พออีกฝ่ายเข้ามาทักทายก็ยกคิ้วตาโตขึ้นนิดหน่อยเหมือนกับว่าจะยังไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ทางนั้นผงกหัวมาก็โค้งกลับให้ด้วย

“อื้อ ใช่ ฉันเองแหละ”
ตอบกลับแบบค่อนข้างขึงขัง
“งั้นก็เท็นเท็นสินะ?”

ถามพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งดูท่าจะกำลังนึกอะไรบางอย่างอยู่(…)

พอรู้สึกไว้ใจขึ้นแล้วก็เดินกุมมือที่เป็นแผลของตัวเองตามไปอย่างว่าง่ายแหละ ระหว่างที่เดินไปก็ถามขึ้นมาอีกด้วย

“ทำไมพูดญี่ปุ่นคล่องจังล่ะครับ?”
เพราะอีกฝ่ายบอกว่ามีอะไรอยากถามอีกมั้ยก็เลยถามไปตรงๆ(…)

แล้วก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายแนะนำตัวไปแล้วแต่เรายังเลยนี่นา จู่ๆก็เลยพูดต่อขึ้นมาอีก
“ผมไม่มีนามบัตร แต่ชื่อฟุคุชิ โชเฮครับ”
พูดด้วยสีหน้าจริงจัง()

หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดถ่ายให้ เป็นจังหวะเดียวกับที่มีแมงกะพรุนว่ายมาอยู่ตรงข้างๆเธอพอดี พอเทียบกันแบบนี้แล้วก็ยิ่งดูเป๊ะไปใหญ่

"1..2..ยิ้ม"
ถึงเพื่อนจะหันหลังอยู่แต่ก็เผลอบอกให้ยิ้มอยู่ดี()
หันจอมือถือไปให้ดูรูปที่ถ่ายมาได้

"ดูสิ สียังคล้ายกันเลย"

“ผมของทสึรุ มองข้างหลังเหมือนแมงกะพรุนเลยล่ะ”

ไม่พูดเปล่ายังยกมือชี้สลับกันไปมาระหว่างอีกฝ่ายกับแมงกะพรุนด้วยอีก()

“อยากให้ถ่ายรูปให้ดูมั้ย?”

รับนามบัตรมาแล้วค่อยๆอ่านข้อความบนนั้น
"...ฟูโรเรนโตะซัง?"
ออกเสียงด้วยความไม่แน่ใจเท่าไหร่

"สอนไอซ์สเก็ตเหรอครับ?"
มองหน้าอีกฝ่ายสลับกับนามบัตรที่ได้รับมา ดูเหมือนสิ่งนี้จะได้ผล ความกังวลบนใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้ดูลดลงอย่างเห็นได้ชัด()

(อยากแวะมาเห็นคับ—)

หันมาเห็นพอดี มองเพื่อนสลับกับตู้แมงกะพรุนไปมาอยู่แบบนั้น

”เหมือนกันเลย“
ทักออกมาตรงๆซะอย่างนั้น()