"มานี่หน่อยครับเก็น" คาฟก้าพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติมากที่สุด และเมื่อนารุมิเดินเข้ามาใกล้จนเกือบชิดขอบเตียง

คาฟก้าจึงเอื้อมมือไปดึงแขนให้คนเด็กกว่าโน้มตัวเข้ามาหา ก่อนที่จะจุ๊บลงไปเบา ๆ ที่ริมฝีปากของนารุมิ

"Good Night Kiss หลับฝันดีนะครับเก็น" (107)

"แค่ได้คบกับนาย มันก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีมากที่สุดในชีวิตของฉันแล้วแหละคาฟก้า

ไปเก็บของเลย มาอยู่ด้วยกันที่ห้องพักของฉันดีกว่า เพราะฉันจะได้เริ่มจีบแฟนตัวเองได้อย่างเต็มที่สักที"

นารุมิพูดแทรกคาฟก้าขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เจ้าตัวจะจับมือคาฟก้าขึ้นมาจุมพิตลงไปเบา ๆ ให้คนแก่กว่ามีริ้วสีแดงจาง ๆ ขึ้นมาพาดผ่านอยู่บนใบหน้าเล่น ๆ (77)

ฉันก็เลยฝึกตัวเองทุกวันให้แข็งแกร่ง พออายุถึงเกณฑ์สมัครได้ ฉันก็รีบไปสมัครเลยทันที

แล้วมันก็ทำให้ฉันได้มาเจอกับนายอีกครั้งจริง ๆ ด้วย ฉันดีใจมากเลยคาฟก้า!"

นารุมิพูดออกมาพร้อมกับใช้ทั้ง 2 มือขอวตัวเองเอื้อมไปกอดตัวของคาฟก้าเอาไว้แน่น จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนโตกว่า ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า

"ขอจูบหน่อยได้ไหมคาฟก้า?" (57)

ซึ่งนารุมิก็พาคาฟก้าเดินมาถึงหน้าห้องพักของตัวเองพอดี เจ้าตัวก็เลยดันหลังให้คนโตกว่าเดินเข้าไปด้านใน ก่อนที่จะปิดประตูล็อกให้เสร็จสรรพ เพื่อกันไม่ให้มีคนอื่นมากวนใจ

คาฟก้ากำลังรู้สึกอึ้งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ คาฟก้าก็ยังคงมองนารุมิเป็นแค่เด็กแก่แดดคนนึงเท่านั้น (51)

แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรออกไป นานุมิก็เดินมาถึงตัวคาฟก้าเสียก่อน...

"ขอกอดหน่อยนะ ฉันคิดถึงอ้อมกอดของนายมากที่สุดเลย" ว่าแล้วนารุมิก็เอื้อมมือทั้ง 2 ข้างไปรวบตัวคาฟก้าเข้ามากอดไว้แน่น

และพฤติกรรมของนารุมิที่มันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วนั้น มันก็สามารถทำให้อิซาโอะ คิโครุ และฮาเซงาวะ รู้สึกตกใจขึ้นมายิ่งกว่าเดิม (41)

ผ่านไปประมาณ 1 วันกว่า ๆ โรงเรียนบาบิลุสก็สามารถกลับมาเปิดการเรียนการสอนได้ตามปกติ

และทันทีที่อิรุมะได้ก้าวเท้าเข้ามาเหยียบอยู่ในเขตโรงเรียน เจ้าตัวก็ถูกอาจารย์บารัมวิ่งเข้ามาอุ้ม แล้วพาหนีหายไปทันที จนอลิสกับคลาร่าวิ่งตามไม่ทัน

"ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ยอิรุมะคุง!" (81)

โอเปร่าก็ยืนหลบมุมรออยู่สักพัก อิรุมะที่อาบน้ำแต่งตัวใหม่ก็เดินเข้ามาพอดี

"เชิญครับท่านอิรุมะ" ถึงแม้ว่าจะไม่มีซัลลิแวนอยู่ด้วย แต่โอเปร่าก็ยังคงปฏิบัติตัวกับอิรุมะเหมือนเดิม

พอเลื่อนเก้าอี้ให้อิรุมะเสร็จ โอเปร่าจึงสะบัดหางไปมาเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดขอร้องอิรุมะออกไปว่า (61)

ว่าไอ้แก่นั่นคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงได้เอามันมาอยู่ท่ามกลางฝูงปิศาจแบบนี้"

คาเลโก้พูดบ่นขึ้นมาอีกยกใหญ่ ซึ่งบารัมก็ยอมยืนฟังอยู่เงียบ ๆ แล้วถึงค่อยเล่าสิ่งที่ตัวเองเคยถามอิรุมะออกมาให้อีกฝ่ายได้ฟัง

"ก็พ่อแม่ของอิรุมะแย่มากเลยน่ะสิ

ฉันน่ะเคยถามอิรุมะอยู่เหมือนกันว่าอยากจะกลับไปที่โลกของตัวเองไหม (51)

"กะ...ก็มีคุณปู่ คุณโอเปร่า แล้วก็น่าจะมีคุณพ่อของคุณอาเมริ กับอาจารย์บารัมด้วยครับ" อิรุมะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสั่นเครือ

เจ้าตัวเอาแต่นั่งคุกเข่าก้มหน้านิ่ง ส่วนมือทั้ง 2 ข้าง ก็ถูกกำเข้าหากันจนแน่น แล้วเอามาวางเอาไว้บนตัก

เนื้อตัวของอิรุมะก็เริ่มสั่นเทาขึ้นมาหนักกว่าเดิม เพราะความกลัว (31)

ซึ่งมันก็สามารถทำให้คาเลโก้รู้สึกได้ว่า บาดแผลของตัวเองมันค่อย ๆ ดีขึ้นมาแล้ว

'แต่เลือดของปิศาจมันเป็นพิษไม่ใช่เหรอ?' คาเลโก้พยายามคิดหาเหตุผลขึ้นมา

จนกระทั่งเจ้าตัวนึกไปถึงตอนที่ได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับพวกมนุษย์ที่คาเลโก้ไม่เคยเชื่อว่ามีอยู่จริง (21)

ถึงจะพูดบ่นขึ้นมาแบบนี้ แต่คาเลโก้ก็รู้สึกโล่งใจอยู่ไม่น้อยที่อิรุมะบาดเจ็บไม่มาก

"คือผม---

"ไม่ต้องพูด เดี๋ยวฉันจะมาคิดบัญชีกับแกทีหลังแน่ นี่ถ้าฉันไม่ออกมาตามหาแกเอง แกก็คงไม่คิดที่จะอัญเชิญฉันออกมาเลยสินะ"

จากนั้นคาเลโก้ก็เดินตรงเข้าไปจับลูกศิษย์ตัวดีขึ้นมาอุ้ม (11)

"มีอะไร?" โอเปร่าถามขึ้นมาเสียงนิ่งอย่างไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่นัก

"พวกแกคงไม่ได้มาอยู่เลี้ยงบอสกันเฉย ๆ ใช่ไหม เพราะฉันได้ข่าวมาว่าอยู่ดี ๆ พื้นที่ทางแถบนี้ก็มีคนมาคุม"

จากนั้นคาเลโก้ก็เผลอหยิบบุหรี่ขึ้นมาจะจุดสูบ แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องกับอิรุมะ (190)