สายลมอ่อนโชยมาพร้อมกับหนึ่งคนพิเศษ หัวใจเจ้าเดิมเริ่มขยับเต้นอีกครั้งเมื่อเสียงใสเนือยช้าเอ่ยขึ้น

คนเป็นพี่หันขวับพร้อมดวงตาฉายแววบางอย่าง อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นทุกครั้งเวลาอีกคนอยู่ใกล้ๆ

"สึโยชิคุง?" เสียงทุ้มเอ่ยดูแปลกใจ ก่อนจะขยับกายเว้นที่ว่างให้คนตรงหน้าได้มีพื้นที่

"อืม ได้สิ"

คำถามในหัวมีผุดขึ้นมากมายระหว่างใจว้าวุ่น ถึงแม้คลื่นความเศร้ายังพัดมาไม่หาย

เพียงแต่...เมื่อความเงียบโรยตัวลงในช่วงเวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงรอยยิ้มที่สดใสของอีกฝ่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ปลายเท้าขยับเปิดทางเตรียมเดินออกไปยังร้านขนมที่หมายปองไว้ น่าแปลกนักที่ร่างกายกลับไม่ทำตามความคิด

แผ่นหลังกว้างของคนเป็นพี่หยุดชะงักลง หากมองตามลงไปจะเห็นปลายนิ้วชี้และโป้งเหน็บปลายเสื้อโค้ทช่วงเอวของอีกคนเอาไว้ แล้วออกแรงดึงเพียงเล็กน้อย

"ไปกันเถอะสึโยชิคุง"

น้ำเสียงคุ้นเคยลอยผ่านมาพร้อมใบหน้าที่หันกลับมาหา ดูกระตือรือร้นขึ้นเล็กๆ ตั้งใจจะเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น

"..หืม?" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยตอบกลับในลำคอ ตามด้วยใบหน้าหันไปทางเจ้าเด็กตัวโตที่ขานเรียกชื่อของเขา

ด้วยคำพูดสั้นๆที่ซื่อตรงนั้น ทำเอาต่อมน้ำตาทำงานอย่างง่ายดาย เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้เพราะความรู้สึกที่หลากหลายขนาดนี้ ก่อนที่คนพี่เบือนใบหน้าเงยสูงไปอีกฝั่ง เพื่อซ่อนเก็บสีหน้าตอนนั้นไว้

(+)

สำหรับแววตานั้น ไม่เคยบิดเบือนความรู้สึกที่แท้จริงไปแม้แต่น้อย

"มันมีร้านขนมร้านนึงที่พวกเราเดินผ่าน เห็นคนเขาพูดกันว่าเค้กที่นั่นอร่อยมาก เธออยากลองไหม?"

คนเป็นพี่ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ไม้ โดยสายตาของเขาจับจ้องไปบนท้องฟ้าที่มีหมู่ดาวประกายแสงอยู่บนนั้น รู้ตัวอีกทีก็เหม่อลอย เพราะคิดว่าถ้ามองใบหน้าของอีกคนตอนนี้คงจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่แน่ๆ

อ่า..เคว้งคว้างชะมัด ราวกับกำลังหลงทางอยู่เลย

เขาเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะเสริมด้วยรอยยิ้มบางๆ

"..ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ สึโยชิ"

ทาเคชิเลือกจะรักษาความสัมพันธ์ที่มีไว้เพราะไม่อยากให้คนที่เขารักรู้สึกผิดหรืออึดอัดเพราะความรู้สึกของเขาเอง จึงพยายามแสดงออกถึงความเข้มแข็งซึ่งปรากฎชัดบนสีหน้าของเขา แม้ไม่ได้รักตอบแต่การได้อยู่ข้างๆอีกคนในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องหรือที่ปรึกษาก็เป็นสิ่งที่มีความหมายสำหรับเขา

(+)

เมื่อได้ยินคำตอบของอีกคน ทาเคชินิ่งเงียบไปชั่วครู่ หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบเบาๆพร้อมพยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้แสดงความเสียใจมากเกินไป เขามองอีกฝ่ายที่มีท่าทางรู้สึกผิดอย่างชัดเจน แล้วจึงส่งยิ้มอ่อนโยนกลับไป

"ไม่เป็นไรนะ สึโยชิคุง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แม้ในใจจะเจ็บปวด "ฉันดีใจที่เธอพูดตรงๆ กับฉัน ฉันเข้าใจและไม่ต้องห่วงนะ..ฉันจะไม่หายไปไหน"

(+)

"ฉัน...ชอบเธอ สึโยชิ"

หลังจากพูดจบ เขาก็รอคำตอบด้วยใบหน้าที่อาจมีร่องรอยของความประหม่าเล็กน้อย แต่ไม่ว่าจะได้รับคำตอบแบบไหน ทาเคชิรู้สึกว่าเขาได้ปลดปล่อยความรู้สึกในใจที่เก็บไว้มานานและสำหรับเขาค่ำคืนคริสต์มาสนี้จะเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าเสมอ

เขาจับจ้องเข้าไปในแววตาของอีกฝ่ายที่สะท้อนแสงไฟ พลางขยับริมฝีปากพูดเปล่งเสียงเชื่องช้า

