Ik heb mijn kind (eind twintig) zover gekregen om een beetje onder de steen, waar ze leeft, vandaan te komen en voorzichtig met leeftijdsgenoten te kijken en spreken over de toestand in de wereld...ze/we dansen op de vulkaan en het is goed daar bewust van te zijn.

Dat ik het zag aankomen wil niet zeggen dat ik een oplossing heb. Het was ook niet zo moeilijk om het te zien aankomen want hij heeft er al eerder mee gedreigd. Nee verbaast ben ik niet. Ik sta erbij en kijk er naar en heb voorlopig geen beter antwoord dan 22 maart naar Amsterdam te gaan.

We zijn hier toch niet verbaast over toch?