ริวกิรับซองปลาแห้งกับแมวเลียมาจากอีกฝ่ายก่อนจะผงกหัวให้เบา ๆ

“ ขอบคุณนะครับไว้ผมจะลองดูนะ ”

รอยยิ้มบางยังคงประทับอยู่บนริมฝีปาก กลัวว่าถ้าหน้านิ่งแล้วเขาจะดูดุจนทำให้อีกคนรู้สึกไม่ดี

“ ว่าแต่ผมต้องจ่ายคืนด้วยหรือเปล่า ? ”

เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ ถ้ารับมาแบบนี้ก็แอบรู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย

“ ผมว่าก็คงไหวนะครับเพราะยูโกะซังตัวค่อนข้างเอ่อ … เล็ก ”

คำสุดท้ายดูเหมือนจะเบากว่าคำอื่น ๆ ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะรู้สึกแย่ หรือเขาอาจโดนไม่พอใจไปด้วยเลยก็ได้

“ เอาเป็นว่าผมอุ้มไหวแน่ครับ ”

ยิ้มแห้งหน่อย ๆ เผลอไปพูดอะไรที่ไม่เข้าหูหรือเปล่านะ

พอได้ยินแบบนั้นก็ทำเขาเหวอไปเลยชั่วครู่ มันจะเป็นความคิดที่ดีหรอ ตัวเขาก็ไม่ใช่เบา ๆ ซะด้วยสิ

“ โยชิฮิโระคุงแน่ใจหรอ ? ผมไม่อยากทำให้นายหลังหักนะครับ ”

เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจก่อนจะรับอาหารแมวเปียกมาจากอีกฝ่าย แต่เดี๋ยว พกไว้กับตัวตลอดเลยหรอ พอนึกคิดแล้วก็ฉงนใจแต่คงไม่ใช่เวลาที่จะถาม

ระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังพูดคุยกับเขาอยู่ ริวกิก็ใช้สายตาลอบสังเกตุท่าทางของอีกคนไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ดูเป็นคน … คุยไม่เก่งนะ ?

“ ครับ ได้เลย ผมจะรอตรงนี้นะ ”

เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ระบายอยู่บนใบหน้า เผื่อว่าจะช่วยให้อีกฝ่ายหายเกร็งได้บ้าง อย่างน้อยก็ไม่อยากให้อีกคนคิดมากเกินความจำเป็น

พอคิดภาพตามก็หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ คงดูน่าขันไม่ใช่น้อย

“ จะได้ผลหรอครับนั้น ? ”

ริวกิเงียบไปสักพักเพื่อครุ่นคิดหาวิธีช่วยเจ้าสัตว์ขนฟูที่ติดอยู่บนต้นไม้ คิดไป คิดมา ก็นึกออก แต่จะได้ผลมั้ยก็อีกเรื่องนึง

“ ถ้าให้ผมอุ้มยูโกะซัง แล้วพาเจ้าตัวลงมาได้มั้ยครับ ? แบบว่าถ้าไม่ถือสากันน่ะ ”

เอ่ยถามพร้อมขออนุญาตหญิงสาวไปด้วย เรื่องอุ้มคงไม่มีปัญหาเพราะอีกฝ่ายตัวเล็กแต่ถ้าไม่อนุญาตเขาก็ไม่ขัด

เมื่อได้ยินเสียงเรียกทัก ริวกิก็พลันหันไปมองหญิงสาวก่อนจะเผยรอยยิ้มแห้งเล็ก ๆ บนใบหน้าพร้อมส่ายหัวไปมาเบา ๆ

“ ไม่ใช่หรอกครับ คือว่า … เหมือนเจ้าตัวจะติดอยู่บนต้นไม้น่ะ ผมอยากช่วยครับ แต่ว่าอ่า ตามที่เห็นครับ ”

เจ้าสัตว์ขนฟูได้แต่ขู่ฟ่อแฟ่ใส่อย่างไม่เว้นช่วง ถ้าขืนช่วยก็อาจได้รอยข่วนกลับมาแทน เขาก็ได้แต่ยืนจ๋องอยู่อย่างงั้น หงอย

ริวกิได้แต่ถอนหายใจ ก็จริงอย่างที่หญิงสาวว่า ถึงอีกคนจะตกลงมาเจ้าตัวก็จะพาไปทำแผลให้อยู่ดี หรือบางทีเขาใจดีเกินไปนะ ?

