เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายละสายตาไปแล้วเขาจึงปิดหนังสือวางลง

“ถ้างั้น ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะครับ”

เขาเดินไปทางอีกฝ่ายพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มตามมารยาท

หางตายังมองมังงะบนเชล์ฟนั่น ถึงอยากจะซื้อก็เก็บไม่ได้อยู่ดี จึงเดินเบี่ยงกลับไปโซนหนังสือเรียน

”เป็นแนวคู่กัดล่ะนะ“

เขาเริ่มอธิบายราวกับผู้เชี่ยวชาญ ปรกติก็คงไม่ได้พูดเกี่ยวกับมังงะเยอะขนาดนี้ แต่เป็นเพราะเจอกันในร้านก็เลยไม่อายเท่าไหร่

สรุปก็คือ เป็นแนวต่อสู้ที่คู่กัดตกหลุมรักกันเอง

”ก็ประมาณนี้น่ะ“

“ไม่เชิงหรอกครับ”

ถึงจะไม่ค่อยชินแต่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไร เพียงแต่แอบทึ่งเล็กๆที่เห็นรุ่นน้องหนุ่มตัวสูงยืนอยู่คนเดียวในโซนนี้

“อ๊ะ..อันนี้“

เขาผละสายตาไปเจอเล่มคุ้นหน้าคุ้นตาอีกอัน ลายเส้นน่ารักสุดๆ

”อันนี้ผมเคยอ่าน สนุกเหมือนกันนะครับ“

เขาพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ หยิบมังงะเล่มเดียวกันจากข้างๆมาเปิดดู ถึงจะอ่านรักๆใคร่ๆบ่อย แต่บีแอลก็ไม่ค่อยชินตานัก มือเรียวเกลี่ยหน้ากระดาษเปิดดูก่อนจะ

“..!”

เขาพลิกปกดูอีกครั้งดูเรทที่ปกหลัง ใบหน้าขึ้นสีแดงทันที

“อ-เอ่อ..ชอบอ่านอะไรแบบนี้หรอครับ”

(ขอเนียนรู้จักนะคะะ)

รุกะอยู่ในร้านหนังสือสักพักแล้ว เขาด้อมๆมองๆอยู่ในโซนมังงะตาหวาน ก่อนที่จะเดินเข้าไปผิดทาง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชายตัวโตอยู่ในโซนบีแอล.. กำลังโดนนินทาอยู่ด้วย

“คุณ..คุโรคาวะ สินะครับ”

“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”

ถึงจะกลัวท้องเสียก็ตาม แต่เขาก็ไม่อยากทำอีกฝ่ายลำบากใจ

“คุณเอสึทำได้ดีแล้วครับ.. อันที่จริงผมพอทำอาหารเป็น ถ้าไม่รังเกียจให้ผมช่วยอีกแรงก็ได้นะครับ“

พอเห็นรอยยิ้มกับคำพูดแบบนั้นเขาก็รู้สึกผิดทันที ส่ายหัวเร็วๆแสดงความไม่เป็นไร

อีกฝ่ายอุตส่าห์ให้มาแสดงความขอบคุณทั้งทีนะ!

เขาจับใส่ปากทั้งหมดแล้วกลั้นใจเคี้ยวๆกลืนในคำเดียว

“เห็นไหมครับ อร่อยออกนี่ครับ”

พยายามยิ้มอย่างเต็มที่

“อุบ..!”

รสชาติประหลาดไม่ต่างกับหน้าตา เขาเกือบจะสำลักมันแต่ก็พยายามยกยิ้มตามมารยาท

“อ-อร่อยดีนะครับ ทำเองหรอครับ”

ขอร้องล่ะ อย่าทำอีกเลย

“แบบนี้นี่เอง..“

พูดจบก็ถูกยัดของใส่มือ เขามองมันอึ้งๆแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ถึงแม้จะหน้าตาน่ากลัวก็ตาม ได้แต่หวังว่ามันจะอร่อย

”ขอบคุณครับ”

ลองจับใส่ปากดูสักหน่อย

“งั้น คุณเอสึนะครับ”

เขาพยักหน้า แม้ปรกติจะไม่ค่อยได้เรียกใครจากชื่อเล่นนัก

“พึ่งย้ายเข้ามา..ปีหนึ่งหรอครับ หรือว่ากลางคัน..?”

ระหว่างเดินก็พลางชวนคุยไปด้วย ประหม่าเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนหรอก”

เขาส่ายหัวก่อนจะตอบกลับ ดีใจที้ให้ความช่วยเหลือนักเรียนใหม่ได้

“ผมมาซากิ รุกะครับ”

แนะนำตัวเป็นมารยาท

(ขอบวกด้วยคนนะคะ!)

รุกะที่กำลังจะเตรียมตัวขึ้นหอประชุมอยู่นั้น ระหว่างที่เดินเขาก็บังเอิญเห็นเด็กหน่มคนหนึ่งยืนงงๆอยู่กลางดงผู้คนจึงเดินไปหา

”สวัสดีครับ..หลงทางหรอครับ?“

เขาเอียงคอเล็กน้อย

”ขึ้นหอประชุมกับผมก็ได้นะครับ“