มองคนตัวใหญ่กว่าอย่างสงสัย จำไม่ได้หรอ? แต่พอมองที่ใบหน้าอีกฝ่ายดีๆก็แจ่มแจ้ง เมานี่เอง

“ ฉันไง! ซัจจัง! ” ชี้ตัวเองไปด้วย
“ สุกิโนะ ซาดะโอะ เพื่อนสนิทนายตอนสมัยเรียนไง! “

เขย่าไหล่นายเบาๆ นึกให้ออกเซ่! ไอหมอเน่!

” แล้ว…คุณอยู่บ้านหลังโตขนาดนั้นไม่เหงาบ้างหรอครับ? “

ถึงตัวเขาเองจะอยู่คนเดียวก็จริงแต่ก็มีเพื่อนบ้านอย่างหลานของเขาเองอยู่ถัดจากบ้านไป ก็ยังแอบเหงาอยู่เหมือนกัน เลยคิดว่าถ้าอยู่คนเดียวอย่างงั้นคงเหงาแย่

“ ครับ ก็โดนอยู่บ่อยครับ ” เกาท้ายทอย แค่กๆ

“ เห? โดนนัดดูตัวเลยหรอครับ? ลำบากแย่เลยนะครับ “

จริงๆแล้วตัวเขาเองก็เคยโดนญาติผู้ใหญ่ที่บ้านบังคับดูตัวเหมือนกัน ตอนก่อนจะขึ้นเลขสาม

แต่ละครั้งจะออกมาไม่เป็นท่าทุกครั้งเพราะตัวเขาเองชอบแสดงท่าทีรู้สึกอึดอัดออกมาอย่างชัดเจนจนฝ่ายหญิงต้องแอบหนีกลับก่อน แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจหรืออย่างไรเพียงแค่ไม่รู้ว่าต้องวางตัวอย่างไรก็เท่านั้น
+

ครอบครัว แต่งงาน

ตากระตุกเล็กน้อยที่ข้างขวาทันทีที่ได้ยินคำเหล่านี้

” เปล่าครับ ผมอยู่คนเดียว “ ยิ้มฝืน

เขาเอ่ยปากพูดออกด้วยน้ำเสียงที่ แผ่วเบาและสายตาที่ดูเหมือนเด็กขี้เหงา พอโดนถามเกี่ยวกับเรื่องพวกก็เจ็บแปลบๆที่หัวใจทุกที

”ละ แล้วอาซามะซังล่ะครับ?“ ไม่ได้นะจะมาทำตัวอ่อนแอต่อหน้าคนอื่นไม่ได้นะ

ไม่ทันไรที่เขาจะหันไปมอง คนๆนั้นก็เอ่ยพูดคำขอโทษขึ้นมาเสียก่อนแต่ทำไมน้ำเสียงมันคุ้นหูจริงๆ

เขาหันไปตามเสียงนั้นก่อนจะต้องตกใจว่าคนๆนั้นเป็นคนที่เขาคุ้นเคยสุดๆเลยล่ะ

” ดะ ไดจิ? “
” ฮันดะ ไดจิหรอ?

แสงของไฟข้างทางสาดแสงส่องกระทบลงบนใบหน้าพนักงานหนุ่มเผยให้เห็นดวงตาสีเหลืองอำพันและใบหน้าของเขาที่แดงระเรื่อจากฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์

(ฉัน มา แล้ว/แบบรีบๆ😭)

ยามดึกของพนักงานเงินเดือน บ้างก็รีบจ้ำเท้ากลับไปที่ที่เรียกว่าบ้านและเอนตัวลงบนที่นอนสุดนุ่มหรือบ้างก็ออกมาสังสรรค์กับเหล่าเพื่อนฝูง เหมือนกับพนักงานหนุ่มคนนี้

ระหว่างที่กำลังเดินเตร่มองหาร้านสังสรรค์ร้านที่สองอยู่กับเพื่อนฝูงอาจจะเพราะความโชคร้ายที่มีมาแต่ไหนแต่ไรทำให้ใครบางคนเดินกระทบไหล่กับเขาเข้าอย่างจัง
+

“??????”

/ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความถามหมายความว่าไงนะ??

/รับตะเกียบมาอย่างแมวขี้ระแวงบวกกับมือที่สั่น หงึกๆๆ

“ข ขอบคุณครั—” กัดลิ้นตัวเอง

/กีดร้องอยู่ภายในใจแต่น้ำตาไหลพราก

(เค้า เค้ากลับมา😭😭😭)

เหลือบสายตาไปเห็นเนื้อหาในเล่มหนังสือที่คุณถืออยู่ แอบอ่านได้ประโยคเดียวก็ต้องหลบสายตาหนี อะไรล่ะนั่น ชวนขนลุกชะมัด

“ครับ ผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดเลยแต่มีช่วงมหาลัยผมย้ายไปอยู่เกียวโตน่ะครับ พอเรียนจบผมก็กลับบ้านเกิดเลย“
”ว่าแต่ผมก็ว่าอยู่ว่าทำไมผมไม่คุ้นคุณฮาซามะซังเลย ที่แท้พึ่งย้ายมานี่เอง“

แน่อยู่แล้วปกติตัวเขาเองก็ชอบติดนิสัยเดินก้มหน้า คงไม่แปลกที่จะไม่คุ้นหน้า

(อาลูกอา😭 @hifumi-kmi.bsky.social ไหนเรียกตัว ทำไมไม่เล่นกับเพื่อน)

(เอ๊ะ เอ๊ะ!!! เมื่อกี้จิ๊ปากรึเปล่านะ เอ๊ะรึคิดไปเองนะ😭😭😭/โรคกระเพาะกำเริบ)

ส่งเสียงหัวเราะหึๆในลำคอเบาๆ ผุดรอยยิ้มจางๆที่มุมปาก ฮาซามะซังนี่เป็นคนที่แปลกจริงๆ ไม่ว่าจะครั้งไหนเขาก็ทำให้แปลกใจได้ตลอด โดยเฉพาะมื้ออาหารเย็นวันนั้น— ยิ้มเจื่อนกับตัวเอง

?

" เอ๊ะ จริงหรอครับ " เอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ

" ผมก็อยู่ฝั่งนั้นนะ ผมเดินผ่านบ้านหลังนั้นบ่อยมากเลย แต่ไม่คิดว่าจะเป็นบ้านฮาซามะซัง " ถัดมาแค่กี่หลังเอง 2? 3? รึเปล่านะ นับนิ้ว

(ฮือออออโนริคุ๊งงงง😭😭🫂)