” เดี๋ยวเถอะครับ ผมไม่ได้มาคอยทำแผลให้ตลอดนะ “

พอว่าเสร็จก็ถือโอกาสใช้นิ้วดีดไปที่หน้าผากของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดีดแรงมากเพราะกลัวว่าจะเจ็บ

” คิดหาวิธีใหม่ด้วยกันเลยครับ ผมไม่ยอมให้ยูโกะซังปีนหรอก “

“ คุณจะช่วยด้วยหรอครับ ขอบคุณนะ ”

พอได้ยินแบบนั้นตัวเขาก็โล่งอก อย่างน้อยก็มีคนมาช่วยด้วย แต่ว่าจะช่วยยังไงดีล่ะ ? ให้เขาอุ้มอีกคนขึ้นไปหรอ คงไม่ดีมั้ง

“ ว่าแต่ … จะช่วยยังไงดีล่ะครับ คุณพอคิดออกหรือเปล่า ? ”

เอ่ยถามเผื่ออีกฝ่ายจะมีไอเดีย เพราะตอนนี้สมองเขาว่างเปล่าไปเลยหลังจากที่โดนเจ้าขนฟูขู่ฟ่อแฟ่ไปแบบนั้น

จากสีหน้าที่หงอยกลับกลายเป็นเหวอแทน หน้าซีดลงเล็กน้อยเพราะความเป็นห่วง

“ แบบนั้นมันอันตรายนะครับยูโกะซัง ตกลงมาคราวนี้ผมไม่ช่วยรับนะ ”

ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าหญิงสาวเป็นคนที่มุ่งมั่น ไม่กลัวที่จะลงมือทำ แต่ก็ทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี

“ ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะครับ หัดห่วงตัวเองบ้างสิ ”

เอ่ยดุเล็กน้อย จริง ๆ เลยเพื่อนคนนี้

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกทัก ริวกิก็หันไปมองแล้วได้แต่ยิ้มแห้งใส่ สีหน้าดูไม่ค่อยสู้ดีนัก

“ โยชิฮิโระคุง พอดีว่าผมเห็นเจ้าตัวติดอยู่บนต้นไม้ก็เลยอยากจะเข้าไปช่วยแต่ว่าอ่า … ก็ตามที่เห็นครับ ”

เอ่ยตอบด้วยท่าทางหงอย ถ้าขืนช่วยคงได้เจ็บตัวแน่ แต่ก็อยากจะช่วย

“ ควรทำไงดีครับโยชิฮิโระคุง ? ”

ส่งสายตาอ้อนวอน เหมือนกำลังขอความช่วยเหลืออย่างไรอย่างงั้น

เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคย ริวกิก็สะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงนั้นพร้อมเผยรอยยิ้มแห้งเล็ก ๆ ออกมา

“ อ่า ก็ … ครับ คงจะกลัว ”

เอ่ยพึมพำเหงื่อตกเล็กน้อย

“ แต่เหมือนว่าเจ้าตัวจะติดอยู่บนต้นไม้น่ะครับ ผมก็เลยอยากช่วย แต่ว่าก็คงไม่ใช่ความคิดที่ดี ”

ถ้าขืนช่วยมีหวังมือเขาคงเต็มไปด้วยรอยข่วนแน่ คงเจ็บไม่น้อย เขาก็เลยได้แต่ทำหน้าหงอยแล้วยืนจ๋องอยู่อย่างงั้น

ริวกิสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงเรียกทักจากคนรู้จัก ก่อนจะพลันหันมามองแล้วถอนหายใจเบา ๆ แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังคงยิ้มให้หญิงสาว ยิ้มแห้งน่ะนะ

“ ครับ อยากช่วย แต่ก็ … นั้นแหละครับยูโกะซัง ”

เอ่ยตอบพร้อมเหงื่อตกหน่อย ๆ ในระหว่างนั้นเจ้าตัวก็โดนขู่ฟ่อแฟ่ไม่หยุด ก็เลยได้แต่จ๋องอยู่อย่างงั้น ใจห่อเหี่ยวเลยทีเดียว

“ ควรทำไงดีครับยูโกะซัง ? “

สายตาอ้อนวอน เหมือนกำลังขอความช่วยเหลือ

พอได้ยินเสียงเรียกถาม ริวกิก็หันไปมองคนที่ตัวเล็กกว่า ก่อนจะเผยรอยยิ้มแห้งน้อย ๆ ออกมา

“ ไม่ใช่หรอกครับ ก็ … แบบว่าเห็นเจ้าตัวติดอยู่ตรงต้นไม้แล้วเหมือนจะลงไม่ได้ก็เลยมาดู แต่ว่าอ่า ก็นั่นแหละครับ ”

เอ่ยด้วยความเศร้าใจราวกับเจ้าแมวเปียกฝน ได้แต่ทำท่าทำทางหงอยอยู่แบบนั้น คิดว่าตัวเองจะเข้ากับสัตว์ได้ดี แต่ครั้งนี้คงคิดผิดไปหน่อย

พอได้ยินเสียงเรียกทักจากหญิงสาว ริวกิก็พลันหันไปมองอีกฝ่าย ก่อนจะกลับมามองเจ้าสัตว์ขนฟูที่ขู่ใส่ไม่เว้นช่วง

“ อ่า ผมก็อยากจะช่วยอยู่ครับแต่ว่า … เจ้าตัวดูไม่อยากให้ผมช่วยเลยนี่สิ ”

เอ่ยตอบพร้อมเหงื่อตกเล็กน้อย ถ้าขืนช่วยมือเขาคงเต็มไปด้วยรอยข่วนแน่ พอคิดแล้วก็ได้แต่ทำท่าทางหงอย จ๋องอยู่อย่างงั้น