"คือว่า... ที่ผ่านมาฉันรู้สึกดีมากเวลาที่ได้อยู่กับเธอ ..ฉันว้าวุ่นใจตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอเธอ รู้ตัวอีกที..เธอก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันไปแล้ว"

(+)

ทาเคชิมองของขวัญในมือด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและอุ่นใจ แต่ขณะเดียวกัน ความคิดในใจของเขาก็วุ่นวาย เพราะนี่อาจเป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับเขาที่จะพูดสิ่งที่เก็บไว้มานาน

เขาค่อยๆเงยหน้ามองสึโยชิซึ่งกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่เขาจะพูดอย่างไร้เดียงสา ภายในอกมีเสียงหัวใจของเขาดังก้องอยู่ในหูจนใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ แต่เขาก็สูดลมหายใจลึกและตัดสินใจทำตามความรู้สึกที่แท้จริง

(+)

แววตาสั่นไหวพลางรับของขวัญไว้ด้วยสองมืออย่างนุ่มนวล ใบหน้าของเขาขึ้นสีจางๆ ขณะเปิดกล่องแล้วพบโอมาโมริในมือแล้วเอ่ยขอบคุณเสียงเบาแต่จริงใจ

"ขอบคุณนะ...ฉันจะเก็บไว้อย่างดีเลย"

พร้อมกับเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาอาจมองคนที่เขาแอบชอบด้วยสายตาที่อบอุ่นและลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิม พร้อมคิดในใจว่าวันนี้ คงเป็นวันคริสต์มาสที่พิเศษที่สุดสำหรับเขา

"..สึโยชิคุง ..ฉัน"

ทาเคชิตาเบิกกว้างเล็กน้อยรู้สึกประหลาดใจพลางเบือนสายตาไปทางอื่นชั่วขณะเพื่อซ่อนรอยยิ้มบางๆและแววตาเผยความสุขลึกๆที่อีกคนรับของขวัญจากเขาอย่างจริงใจ

ชั่วครู่เขาหันกลับมามองผ้าพันคอที่อีกคนสวมและพูดต่อเบาๆอย่างจริงจัง "มัน...เหมาะกับเธอดีนะ" คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้เขาเขินเล็กน้อย แอบเผยรอยยิ้มที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นกล่องของขวัญที่สึโยชิมอบให้

(+)

“ถือว่าเป็นคำขอบคุณ...ที่ทำให้คริสต์มาสปีนี้พิเศษขึ้น”

มันเป็นผ้าพันคอที่ถูกถักโดยใช้ความปราณีต ซึ่งมีสีเบจ ลายริ้วบางๆที่ไม่โดดเด่นมากจึงทำให้เข้าถึงง่าย ตรงขอบผ้ามีลายอุ้งเท้าสุนัขปักอยู่ซึ่งเป็นแบบเดียวกันกับผ้าเช็ดหน้าที่เขาเคยให้

“จริงสิ... ฉันเตรียมนี่ไว้ให้...เธอ”

เขาพยายามพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางเอื้อมมือไปเปิดถุงผ้าของตัวเอง หยิบของขวัญที่เตรียมไว้ออกมา ก่อนจะยื่นไปให้ด้วยท่าทางที่เกร็งเล็กน้อยพร้อมใบหน้าแดงก่ำขณะพูด

(+)

คำพูดตรงไปตรงมานั้นทำเขาถึงกับนิ่งไปสักพัก ขณะเดียวกันใบหน้าของเขาเริ่มขึ้นสีชัดเจน แม้เขาจะพยายามเก็บอาการแต่รอยยิ้มบางๆที่มุมปากกลับเผยความรู้สึกออกมา เขาเอียงหน้าหลบสายตาแล้วพูดเบาๆอย่างเชื่องช้า พลางยิ้มแล้วลูบหลังคอ

“งั้นก็..ดีแล้วล่ะที่มาด้วยกัน”

เมื่อพูดจบเขาแอบชำเลืองมองอีกฝ่ายด้วยหางตาเพื่อดูปฏิกิริยาแต่ไม่กล้าสบตาตรงๆ กำมือแน่นเล็กน้อยอย่างพยายามควบคุมความเขินอาย

ทาเคชิหันมองมือของตัวเองที่วางบนตัก รวบรวมความกล้าก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่จริงใจ

“สวนนี้...สวยมากเลยนะ” เขาหลบสายตาเล็กน้อย พลางมองไฟประดับรอบๆอีกครา แต่ในใจเขากำลังคิดถึงของขวัญในถุงผ้าที่อยู่ข้างตัว รอจังหวะที่เหมาะสมในการมอบของขวัญให้ในบรรยากาศที่เป็นส่วนตัวและพิเศษนี้

ดวงตาของเขากวาดมองรอบสวนที่สว่างไสวด้วยไฟประดับ ก่อนจะสบสายตาคู่นั้นที่ส่งมาเหมือนชวนให้นั่งด้วยกัน เขากลืนน้ำลายเบาๆพยายามทำตัวให้ดูสงบนิ่ง แต่ในใจกลับเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนมันดังออกมา

เขาเดินไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะนั่งลงข้างกันโดยเว้นระยะห่างเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ดูรุกล้ำ แต่ก็ใกล้พอที่จะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากอีกคน

(+)