(ขอแวะมาโคด้วยทันไหมคะ🙌)

"แต่ผมต้องรีบไปแล้ว นี่ครับ ยกให้หมดเลย"
🥢🥬🍅🥦

ฉกเนื้อจนหนำใจ ของสีเขียวๆก็เคลียร์แล้ว ที่จริงๆก็กินได้นั่นแหละแต่ไม่กินดีกว่า ทีนี้ก็ได้เวลา...

"ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะครับ! ผมนึกได้ว่ามีธุระน่ะ" ง่ำๆๆ
"โชคดีนะครับซาวาตาริซัง"

ยกถาด ยิ้มให้ ^ワ^
หนีแล้ว🏃 หนีไปก็ยังง่ำๆๆ

(เราขอปิดเลยนะคะ จะตามมาวีนบอทยูโกโร่ก็ได้ค่ะ)

ยอมไม่ได้ เลยแข่งกินเร็วด้วยคน แล้วมาชะงักตอนจังหวะของเด็ก

"โอ้ะ..." ตกใจด้วยคน ยืนขึ้นเหมือนจะไปช่วยเก็บ แต่ชะงักกลางอากาศ
แน่นอนว่า...

🥢🥩👄🥰
ง่ำๆๆๆ

"เอ๊ะ ของตกพื้นแล้วกินไม่ได้นะครับ ... เอาของผมไปดีกว่าครับ"
🥢🍅ของตัวเองวางให้ในจานอีกคน ^ワ^

"แลกกับอันนี้นะครับ" 🥢🥩
คีบเนื้อกลับมา ไม่รออีกคนตอบ

+

"แต่ว่ามากินข้าวช่วงนี้ เพื่อนๆก็น่าจะกินกันหมดแล้ว ไม่เบื่อหรอครับ"

ง่ำๆ ^ワ^ ชวนคุยไปก็เหลือบมองคัตสึด้งอีกคนด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์ อีกชิ้นดีไหมนะ

(เอ็นดูจังค่ะ 555555)

"เพราะว่าจิอากิจังน่ารักครับ!!! แฟนหนุ่มที่ได้รับความน่ารักนั้นเข้าไปก็เลยน่ารักครับ ทั้งหมดน่ะเป็นเพราะความน่ารักของจิอากิจังล้วนๆเลยครับ หน้าตาก็น่ารัก พูดจาก็น่ารัก แถมมือยังนิ่ม อยู่ด้วยแล้วใจเต้นแรงไปหมดเลยครับ!!! ผมเองก็อดใจไมไหวอยากจะอยู่กับจิอากิจังตลอดทุกวันทั้งวันเลยครับ!!"

พูดไปก็กุมมือจิอากิจังทั้งสองข้าง มองตาตรงๆ

"อะแฮ่ม" กระแอมไอตั้งสติแปป ความน่ารักของจิอากิจังน่ะมันเกินต้านเกินไปแล้ว

เอาล่ะ เราจะตอบอย่างเป็นกลาง!
ต่อให้เป็นแฟนสาวสุดน่ารักมาช้อนตามองหน้าแดงน่ารักสุดๆ เราก็จะตั้งสติให้ได้

"ความสัมพันธ์ของคนเราน่ะเกิดจากวิธีการที่เราดูแลกันครับ... ในทางพุทธศาสนาก็คือทำอะไรก็ได้ผลอย่างนั้น..."

เกริ่นก่อน... ใช่ๆ ตอบอย่างเป็นกลางแบบนั้นแหละ

+

"เอ๊ะ ชื่อซาวาตารุซังสินะครับ ใจดีจัง แต่ว่าจะดีหรอครับ ของผมเป็นแค่ไข่ม้วนเองนะครับ เทียบกันแล้้วคัตสึด้งน่ะราคาต่อหน่วยต่อชิ้นน่าจะแพงกว่านี่นา จะไม่คุ้มเอานะครับ แต่ว่าผมขอรับความใจดีนี้เอาไว้นะครับ เอ๊ะ นี่ครับๆ ไข่ม้วน"

ไหนลองบ้าง ... พูดอะไรไม่รู้รัวๆ คีบไข่ม้วนไปวางแปะบนคัตสึด้งอีกคนให้ แล้วแอบเนียนคีบคัตสึด้งกลับมา2ชิ้น ^ワ^ พูดไปก็ง่ำๆทำลายหลักฐานไปแล้วชิ้นนึง

