( แวะมายกมือค่า อยู่ตั้งแต่ซี 0 คับ ! )

“ แต่ว่า..ปกติตอนผมไปร้าน Salon de Fruits ”
“ มันก็เดินไป..ทางนั้นนะครับ..”

ชี้ไปอีกทาง ตอบแบบไม่มั่นใจ กลัวทำท่านกริ้วครับ(……)

ทำหน้าตาซื่อๆ แบบเชื่อเถอะครับ

“ จริงสิครับ ”
ยิ้มให้

“ ครับผม เต็มที่เลย ”
“ ไม่แพ้ ไม่ถูก..คุณภาพดีสินะครับ “

ยืนไล่อ่านให้หยิบมาดูให้พักนึง ก่อนจะยื่นให้

” ผมคิดว่าน่าจะอันนี้นะครับ “
เปล่าคับ ที่บ้านผมก็ใช้อันนี้แหละ เลยหยิบให้

” พอได้ไหมนะ.. “

(( ลืมมาแปะภาพแยกด้วยค่ะ ! ))

เจ้าคะ?.. เอ๋งั้นสินะ!?

” อ๋า..ร้านนั้นสินะครับ “
พยักหน้าเบาๆ เหมือนจะรู้จักแหละนะ !?

” แต่ว่า.. ตอนนี้ไปผิดทางนะคะ..“
” ต้องทางนั้นนะครับ..?“

ชี้ไปอีกทางแบบสุภาพครับ

“ ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยนี่หย่าถ้าอีกฝ่ายเต็มใจน่ะครับ ”

“ อะ ไม่ต้องตอบแทนหรอกครับ ”
ส่ายหน้าเบาๆ

แต่พอได้ยินว่ารีบ เจ้าตัวก็เลยรีบด้วย
“ งั้นไปกันครับ ”

หันหลังเดินนำอีกฝ่ายไป ไม่ไกลก็ถึงแล้วล่ะ

“ หาแบบไหนพิเศษไหมครับ ”
เอาผมเป็นตาแทนได้เลยครับ(..)

พยักหน้าเบาๆเชิงว่าโอเคนะเรื่องชีส

ปริบๆมองอยู่หลังแว่นตัวเอง ก่อนจะยิ้มให้
” ครับตรงนี้ครับ ”
ยกมือเอาไว้นะ

“ ว่าแล้วเชี่ย..”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็ไม่ได้รีบได้อะไร ”

” ชีวิตคนใส่แว่นที่ลืมแว่นมันยากนี่หน่า “

ผงกเข้าใจนะ
” งั้นเนื้อเนอะ? “

“ ได้เลยครับ ”
“ งั้นไว้พบกันนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งมากครับ ”

โค้งโบกมือให้หน่อยๆ ก่อนจะเดินไป
หวังว่านายจะได้เหยื่อรายใหม่ในเร็ววันนะ !?

( ขอบคุณมากเช่นกันนะคะ ! )

“ ชีสครับ ”
“ ถ้าอยากได้แบบไหนพิเศษบอกได้นะครับ ”

ยื่นชีสให้พออีกคนโค้งก็ล่กๆโค้งคืน เหมือนจะบอกว่าไม่ต้องก็ได้ ไม่เป็นไร แต่คงไม่ทัน

” ….. “
” เอ๋.. ผมอยู่ทางนี้นะครับ..“

โบกมือหน่อย ยกมือดันแว่น
ครุ่นอนุนาม บางทีคนใส่แว่นอาจจะเข้าใจกัน

” ให้ผมพาไป..ไหมครับ? “

ยิ้มเป็นมิตรให้ ออร่าคุณชายพูดเก็บแต่ไม่แสดงออกชัดๆ

“ อะจริงด้วย ผมก็ลืมไป ”
“ อุเอะฮาระ ยาฉะครับ ”
“ มิฮานาดะ ปีสาม ครับ ”

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คาเมะทานิซัง ”

“ ได้สิครับ ”

ขยับไปหยิบมาอ่าน
“ อันนี้ชีสน่ะครับ ”
“ เนื้อจะอยู่ทางนู้นอีกทางนึง ”

ชี้ๆให้นะ ก่อนจะส่งให้(…) แม้ไม่รู้เธอจะเอาชีสหรือเนื้อ ยื่นไว้ก่อน

( พี่แวะมาแจม>< )

เขายืนอยู่ข้างกำลังเลือกของกินลงตะกร้า ไปด้วย

“ ครับ? ”

“ อะ ได้สิครับ อันไหนนะครับ ..”

ดันแว่นมามองด้วย(?)

( แวะมาบวกนะคะ ! )

เขาที่เดินอยู่แถวนั้นพอดี เผอิญไปได้ยินคำพึมพำของหญิงสาวเข้าพอดี

ตอนนั้นก็กำลังคิดในใจว่าควรไปช่วยดีไหมนะ..

เลยปล่อยดูสถานการณ์ไปก่อน แต่ดูไปดูมา.. ดูท่าคงจะต้องช่วยก่อนหลงแล้วล่ะ

“ ขอโทษนะครับ..”
“ เมื่อกี้เห็นเหมือนจะหาทางไปต่อ..? ”
ถามลองเชิงไปก่อน

พยักหน้าเบาๆ ตอบรับพร้อมรอยยิ้ม

“ นั้นสินะครับ แต่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีนะครับ ได้พบเพื่อนต่างโรงเรียนบ้าง ดีจะตายนะครับ ”

“ เสริมความสัมพันธ์และความสามัคคี ”
ปริชญาตอบเฉยเลย

“ อะ เหมือนจะช่วงเดียวกันนะครับ ที่ถูกเลื่อนออกไปใช่ไหม ?”