(เค้าก้อไม่รุ้ตัวเองว่าไหงมาจุดนี้ 😭5555455 ขอบคุณสำหรับรูทท้าทายความเผ็ดนะคะ! ไม่ได้กะแกล้งเลยจริงๆ-)

ล้างข้าวหุงข้าวหั่นผักหั่นเนื้อ
ระหว่างที่เลาะหลังกุ้งเสร็จซะหลายตัวเป็นพิเศษแล้วเอาไปชุบแป้งเขาก็ยังชวนคุยคุยอยู่เรื่อยๆ

“ปกติองทำอาหารมั้ย? ที่เห็นเป็นน้องไส้กรอกโบกมือวันนี้ใครทำหรอ”

“งั้นทำอะไรที่เร็วๆ~ องจังน่าจะหิวแล้ว”

แต่นายซาจิก็ยังวนกลับไปที่เดิมแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนอีกอันไปยื่นให้องด้วย

“เผื่ออยากดูใกล้ๆกันอาหารกระเด็นใส่ชุดนักเรียน หรือกันฉันทำกระทะบินนะ”

แล้วไปเริ่มหยิบของต่อ ทั้งแป้งทั้งเนื้อสองสามชนิดหมูกุ้งไส่กรอกหรือไข่ถูกหยิบออกมา นึกนิดหน่อยแล้วเลือกหยิบมันฝรั่งติดมาด้วย

เขาล้างมือล้างผักซ้ำให้แน่ใจแล้วเล่มทำทุกอย่างต่อกันเหมือนทำเรื่องพวกนี้จนชินมือ
+

“ดูท่าจะงั้น”

เขาขำ ดูแล้วรุ่นพี่เขาน่าจะไม่มีทางท้าทายความเผ็ดระดับนี้อีกแน่ๆ

ดื่มน้ำอีกแล้วใช้มือพัดทั้งตัวเองทั้งอีกฝ่ายช่วย หน้าร้อนนี้ช่างร้อนจริงๆ

“ยังไงคนในชมรมก็ต้องได้รู้จักสิ่งนี้กัน ห้ามเก็บเป็นของต้องห้ามนะครับ”
“เดี๋ยวผมไปแล้วดีกว่า อ้า!”

ว่าแล้วก็เด้งตัวโบกมือหยอยๆ

“ไว้เจอกันในชมรมนะครับรุ่นพี่“

(ซนม้าก)

กำลังเดินเข้าโรงเรียนเช่นกันแบบสโลว์ไลฟ์ เห็นคนรีบสับขาเดินกว่าจึงได้หันไปดูแล้วชะงักหลังพบใบหน้าติด..ข้าว...

“เอ่อ เดี๋ยวสิ!”

ยกมือเรียกไว้ก่อนเมื่อยังสบตากันอยู่ หน้าตาเขาดูช้อคเล็กน้อยว่าสาวที่ยังไม่เคยทักตรงหน้าเขานี่ไปทำอะไรมา

“คือว่า มีข้าว.... ติดอยู่บนหน้าน่ะ”

ตาเขามองไปทั่วหน้าอีกฝ่ายเลยแบบยังติดเหว่ออยู่

“เมื่อกี้พวกเราทั้งคู่ยังเสียใจกันอยู่เลยที่ลืมซื้อน้ำไว้”

ยิ้มตอบส่ายหน้า แปลว่าไม่มี
แต่ก็เริ่มขมวดคิ้ว ดูท่าความเผ็ดชามันเริ่มจะเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมในทีหลัง

“เหมือนกับแกล้มเลย”
“เริ่มเผ็ดละ เดี๋ยวผมรีบซื้อน้ำให้!“

ฟิ้ว-

>>>รีบวิ่งกลับไปซื้อน้ำเปล่าสองขวดในเวลาไม่ถึงนาทีแล้วแบ่งน้ำเปิดฝาให้รุ่นพี่เรียบร้อย

”อือหือ พวกเราเคยทำอะไรเผ็ดขนาดนี้กินกันมั้ยเนี่ย“

ดื่มของตังเองไปแล้วจึงได้แลบลิ้นน้อยๆพัก

“อ๋า นั่นสิ หรือไม่ก็ที่ชมรมเธอ ฉันก็เคยแวะไปบางทีเหมือนกัน”

เลิกคิ้วนึกภาพตามที่อีกคนว่า

“เอาสิ ชมรมคหกรรมบางทีก็ค่อนข้างต้องการคนมาช่วยร้องขับปัดเป่าอาถรรพ์ร้ายในอาหารเหมือนกัน”