น...นี่มัน

"การใช้ประโยชน์จากของที่ใกล้หมด แล้วฉกฉวยโอกาศจากสถานการณ์ แถมยังเรียนรู้พฤติกรรมของโอบ้าซังมาแล้วอย่างดี... อีกทั้งยังจัดการบทสนทนาให้ไปในทิศที่ต้องการได้โดยไม่ใช้การบังคับตรงๆ..."
เพ้ออะไรไม่รู้ออกมาเต็มไปหมด จดๆๆๆๆ

"เอ๊ะ ไข่ม้วนหรอครับ ได้เลยครับ เชิญครับ"
+

"อ้าว..."
"เห็นเซนเซร่าเริงขนาดนั้น ก็นึกว่าจะมีอะไรดีๆซะอีกครับ"
"เข้าใจแล้วครับเซนเซ"
พอหลุดจากหัวข้อความสัมพันธ์อันมีพิรุธปุ๊บ ก็ดูห่อเหี่ยวขึ้นมา3วิ

"แต่ว่าวันนี้ ผมเตรียมของมาพร้อมแล้วนะครับ! โดยเฉพาะเจ้านี่!!"
โชว์นิตยสารเก่าเก็บ เปิดหน้าลัคกี้แอคชั่นเอาไว้

"เซนเซ แก้วโปรดคือใบไหนหรอครับ"

"ริริเซนเซ สวัสดีครับ"
โค้งให้อย่างสุภาพ

"ก็เรื่องวันนั้นครับ! ผมเอาชามาด้วย!"
ยกกระเป๋าผ้าขึ้นให้ดู พวกของฯลฯก็อยู่ในนั้นแหละ

"แต่ก่อนอื่น..."
ยกมือป้องปากข้างนึง พูดเสียงกระซิบ
"คนๆนั้นคือใครหรอครับ? มีหวังมั้ยครับ? รู้จักกันนานรึยังครับ?"

อะจ่ะ... การบ้านอีกแล้ว!!!
เดินออกไปปได้ระยะนึงแล้ว แต่หันกลับมายิ้มแห้ง

ทำท่าตะเบ๊ะสองนิ้วแล้วส่งวิ๊ง✨ให้เซนเซ ก่อนรีบหนี

(ขอบคุณสำหรับรูทนะคะ55555555)

ทางนั้นไม่แคร์ ทางนี้ก็ด้วย
พนมมืออย่างเรียบร้อย พูดว่าทานแล้วนะครับ แล้วค่อยเริ่มกิน แต่ไม่วายสังเกตอีกคน

"อันนี้คือที่ไปต้มตุ๋นคุณป้าร้านอาหารมาหรอครับ!? หรือว่าสั่งแบบพิเศษอยู่แล้ว!?" เอาตะเกียบชี้1.5เท่านั่น🥢
"สุดยอด! ใหญ่ขึ้นตั้งเท่านี้เลย!" 👐

ไม่น่าตั้งเป้าหมายไว้ที่แค่ชิ้นสองชิ้นเลย! นี่สินะความแตกต่างของคนที่ประสบความสำเร็จ!
กินได้คำเดียวก็หยิบสมุดมาจดๆเรื่องนี้ลงไปด้วย

ผงกหัวหงึกๆ สลดได้ซักแปปนึงก็กลับไปปกติ

"ครั--!!"
นึกได้ ต้องลดระดับเสียง

คราวนี้ป้องปาก พูดเบาโอเว่อแทบเป็นกระซิบ
"ครับ.. เซนเซ"

ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้ภาษามือแบบคิดสด

ถ้า อย่าง นั้น ผม ขอ ตัว ก่อน นะครับ!
เซนเซ เอง ก็ อย่า ลืม หนังสือ นะครับ!

