(แวะต่อรูทกับเราได้ค่ะ! 🙌 แต่เราก็อาจจะอืดๆเหมือนกันกัน🥹)

เห็นอีกฝ่ายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยทวนนามสกุลของเธอ ก็เลยเหมือนพอจะเดาได้

...

คลี่ยิ้มบางรับ

"..ค่ะ โมริสึกิ" เอ่ยก่อนจะค่อยๆจับมืออีกฝ่ายแบออก ค่อยๆวาดนิ้วเขียนตัวคันจิลงไปบนฝ่ามือเป็นการยืนยัน

"เอ๋? หยาดโลหิตของพระผู้เป็นเจ้าหรอคะ?"

"แบบนี้นกโรบินก็เหมือนตัวแทนเหตุการณ์สำคัญเลยสินะ แต่ถ้าเอาเขามาเลี้ยงจะรู้สึกผิดบาปรึเปล่านะ.."

"อยากเห็นสักครั้งจังเลยค่ะ ถ้าเจอช่วงหน้าหนาวแบบนี้น่าจะอ้วนกลมน่าดู"

"อะ ฉันยังไม่ได้บอกชื่อกับคุณเลย โมริสึกิ ซุยเรน ค่ะ" ยิ้มบางๆให้

ซุยเรนกระพริบตาปริบ ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ รับคำขอบคุณนั้น สีหน้าดูโล่งใจขึ้นกว่าก่อนหน้านี้

"ยินดีค่ะนิชิโนยะซัง"

"อาจจะช้าไปสักหน่อย.. แต่คงจะดีกว่าถ้าเราซึมซับช่วงเทศกาลให้ได้มากที่สุดกัน ขอโทษที่ฉันทำให้เสียบรรยากาศด้วยนะคะ ได้ขึ้นมาชิงช้าสวรรค์ทั้งที"

"ถ้านิชิโนยะซังอยากไปที่ไหนต่อ บอกได้เลยค่ะ ฉันอาจไม่รู้จักพื้นที่มากเท่าไหร่เพราะเพิ่งได้เข้ามาอยู่ที่นี่ไม่นาน ขอโทษด้วยนะคะ" ยิ้มแห้ง

“…ความรู้สึกทั้งหมดนี้…ก็คือเหตุผลที่ฉันชวนเธอมาเดตวันนี้”

เธอสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง ก่อนจะพูดประโยคที่สำคัญที่สุดออกมา

“เพราะว่าฉัน…กำลังคิดว่าตัวเองชอบไคโตะอยู่น่ะ”

เว้นระยะกันพูดไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเอ่ยออกมากับมองเขาอย่างลุ้น ๆ แล้วเอียงคอถามเบา ๆ

“…เธอจะเชื่อฉันรึเปล่าล่ะ?”

"ถือเป็น ตัวช่วยประหยัดเวลาตอนแต่งตัวออกจากบ้านก็แล้วกันนะคะ"

"แต่ว่างานจัดตรงไหนหรอคะ ต้องทำอะไรบ้างนะคะ💦" ดูล่กๆนิดหน่อยพลางมองรอบๆ ไม่เคยมาลองตำโมจิมาก่อนเลย

"รับทราบค่ะคุณเกรซ เอาไว้เราตกลงเรื่องนี้กันทีหลังก็ได้ค่ะ!" ยิ้มบางให้ พอดีกับที่จัดการของหวานในถ้วยจนหมด

"อะ คุณเกรซรีบกลับไหมคะ? ต้องเข้างานช่วงเย็นกี่โมงหรอ?" อีกฝ่ายบอกไว้ว่าทำงานตอนเย็นนี่นะ

"ถ้าเจอในช่วงฤดูใบไม้ร่วง สีคงดูกลมกลืนกันแน่ๆ ใบไม้คงจะมีสีส้มคล้ายๆกับนกโรบิน.."

"แต่ถ้าเป็นฤดูหนาว สีของนกคงจะโดดเด่นขึ้นมาพออยู่ท่ามกลางหิมะ" เอ่ยขณะที่มองรูปไปด้วย

"แต่ทำไมถึงเป็นสัญลักษณ์ของคริสต์มาสกันนะ?"

