(🥺ทำตัวเป็นพุ่มไม้แถวนั้น/)

"ถ้าเป็นเจ้านี่ พอจะใช้แทนเลือกที่ขาดได้รึเปล่าครับ" เขายื่นมันให้กับหญิงสาวที่อยู่ด้านบน และคำถามของคุณทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย

เขาหันไปมองทางชายป่าที่อยู่ห่างไปเกือบสุดสายตา
"ผมเพิ่งเข้ามาเรียนเมื่อไม่นานมานี้ ก็เลยไม่รู้เรื่องของเมืองนี้เท่าไหร่"

"ที่นั่นมีอะไรเหรอครับรุ่นพี่" น้ำเสียงและแววตาสีดำสนิทไม่อาจปกปิดความสงสัยเอาไว้ไดแม้แต่น้อย

เขากระพริบตา พอถูกยกเครดิตให้ด้วยใบหน้าอารีและท่าทีสุขุมอย่างนั้น ทำเอาคนติดเล่นอย่างเขาเผลอลูบหลังคอตัวเองให้ความขัดเขินบรรเทาเบาบางลงบ้าง

"รุ่นพี่เรียกผมว่ารุยก็ได้ครับ"

เจ้าของชื่อกล่าวขึ้นหลังได้ยินนามสกุลเต็มของตัวเอง ก่อนจะเลื่อนมือไปวางบนข้อมือตัวเอง ปลดกำไลข้อมือสีแดงที่ทำจากเชือกถักที่ดูจะผ่านกาลเวลามาไม่เท่าไหร่

+

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกตนเองด้วยชื่อจริงมุมปากก็โค้งขึ้นเล็ก ๆ

"รุ่นพี่ก็อยู่ชมรมศิลปะงั้นเหรอ" หน้าที่นี้คงตกเป็นของชมรมนี้เสียส่วนใหญ่ เขาคนนึงที่คิดแบบนั้นในตอนที่มองฝ่ามือมอมสี

"น่าสนุกจัง ถ้ายังไงขอผมไปช่วยด้วยคนนะครับ" มองรุ่นพี่ตาเป็นประกาย

หากเขาปฏิเสธอีกคงจะดูหักน้ำใจกันเกินไป ยิงเป็นคำชวนจากผู้อวุโสด้วยแล้ว

"รบกวนด้วยครับ"

พยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติที่สุดในขณะที่เริ่มก้าวขาออกตามทั้งสองไป

"เรียกผมว่ารุยก็ได้ครับรุ่นพี่"
พูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ขณะเดิมตามอีกฝ่ายไปหาที่ร่ม ๆ พักบ้าง

"ตอนแรกก็สนุก แต่พอยืนอยู่ที่เดียวนาน ๆ ก็ชักเบื่อนิดหน่อย อ้อ! ผมยืนโบกธงข้ามถนนน่ะครับ"

"แล้วรุ่นพี่ล่ะครับ ทำอะไรมางั้นเหรอ"

ได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจที่บ้านของอีกฝ่ายไม่ได้เป็นสนามรบแบบนี้บ่อย ๆ แต่สภาพเขาตอนนี้คงจะจิบชาสบายใจไม่ไหวแล้วล่ะ

"ขอบคุณที่ชวนนะครับ แต่ผมต้องรีบกลับบ้าน"

"อยู่นอกเมืองต้องใช้เวลาเดินทาง แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเอาจักรยานมาคงพอหนีได้"

(ตอนเดียวได้หลากหลายรสมากเลยค่ะ อ่านจบแล้วนั่งเหม่อต่อ 😭)