่วนกลางสินะ

"ที่ส่วนกลางมีของที่ชอบเหรอครับ" เห็นบอกว่าของในตู้เย็นไม่น่ากินนี่?

เขาถามในขณะที่กำลังเดินไปยังจุดหมาย ดวงตาสีเหลืองกวาดมองแวดล้อมว่ามีใครกำลังทำอะไรอยู่บ้าง

ส่วนใหญ่ก็คงเรียนในห้องสินะ หวังว่าจะไม่โดนทัก...

ซากุมะใช้เวลาสักพักกว่าสายตาจะโฟกัสภาพได้ดังเดิม จากนั้นก็รีบก้าวฉับๆ ให้ทันอีกฝ่ายที่เดินไม่รอ

"แสงมันแยงตานี่ครับ" ทำไมไม่ลองโดนบ้างล่ะ

"แล้วจะไปซื้อร้านไหนเหรอครับ?"

อยากไปซื้อร้านข้างนอกโรงเรียนจัง แต่นี่นับว่าโดดรั้วต่อจากโดดเรียนไหมนะ? ไม่สิ หรือว่าต้องแอบลงเขา?

ฟังดูยากจัง

"...แค่กๆ" ยังคิดไม่ทันจบขั้นตอน ร่างกายก็ออกเสียงทักท้วงเสียแล้ว

นี่ไม่เชื่อหรือมองไม่ออก?

"อากาศแบบนี้ผมไม่ได้อยากใส่แมสเป็นแฟชั่นหรอกนะครับ"

เขานึกขำอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้ขำออกไปจริงๆ เมื่อประตูถูกเปิดไว้ให้แล้ว (?) ชายหนุ่มก็ถือวิสาสะก้าวออกไปเป็นคนแรก แต่ไม่วายถูกลำแสงปริศนาพุ่งมาแยงตาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

โอ๊ย หลังคาบ้านไหนมันสะท้อนแสง!

ในจังหวะที่รออีกคนเข้าห้องน้ำ ซากุมะก็ค้นตู้เสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุดให้ดูเป็นสุภาพชนคนป่วย

ฮู้ดกับเกงสามส่วนแล้วกัน

....

"อะ เสร็จแล้วเหรอครับ"

เมื่อพักเล่นโทรศัพท์ไปแป็บนึง อีกฝ่ายก็ออกมาจากห้องน้ำเสียแล้ว อีกทั้งยังหัวเรียบ... ไม่ฟูแล้ว เสียดายแหะ

"งั้นไปเลยก็ได้ครับ" เขากล่าวพร้อมกับลุกขึ้นไปสวมร้องเท้า

เอ่อ...

"ผมไม่ค่อยสบายนะครับ"
"แต่เดี๋ยวผมไปด้วยก็ได้ครับ" สุดท้ายซื้อกินมันก็สะดวกกว่า

"จะไปตอนไหนเหรอครับ ตอนนี้เลยไหม?"

คนป่วยถามคนเรื่องมาก พลางมองสภาพอีกฝ่ายที่เพิ่งลุกจากที่นอนด้วยสายตาที่แอบคาดหวัง

ขอให้ลืมหวีผมก่อนออกไป ขอให้ลืมหวีผมก่อนออกไป ขอให้ลืมหวีผมก่อนออกไป...

(ใช้เวลาไม่นาน เดี๋ยวก็ได้พักแล้วน่า เล่นกับฉันก่อนสิ)

คนป่วยที่ว่านั้นไม่ถือสาอะไรคนตื่นสาย ในตอนที่ยกน้ำขึ้นดื่มเพื่อกลืนยา เขาก็เดินไปเปิดตู้เย็นดู

"ส่วนใหญ่ก็เป็นขนมครับ"
"แล้วก็ไข่ ...ผงโรยข้าว" ทำไมมาอยู่ในนี้ล่ะ

อะ นี่มันยาหลังอาหารนี่หว่า

เขาอุทานในใจขณะชำเลืองอ่านฉลอกยาในมือ

"ถ้าอยากให้หุงข้าว ผมหุงให้ได้นะครับ แต่ชิมาโนะซังล้างจานเองนะ"

ซากุมะเสนอตัวอย่างจำเป็น แต่กระนั้นก็ไม่คิดว่าคนหัวฟูคนนั้นจะรับข้อเสนอนี้เท่าไหร่

"ยังเลยครับ" เขาตอบตามตรง

นอกจากจะไม่ยอมหันมาคุยกันดีๆ แล้ว คำถามก็ยังไม่ยอมตอบอีกต่างหาก

สงสัยน่าจะขี้เกียจจริงๆ

ชายหนุ่มแอบเหนื่อยใจกับรุ่นพี่ที่แกล้งนอนซมอยู่ข้างบน ตอนนี้เขาหาแมสมาใส่ได้เรียบร้อยแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายดูท่าไม่ได้ป่วยด้วย เขาจึงหยิบยาลุกไปหาน้ำดื่มตาม

"...." รู้สึกเหมือนต้องหาเรื่องคุยเลย

"ชิมาโนะซังตื่นสายแล้วสองคนนั้นไม่มาปลุกเลยเหรอครับ?"

“รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะครับ” เขาตอบพลางเดินไปนั่งที่เตียง

“ชิมาโนะซังล่ะ” อย่าบอกนะว่าป่วยเหมือนกัน

หรือว่า…ตื่นสายก็เลยโดด?

ซากุมะล้มตัวลงนอนก่อนจะไอออกมา แต่แล้วความคิดความอ่านที่ปัจจุบันช้ากว่าปกติเล็กน้อยทำให้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองควรรับผิดชอบต่อเพื่อนร่วมโลก

“ระวังติดจากผมนะครับ”

เขากล่าวเตือนในขณะที่เอื้อมมือลงไปคลำหากล่องใส่แมสที่ใต้เตียง

ต้องกินยาด้วย…

สมรู้ร่วมคิด? ก็ดูเหมาะอยู่นะนั่น

"ขอบคุณที่ให้รบกวนนะครับสุโดซัง"
"รอบหน้า..คงไม่มีเรื่องแบบนี้แล้วล่ะครับ" ขอเถอะ อย่ามีอีกเลย

ซากุมะโค้งให้รุ่นพี่ที่แยกไป ส่วนตัวเขาเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานนัก ดังนั้นขาทั้งสองจึงรีบก้าวฉับๆ หนีจากไปโดยเร็ว

ไม่เคยคิดเลยว่าเวลาตกใจ คนเราอยู่ๆ ก็จะหน้าหนาขึ้นเพื่อลากใครสักคนมาลงเรือร่วมชะตาแบบนี้ได้

(มปร.เลยค่าา🥺 ยังไงก็ขอบคุณที่แวะมานะคะ🙏✨)

(ขอบคุณที่แวะมาเช่นกันค่ะะ 🥺🙌✨)

คงชินแล้วสินะ?

"ก็.. นอกจากหนังสือเล่มนี้ ก็มีเจอเรื่องแปลกๆ อยู่ครับ" ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะโดนต้อนรับไปจนถึงเมื่อไหร่ด้วยสิ

มีแต่เรื่องแปลกๆ ทั้งนั้น ขนาดรูมเมทยังแปลกเลย นี่สินะสังคมใหม่

พอเดินมาถึงจุดทำลายหลักฐาน ชายหนุ่มก็เดินตรงเข้าไปหาถังขยะอย่างไม่ลังเล เขาเปิดฝาแล้วโยนมันลง

จะถูกรีไซเคิลไปเป็นอะไรกันนะ หนังสือซุกซนเล่มใหม่?

ช่างมันแล้วกัน อย่าถูกใครขุดมาปาเล่นอีกล่ะ

ขี้งกจริงๆ ด้วย

ซากุมะสูดหายลมเข้าปอดเฮือกใหญ่อย่างเหลืออด คำพูดคำจาของตนตรงหน้าไม่อาจเรียกว่าน่าหงุดหงิด แต่ก็กวนโอ๊ยใช้ได้เลย

"ไว้ผมจะลองหาดูแล้วกันนะครับ"
"ขอตัวล่ะครับ"

เขาเอ่ยทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป อย่างไรของในมือนี้ถือไว้นานๆ ก็คงไม่ดีเท่าไหร่ รีบเอาไปจัดการดีกว่า

(ขอบคุณที่แวะมานะคะแงง 🥺🙏✨)

ชายหนุ่มใช้เท้ารับหนังสือที่ถูกเตะคืนมา ใจจริงอยากจะเตะกลับไปอีกรอบมาก แต่ก็ต้องห้ามใจไว้ก่อน

....ไม่ได้ เดี๋ยวเทพรักการอ่านได้โกรธกันพอดี

"คือ.. มันไม่ใช่ของผมครับ ผมแค่บังเอิญเก็บได้เฉยๆ"

"ยังไงก็ช่วยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นด้วยนะครับ มันน่าอายน่ะ"

เปิดเทอมไม่กี่วันก็เก็บหนังสือแนวซุกซนได้ที่กลางโรงเรียน มีอะไรที่ไม่น่าอายอีกล่ะ?

ก็ยังจะเติม 'จัง' สินะ

ซากมุะแอบกัดฟันเล็กน้อยอย่างขัดใจ แต่เขาก็ได้เรียนรู้มาแล้วว่าถ้าคนมันจะเรียก อะไรมันก็ห้ามไม่ได้

"เหมือนจะดูออกว่าผมไม่ค่อยชอบนะครับ"

"ความลับที่ว่าเนี่ย.. ผมยังไม่ได้รู้ของมุเตกิซังเลยนะครับ" คงไม่ใช่เรื่องอ่านหนังสือหรอกใช่ไหม?

เมื่อคิดได้ว่าหนังสือในมือได้ถูกนับเป็นความลับของตนแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะกำมันแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์

(พวกนายสว่างไสวเกินไป ขอเป็นเงาดีกว่า🥷)