"อ้า ม ไม่เป็นไรค่ะ" เลิ่กลั่กไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะรับคำขอบคุณนั้นได้หรือไม่

"ฉันเองก็เคย.. ต้องรับมือกับความสูญเสียเหมือนกัน.. จนถึงตอนนี้ก็ไม่คิดว่าตัวเองจัดการได้ดีเท่าไหร่" เธอยิ้มบางๆพลางหลุบตาลง

"..ฉันอาจ..ไม่ใช่เพื่อนที่คุณวางใจด้วย หรือช่วยอะไรไม่ได้มากนัก แต่ฉันก็ไม่อยากให้คุณแบกรับความเจ็บปวดนั้นด้วยตัวคนเดียว..น่ะค่ะ"

"ขอโทษที่ฉันถามอะไรไม่ดีออกไปด้วยนะคะ"

"นิชิโนยะซังก็มีสิ่งที่อยากจะเปลี่ยนแปลงเหมือนกันสินะคะ"

"ฉันคิดว่าปีหน้าก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีในการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง บางทีซานต้าอาจจะตอบรับคำขอของเราแล้วช่วยอยู่ก็ได้ค่ะ"

"เอาไว้เรามาคุยกันอีกครั้งก็ได้ว่ามีอะไรที่เปลี่ยนไปบ้าง ฉันเองก็คิดว่าตัวฉันก็คงจะเปลี่ยนไปเหมือนกัน.." เธอเงยหน้า มองท้องฟ้าสีน้ำเงินประดับด้วยแสงไฟ

"ฉันอาจจะรู้จักเฉดสีที่มากขึ้นอย่างที่คุณว่าก็ได้ค่ะ"

อ่านแชทแล้วก็เงยหน้ามองซ้ายมองขวา ตาโตขึ้นนิดนึงพอเห็นคนที่นัดพอดี แถมยังใส่ชุดที่เลือกให้ด้วย

"คาวาอาริซัง!" โบกมือให้ทั้งรอยยิ้ม พออีกฝ่ายเดินมาก็โค้งให้

"สวัสดีปีใหม่นะคะ! อะ ใส่ชุดนี้มาจริงๆด้วย" ทักเรื่องชุดก่อนเลย

"ดีใจที่ชอบนะคะ!"

(ส่วนซุยเรนใส่ชุดประมาณนี้‐)

"งั้น..คุณมาที่หอพักของฉันก็ได้ค่ะ ฉันอยู่อพาร์ตเม้นต์ใกล้ๆกับศาลเจ้าคาเซะคาวะ เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นให้อีกทีก็ได้ค่ะ" สีหน้าดูสดใสขึ้นอย่างชัดเจน ดูออกว่าดีใจที่จะมีเพื่อนมาบ้าน—

"ถ้าเป็น.. ช่วงวันหยุดหลังฉันเลิกงาน..ได้ไหมคะ?"

"นกที่มีขนสีส้มอมแดง.." เอ่ยก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเสิร์ชดูรูป

"อะ! น่ารักจัง! สีส้มดูเด่นมากๆจริงๆด้วยค่ะ ดูเหมาะกับคุณด้วย" ยิ้มพลางเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ

"เคยเจอที่ไหนหรอคะ?"

"เอ๋!? ที่ซาลอนหรอคะ" ท่าทางดูสนใจขึ้นมา

"คุณเกรซชอบทำผมด้วยสินะคะ อะ แต่เจ้าของร้านยังไม่ได้ให้ช่วยนอกจากสระผมสินะคะ.." เธอทำหน้าคิดสักพัก

"..ที่จริง ฉันมีที่หนีบผม กับเครื่องดัดลอนอยู่ 2-3 แบบ.."

"คุณเกรซลองกับฉันก็ได้นะคะ" เงยหน้าพร้อมกับยิ้มให้ เชื่อใจสุดๆ—

(เดี๋ยวเราโควทไปเปิดก็ได้ค่ะ!💕)