ชี้ไปที่กองหนังสือคัดเลือกพิเศษเพื่อสาวโสดวัยสามสิบที่หยิบมาให้เมื่อตอนแรก ที่ตอนนี้วางกองไว้ที่เดิมที่เคยยืนคุยกัน

"ยอมแพ้??" ไหงมันถึงออกมาคล้ายกับกำลังแข่งอะไรซักอย่างกันอยู่ได้ล่ะ
"ผมก็ไม่ได้บอกสักคำนะครับว่ามันมีกี่แบบ..." พร้อมคุยต่อว่าแบบนี้มันเข้าข่าย Strawman Fallacy นะครับ แต่อีกคนลุกออกไปก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

"โอชาพีซัง!" ตะโกนเรียกสักหน่อย
"ไม่ต้องห่วงนะครับ จิอากิจังชอบที่ผมพูดมากนี่แหละ!!"

"เรื่องเอนโด นัตสึมิซัง ก็พยายามเข้านะครับ!"
โบกมือบ้ายบาย

ยืนโค้งอยู่ข้างๆเซนเซเหมือนเงาตามตัว จนพนักงานร้านเดินจากไป

"ขอโทษนะครับเซนเซ ทำให้เซนเซโดนดุไปด้วยเลย"

ปลาดาวตุวเห่ว วอนริริเซนเซเหนใจ

"ม ม ม ม"
"ไม่ดีครับ! ได้โปรดให้มือผมว่างเพื่อที่จะได้จับมือจิอากิจังด้วยเถอะนะครับ!!!"

เผลอเสียงดังกลางร้าน โค้ง90องศาให้อีกคน

d3
1 คนอื่นหันมามองนิดหน่อยแล้วช่างมัน
2 เริ่มมีญป.มุงอยากรู้สถานการณ์
3 คุณพนักงานเตรียมพุ่งมาสะกิดให้ทั้งคู่ช่วยเงียบหน่อย ทั้งๆที่ริริเซนเซไม่ได้ทำอะไรผิด

มีรุ่นน้องผู้น่ารักมาชมแบบนี้ก็ต้องยืดอกเชิดหน้าสักหน่อย ฮึ่มๆ เรานี่เท่จริงๆด้วย

"จริงด้วยครับ! ไปเลยครับ ซาวาตารุ โฮตารุคุง! ผมเลือกนาย!!"
ส่งโฮตารุจูไปจองที่อย่างด่วนจี๋ก่อน ส่วนตัวเองค่อยๆตามไป

"นึกว่าจะต้องยืนกินซะแล้ว..."
จริงๆตอนนี้คนก็เริ่มซา พวกนายนั่นแหละมัวแต่เม้า

"วิธีที่มีผลสำรวจมาคร่าวๆเพื่อตอบคำถามนิฮงจินผู้เคร่งขรึม แล้วก็ไม่ต้องหมกมุ่นกับความไม่ชัดเจนนานๆ"

"อีกอย่าง ผมว่าคนที่คบกันไปเรื่อย ๆ แต่ไม่ชัดเจนสักที มันออกจะเห็นแก่ตัวหน่อยนะครับ ถ้าไม่ได้มีคนอื่นอยู่ในใจ ทำไมถึงลังเลที่จะชัดเจนกับคนตรงหน้าล่ะครับ"

เป็นความคิดส่วนตัวเฉยๆ

"เอ๊ะ... แต่โอชาพีซังคงไม่ได้สับสนว่าแค่เที่ยวเล่นเฉยๆคือเดตหรอกใช่ไหมครับ?"

พูดจบก็เงยหน้าขึ้นยิ้มบาง ๆ

ถ้าถามว่าจะอยู่อีกนานแค่ไหน ... คือ ยูโกโร่อยู่นี่มาตั้งแต่แรกแล้ว นายต่างหากที่เข้ามานั่งด้วย

"ผมกับจิอากิจังรู้จักกันมาได้สิบปีแล้วครับ จริงอยู่ว่ามีเรื่องให้เรียนรู้กันอีกมาก แต่การมีเวลาส่วนตัวตามที่ตกลงไว้ก็สำคัญ โดยเฉพาะกับคนอินโทรเวิร์ดครับ" ตอบกลับได้อย่างมั่นใจ

"แต่ผิดคาดนะครับ" เขาเงยหน้าขึ้นจากสมุดจด "ผมนึกว่าคนชอบหาเหตุผลแบบโอชาพีซังจะเห็นด้วยซะอีก"

+

(โอ๋นะคิเซกิคุง55555555555)