“อ้อ…อันนั้นแค่ว่างน่ะ ไม่ดีหรอ” ซากิตอบคำถามไปด้วยคำถาม “ทำไมไม่มาทักกลับให้ไวกว่านี้ล่ะครับ“ น้ำเสียงเหมือนจะดูเสียดายแต่ใบหน้ากลับยังมีรอยยิ้มประดับอยู่

“ก็ชอบแหละครับ น่ารักดีเนอะ ดูสิ“
เหมือนเจ้าเหมียวจะให้ความร่วมมือให้เกาคางอย่างดีเลยล่ะ
”อาจจะใช่ก็ได้ จำได้ว่าปีที่แล้วตัวเล็กกว่านี้อยู่น้า“

ว่าจบก็ลุกขึ้นปัดเสื้อพอเป็นพิธี
“ไปดูบอร์ดหรือยังครับ”

“อ้อ“ เป็นรุ่นพี่นี่เอง
”ฝากตัวด้วยนะครับ“

เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าลุกขึ้นยืนจะไปบอร์ดแล้วจึงโบกมือให้อีกครั้งเป็นการลาไปในที
”น่าจะคนเยอะใช้ได้เลยล่ะ ขอให้ได้ห้องที่ต้องการนะครับ“

ว่าแล้วก็ก้มไปเล่นกับเจ้าเหมียวต่ออีกนิดค่อยไปดีกว่า

(มาค่ะมาค่ะ)

ทันทีที่ได้รับทักทายมาเขาก็ทักทายกลับตามคำที่ได้ยินเป็นปกติ “ไง—” แต่คำถามที่ตามมานี่สิ

“ทำอย่างงี้…คือแบบไหนนะครับ” ถึงจะยังยิ้มอยู่แต่สีหน้าที่มองช้อนขึ้นไปกลับปนความสงสัยอยู่อย่างเห็นได้ชัด

เล่นกับแมวหรือโบกมือให้คนที่เดินผ่านล่ะ “ถ้าเล่นกับแมวก็ชอบนะ“

“ถ้างั้นต้องพกไว้บ้างแล้วสิ ปกติผมแค่แวะเล่นด้วยนิดหน่อยเอง” ซากิไม่รู้ว่าแมวตัวอื่นจะชอบยี่ห้อที่เขาให้เจ้าแมวขาวแถวร้านเป็นประจำหรือเปล่าเลยมักจะเก็บเอาไว้ที่ร้านแทน

เจ้าเหมียวกินเสร็จพอดีกับคำถามที่ได้รับ
“ปีสองครับ ไวดีเนอะ”
“แล้ว…” แล้วคุณ ? แล้วพี่ ? แล้วนาย ? เขาต้องเรียกยังไงล่ะ “ปีไหนนะครับ”

”อ้อ..อรุณสวัสดิ์“ ได้ยินว่าตั้งใจมาทัก เจ้าตัวเหมือนจะยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อยจากที่เป็นอยู่อย่างไม่รู้ตัว “เด็กคนนี้นอนให้เล่นกันมาสักพักแล้ว“

เห็นว่าเพื่อนยังไม่ได้ไปดูบอร์ด แม้จะไม่รู้ว่าตอนนี้คนเยอะไหมแต่ถ้าช้ากว่านี้ก็อาจจะเยอะกว่าเดิมก็ได้ “เหลืออีกชั่วโมงนึง แต่ระวังคนเยอะนะ“

”มาเช้าเกินไปน่ะ เลยดูมาแล้ว“ และถึงอีกคนจะไม่ได้ถามว่าอยู่ห้องไหน ”ปีนี้อยู่ห้อง C ล่ะ“

”งั้นไปดูบอร์ดกันไหม“

(แวะมา + ด้วยค่ะ!)

ขณะยืนคิดว่าจะต้องไปที่ไหนต่อดีกลับมีกระดาษถูกยื่นมาดึงความสนใจเสียก่อน

รูปตุ๊กตาหมีล่ะ

“อ้อ ได้ครับ”
“ต้องวาดต่อตรงนี้ไหมนะ”

ซากิไม่ได้รอคำตอบ เขาคิดเพียงว่า ถ้างั้นต้องวาดอะไรที่เป็นตุ๊กตากลับไป..

