ไมเดย์มอสตัดสินใจเมินเฉยต่อความรู้สึกนั้นและจ้องไปยังแผ่นหลังในอาภรณ์สีขาวแซมทองและน้ำเงินที่นั่งอยู่ริมผา

แผ่นหลังหนาที่ปกติจะยืดตรงและดูแข็งแรงราวกำแพงใหญ่ที่คอยค้ำจุนแอมโฟเรียส ในยามนี้กลับดูเปราะบางราวกับจะแตกสลายได้ในทุกวินาที

มันดูอ่อนแอเสียจนน่าเวทนา

"งั้นเหรอ แล้วผู้กอบกู้ของที่นี่ล่ะ"

"อยู่ที่เอลิเซียน่ะ ตอนนี้คงกำลัง... ไม่รู้สิ เล่นกับพวกเด็กๆ ในหมู่บ้านล่ะมั้ง"

"นาย...เป็นใครกันแน่?"

"ถามแปลกนะ ฉันก็คือไพน่อนไง ไพน่อนแห่งเอลิเซียไงล่ะ"

"คนไหนล่ะ"

ช่างเป็นคำถามที่ทำเอาไปไม่เป็นเลยทีเดียว ไพน่อนอ้าปากคล้ายจะพูกอะไรบางอย่างทว่าก็เงียบไปเพื่อคิดคำตอบอื่น

"คนที่... 33,550,337 คำตอบนี้พอจะช่วยตอบคำถามได้รึเปล่า ฮ่าฮ่า"

แม้จะหัวเราะทว่าเสียงนั้นกลับบีบรัดและชวนให้อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

คิดไม่ถึงว่าเพื่อนสนิทจะยอมรับออกมาแบบนี้ เขาคิดว่าไมเดย์มอสคงจะชวนให้ประลองกันเสียก่อนแล้วค่อยบอกให้เขาพูดหลังตัดสินแพ้-ชนะกันซะอีก

"อืม... ได้สิ แต่คงไม่นานนะ ฉันมีธุระต้องทำต่อน่ะ"

'ธุระ' ที่ว่านั้นสำคัญเหลือเกิน และเขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อมันได้แม้จะต้องตัดบทสนทนากับสหายสนิทที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ตาม

"ว่าแต่นายมาหาฉันเรื่องอะไรงั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่าอยากประลองน่ะ น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉันไม่–"

"ไม่ใช่ ฉันไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้น"

ผู้สืบบัลลังก์ปฏิเสธกลับไป ผู้กอบกู้จึงเงียบเพื่อรอฟังคำตอบของอีกคน

"ฉันมาเพราะอยากคุยกับนาย... ในหลายๆ เรื่อง ทั้งเรื่องของแอมโฟเรียสและตัวของนายเอง"

ประโยคนั้นพาให้คนที่รอฟังอยู่ชะงัก

"ฉัน..."

"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย ยังไงซะคนที่ทำให้นายและทุกคนจำไม่ได้... ก็คือฉันเองนี่นา ถึงจะไม่มั่นใจว่านายจำฉันได้ยังไง แต่ก็แอบดีใจเหมือนกันนะ ฮ่าฮ่า"

เขาหัวเราะไม่ดังนักด้วยน้ำเสียงร่าเริง หากคนอื่นมาได้ยินก็คงพลอยอารมณ์ดีไปด้วย แต่กับสหายคู่ใจที่อยู่ด้วยกันมานานย่อมมองออกอยู่แล้ว

ว่าภายใต้เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ไพน่อนกลับคืนสู่รูปลักษณ์ของตนอันแสนคุ้นเคย เขายังคงไม่หันกลับมาสบตาและนั่งลงกับที่เช่นเดิม

"อะไรดลใจให้นายมาที่นี่กันล่ะ"

"ฉันมาตามหานาย"

"ทั้งที่นายจำฉันไม่ได้น่ะเหรอ?"

คราวนี้ผู้มาใหม่เป็นฝ่ายเงียบไป ไมเดย์มอสไม่ได้ตอบกลับเขาพยายามครุ่นคิดถึงประโยคที่จะสามารถตอบโต้คำพูดของอีกฝ่ายได้

"ถึงกับต้องคิดมากเลยเหรอ ฮะฮะ"

บุคคลเบื้องหน้ายังคงเงียบ ผู้สืบบัลลังก์นครล่มสลายกำมือแน่น เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและผ่อนออกมา

"ถ้าไม่ตอบฉันจะก้าวเข้าไป และนายคงรู้ดีว่าฉันไม่ใช่พวกพูดปากเปล่า"

เสียงถอนหายใจดังเบาๆจากร่างตรงหน้า

"ได้ เข้าใจแล้ว แค่... รอสักเดี๋ยว"

สิ้นเสียงนั้นผู้กอบกู้จึงลุกขึ้นยืน เส้นผมสีทองอร่ามเริ่มกลับกลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ดวงตาสีเดียวกันเปลี่ยนเป็นสีนภาใสดั่งที่เคยเป็น

"ผู้กอบกู้"

"...."

"นายได้ยินฉันอยู่ ฉันรู้"

"...."

ไร้เสียงตอบกลับ ร่างนั้นถอนหายใจแผ่วเบาก่อนตัดสินใจก้าวเท้าข้างหนึ่งไปเพื่อเข้าใกล้ใครอีกคนที่นั่งอยู่ริมผา การกระทำนั้นทำให้คนที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมาในที่สุด

"อย่าก้าวเข้ามานะ"

"ทำไม?"

"...."

"ตอบฉัน ทำไมฉันถึงไปไม่ได้ ทำไมฉันถึงเข้าใกล้นายไม่ได้ผู้กอบกู้?"

"...."