ว่าแล้วขำตาม แต่พูดจริงว่าสักวันอาจเรียกใช้----

.
ถึงห้องคหกรรมที่เขาเข้ามาใช้บ่อย
นายซาจิเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนจากที่ประจำใส่ เตรียมจัดการมื้อเที่ยงให้เพื่อนใหม่

“องจังกินอะไรไม่ได้มั้ย“

ทำจุ้ๆๆๆปากไปส่ายหน้าไปขณะที่อีกคนพยายามคุ้ยเลือกชิ้นอยู่ ไม่ใจเลยเซมไป

เขาเองก็รู้สึกได้ถึงการร่วมชะตากรรมกันตรงนี้จึงชูขึ้นมาระดับหัวตรงหน้าพวกเขาทั่งคู่แล้วพูดออกไป

“ถั่วเม็ดนี่แด่รุ่นพี่เนเน่!”

แล้วก็เอาเข้าปาก ไม่รอยึกยัก
แต่รสชาติก็ไม่แปลกขนาดนั้นสำหรับซาจิ เลยอมค้างไว้ถึงค่อยเคี้ยว

สีหน้าสงสัย แต่ไม่ได้แย่

“ก็อร่อยดีนี่”

"เอ๊-- แบบนั้นถ้ารุ่นพี่ยอมแพ้หลังผมกินไปแล้วก็แย่สิ---“

ไม่รู้ว่าลากเสียงยาวเพราะตั้งใจเน้นให้อีกฝ่ายฟังหรือเพื่อถ่วงเวลาให้ตัวเอง

“กินพร้อมกันสิครับ รุ่นพี่ เน-เน่”

ดันซองคืนไปให้

ถ้าไม่รอดก็ไม่รอดคู่นี่แหล่ะ--

"..! ....อ--- ฮัดชิ่ว!!?"

ที่แรกกลั้นเอาไว้ แต่อาการคันจมูกบวกที่รุ่นพี่จามนำไปแล้ว นายซาจิจึงเก็บอาการต่อไม่ไหว จามตามไป

รีบจับจมูกตัวเองเช็คเลยยังดีอยู่มั้ย

"โห กลิ่นแปลกสุดๆ"

หมาล่าถือว่าใหม่สำหรับสมัยนี้ ดูท่าเด็กสองคนนี้อาจจะยังต้องเจอเรื่องให้เซอร์ไพรส์กว่านี้อีก

เขาหยิบทิชชู่ที่พกติดตัวในฐานะเด็กคหกรรมยื่นให้ทางนั้นแล้วหยิบเจ้าถั่วขึ้นมาชิ้นนึงพลิกๆดู

"เริ่มจะกลัวแล้วเนี่ย"

“เอาเลย!”

วางเงินส่วนขาดตามลงไป ของอีกฝ่ายครบไม่ครบไม่รู้ แต่พนักงานไม่ได้ขอเงินเพิ่มแปลว่าเขาแปะพอดี

พากันเดินออกไปยืนออกกันอยู่นอกร้านเพื่อทำภารกิจหาทำนี้เอง

ซาจิรับหน้าที่เปิดซองแล้วส่องเข้าไปด้านใน

“จะว่าไปหมา-ล่า? มันคือพริกจากบลาๆๆๆของจีน”

เขาพลิกซองกลับมาอ่านตามฉลากแบบพูดรู้เรื่องถึงคำว่าพริกและจีน

“เมื่อกี้เราควรซื้อน้ำออกมาด้วยรึเปล่านะ“

“ได้เลย~ องจัง“

เสนอมาก็ว่าดีเช่นกัน

“โอ๊ะ งั้นคงไม่เป็นไร”

เงาน่าสงสาร คนนึงไม่มีเซนส์คนนึงก็ช่างมันเรื่องน่ากลัว โอ๋...
ชี้ไปทางที่จะเดินไปแล้วช่วยเริ่มเดินนำให้

“องจังอยู่ชมรมอะไรหรอ เหมือนจะเคยเห็นนอกจากเดินผ่านกันตามทางเดินหรือห้องเรียนบ้างเลย“

คนหน้าประตูอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงดัง ตุ้บ ลอดออกมา

“อื้อ ฟังชัดเลยล่ะ”

เดาว่าไม่พ้นเป็นเสียงจากการตกเตียง จึงเผลอนึกภาพตามแล้วแอบขำไม่ได้

“วันแรกปี 2 เรา เขาก็คงไม่เคร่งกันแล้วล่ะน้า แต่ถ้าไม่วิ่งตอนนี้ อีกยี่สิบกว่านาทีพิธีเปิดก็เริ่มแล้วล่ะ!“

พูดน้ำเสียงสดใสมาก
แต่นี่แปลว่าไอคนแวะมาปลุกมันมาเวลากระชั้นชิดสุดๆเลย------