เหมือนกระต่ายหรือเปล่านะ

ซากินิ่งไปสักพักเมื่อคำตอบที่ได้รับไม่ใช่การสอนปีนต้นไม้

”ก็..“
”ช่วยคนจากที่สูง ไม่ต้องปีนไปช่วยหรอ“

เหมือนกับการช่วยแมวตามมังงะนี่นา ต้องปีนไปช่วย เพื่อให้เจ้าเหมียวโดดออกมาเอง(…)

“แล้วต้องช่วยแบบไหนล่ะ”

เขาไม่ได้มีความคิดอื่นเลย สุดท้ายก็ต้องขอความช่วยเหลือทางความคิดบ้างล่ะ เหมือนจะประสบภัยไม่ต่างกันเท่าไหร่

(มาค่ะ ๆ คัมม่อนน)

”โอ้ะ สวัสดีฮารุกิ“ ซากิตอบรับทันทีที่ได้ยินชื่อตัวเองจากอีกฝ่าย จนเมื่อเห็นว่าฮารุกิได้นั่งยองอยู่ข้าง ๆ ก็คิดไปเองว่าคงอยากเล่นกับเจ้าสามสีหรือเปล่านะ “ฮารุกิก็มาเล่นกับแมวเหมือนกันหรอ”

แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สงสัยเพียงแค่นั้น
“ปีนี้อยู่ห้องไหนล่ะ” นึกขึ้นได้ว่าคิดไปเองอีกครั้งว่าเพื่อนคนนี้ไปดูรายชื่อมาเรียบร้อยแล้ว “หมายถึง..ไปดูบอร์ดมาหรือยังน่ะ”

(จัดไปค่ะ✅)

“โอ้ะ อรุณสวัสดิ์ครับ” เจ้าตัวไม่คิดเลยว่านอกจากโบกมือกลับแล้ว อีกคนจะพูดทักทายกลับด้วย นับว่าเป็นเช้าที่ดีนี่นา “อื้อ ซักพักแล้วล่ะ” ซากิตอบคำถามไปพลางมองสามสีที่ว่า

เจ้าตัวรับขนมแมวเลียมาก่อนจะผงกหัวแทนคำตอบว่า เอาสิ ก่อนจะแกะซองให้ทันที
“นี่น่ะ พกใส่กระเป๋าเอาไว้ตลอดเลยหรอ”

“ยี่ห้อนี้ดูเหมือนแมวจะชอบนะ”

“ช่วย ? “
”มินามิลงมาไม่ได้จริง ๆ ด้วยแฮะ” สมมติฐานเขาถูกต้อง ยกความดีความชอบให้เจ้าเหมียวที่ตอบรับนั่นเลยล่ะ

“ให้ช่วยก็ได้อยู่หรอก..” น้ำเสียงที่เอ่ยไปดูเหมือนจะมีความลังเลบางอย่าง
“แต่สอนปีนต้นไม้ก่อนได้ไหม”

แน่นอน เพราะกำลังว่างอยู่ การช่วยไม่ได้เป็นปัญหาอยู่แล้ว เพียงแต่เขาปีนต้นไม้ไม่เป็นนี่สิ หรือจะรบกวนพี่เจ้าของร้านมาช่วยดีนะ

จังหวะที่เสียงเจ้าเหมียวดังขึ้นมาทำให้รู้ได้ว่า แน่นอน ถูกช่วยลงมาแล้วเรียบร้อย!

แล้วทำไมเพื่อนบ้านคนนี้ยังไม่ลงมาอีกกันนะ

“คือว่านี่น่ะ” พูดไปพลางชี้ที่เจ้าก้อนขนตรงนั้น “มินามิช่วยลงมาแล้วใช่ไหมล่ะ”

แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการคำตอบนี้ เพียงแต่เป็นอีกอย่าง “ถ้าลงมาไม่ได้ จะเรียกพระเอกมาช่วยให้ดีไหม” ซากิว่าจบก็ชูมือถือให้ดูว่าเรียกได้ตอนนี้เลย

เจ้าตัวลุกขึ้นเดินเปลี่ยนที่ไปใกล้ ๆ พอให้เงยหน้าคุยแล้วไม่ปวดคอ แต่ดูแล้วเจ้าเหมียวยังรออยู่ที่เดิมไม่ได้ตามมา

“แล้วในมังงะต้องขึ้นต้นไม้ไปทำอะไรล่ะ”
แน่นอนว่าซากิเออออตามคำตอบที่ได้รับ

“ไม่ใช่ว่า…ปกติต้องไปช่วยแมวหรอกหรอ“

(เค้าแวะมา+!)

หลังจากที่เฝ้าจัดแจงร้านมาทั้งวัน พี่ชายเจ้าของร้านตัวจริงจำต้องไล่ให้ซากิออกไปสูดอากาศภายนอกบ้าง

สวนสาธารณะก็ไม่เลว

ปลายทางเด็กหนุ่มพบเจ้าเหมียวใต้ต้นไม้ย่อมอดไม่ได้ที่จะแวะทักทาย โชคดียังดีที่เขาพกแมวเลียออกมาด้วย

โชคยังดีที่เขารับรู้ถึงการมีอยู่ของคนข้างบน

“มินามิ ?“
”บนนั้นอากาศดีไหม“