ตึก ตึก ตึก

เสียงก้าวเดินของใครบางคนดังมาจากด้านหลัง จังหวะย่ำเท้าและการกระทบกันของโลหะคล้ายว่าจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่เขาจึงหาได้สนใจและทอดมองเมืองที่อยู่ห่างต่อไป

ตึก...

จนเสียงนั้นมาหยุดอยู่ด้านหลังไม่ไกล ผู้กอบกู้ยังคงนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขา'พยายาม'เพิกเฉยต่อการมาของผู้มาใหม่ให้ได้มากที่สุด

เสียงหัวเราะพูดคุยดังแว่วมาตามสายลมแสนอ่อนโยนชวนให้อยากล้มตัวลงนอนเสียเดี๋ยวนั้น

ร่างในอาภรณ์ลอยตัวลงจากอากาศและนั่งลงบนหน้าผาสูงที่สามารถมองเห็นเมืองใหญ่ได้จากเบื้องบน

เขาชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งและพิงมันเอาไว้ ในขณะเดียวกันนั้นเองดวงตาสีทองก็จับจ้องไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า แม้จะเห็นมาหลายคราทว่ามันก็ยังคงงดงามเสมอ

ผู้กอบกู้เงยมองท้องฟ้าที่สดใสไร้เมฆครึ้มบดบัง สีของมันช่างงดงามจนเกินกว่าคำพรรณนาใดจะบรรยายออกมาได้ ในใจหวนนึกถึงนภาแดงฉานมากมายที่ตนได้พบเจอมา

'ใช่แล้ว... สีฟ้านี่แหละที่เหมาะสมกับแอมโฟเรียสที่สุด'

เขาคิดในใจ

เบื้องหน้าห่างออกไปคือมหานครศักดิ์สิทธิ์โอคาเฮลม์ที่คุ้นเคย สีขาวแซมทองและสีต่างๆ ปะปนกันไปตามบ้านเรือนแต่ละหลัง

Miss.Cercier ;;

- " If you're having a rough day, 'Mysterious Flower Shop' is here to welcome you " -

📎: readawrite.com/a/e89c25fcb920…

เค้กสำหรับพี่มันต้องแบบ ครีมเรียบทุกด้านนะ ต้องน่ารัก ต้องสวย ต้องเพอร์เฟคนะ สีต้องแบบเดียวกันห้ามไม่เท่ากันนะ ไรงี้อ่อ? ความชอบแต่ละคนมันไม่เหมือนกันมั้ยวะ

พี่จะเอาสแตนดาร์ดของตัวเองเป็นที่ตั้งทำไมเนี้ย ไม่มีใครอยากรู้เลยเว้ย😭

เอาเป็นว่าหยุดด่าในเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องเลยดีกว่าค่ะ ตำหนิแค่เฉพาะส่วนที่ผิดจริงๆ ก็พอเนอะ🙇🏻‍♀️🙇🏻‍♀️

ผิดก็ว่าไปตามผิด ติพี่เขาแค่ตรงส่วนความผิดของเขาไม่ได้เหรอ ทำไมต้องลามมาถึงล้อเรื่องการทำเค้กพี่เขาด้วยวะ? ไอ้เหี้ยละก็มาบอกไทยไม่ค่อยให้ค่าเกี่ยวกับศิลปะเลย

อี.... ก็พวกมึงมัวแต่พล่ามอะไรแบบนี้ไง พวกพี่เข้าใจมั้ยว่าแต่ละคนมันมีฝีมือไม่เหมือนกัน เขามีเอกลักษณ์ของเขาอ่ะ

**เอกลักษณ์** อ่ะค่ะพี่☺️

ผิดก็ว่าไปตามผิด แย่ก็ก็ว่าไปตามแย่ ถ้าเนื้อหามันอุ฿ ทุเรศจริงๆ ก็ลิสต์รายชื่อมาเลย

ไม่ใช่เห็นว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่แนว or ไม่ถูกจริต etc. ก็เลยเอามาใส่ไว้ด้วย ละก็พยายามหยิบยกเหตุผลมาบอกว่าที่เรื่องนี้ไม่ควรดูเพราะอะไร ซึ่งเหตุผลบางอันมันฟังไม่ขึ้นอ่ะ😭

แม้ว่าจะมีเหล่าคู่รักที่ออกมาเล่าในรายการทีวีว่าทั้งสองคนคือคู่แห่งโชคชะตากันนั่นก็ไม่น่าเชื่อเลยแม้แต่นิดเดียว วิทยาศาสตร์สามารถพิสูจน์ได้หรือไม่? ก็ไม่

เรื่องเหล่านี้มันไร้สาระ คนที่เชื่อก็ช่างงมงายในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง

"เป็นอะไรไปโยฮัน?"

"เปล่าครับคุณเปโตร"

โยฮันตอบพลางซุกหน้าลงกับไหล่หนาของคนรัก อัลฟ่าหนุ่มยิ้มด้วยความเอ็นดูก่อนยกมือขึ้นลูบหัวโอเมก้าข้างกายตน

((แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไปแอบเห็นมาว่าถ้าถูกตัดคอในฉับเดียว สมองของเราจะยังสามารถรับรู้ได้อยู่ประมาณ4-6 วินาที เพราะงั้นถ้าลองคิดว่าถูกตัดคอด้วยกิโยติน ตอนนั้นคิดว่าคงจะตายในทันทีโดยไม่ทรมาน แต่ดันมีสติอยู่ 6วินาทีซะงั้น))

((ใน 6วินาทีนั้นมันคงจะนานมากๆ อ่ะ คิดว่าจะตายแต่ก็ไม่ตาย ดันต้องมาทรมานก่อนตายอีก แย่จริงๆ 🥲))