ถ้อยคำนั้นทำให้เซย์ยะชะงักไปเล็กน้อย เขาหลุบสายตาลงต่ำคล้ายกำลังตั้งใจไล่เรียงความคิด ก่อนเอ่ยตอบเสียงนุ่ม

"....ไม่รู้สิครับ"

"ผมแค่อยากเห็นอันไซซังมีความสุขเท่านั้นเอง"

และเมื่อสังเกตได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธขนมที่ตนให้ไปเหมือนกับในตอนแรก ริมฝีปากก็ระบายรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา

"ーแต่ถ้าอยากรู้เหตุผลอื่นนอกเหนือจากนี้ล่ะก็ ผมมีอยู่หลายข้อเลยนะครับ"

"อยากฟังไหมล่ะครับ？"

และเมื่อต้องเลยตามเลย สายตาของยูกิริจึงจดจ้องไปทางคู่ต่อสู้ และตั้งใจเต้นตามด้วยสเต็ปที่เหมือนกันเป๊ะ จนคนรอบเวทีรวมถึง MC ต้องร้อง อู้ววว ออกมา

ในเทิร์นที่สองและสามแ้จังหวะไวขึ้น แต่ก็เป็นเพียงการเต้นตาม

ตัวประกอบ ABC ข้างๆ อาคาเนะพูดคุยกันให้ได้ยินว่า

"นี่ dance battle หรือ dance copy วะเนี่ย"
"เมื่อกี้ตัวแข็งท่อขนาดนั้น เต้นออกมาได้ ก็ดีกว่าไม่ขยับ”
"มือสมัครเล่นชัดๆ"

(แหะ ๆ แผ่รังสีรอยยิ้ม(?)เผื่อคุณเพื่อนร่วมห้องจะเผลอยิ้มตามบ้างค่ะ🥺 ปกติซาคุยะคุงก็น่ารักมาก ๆ อยู่แล้ว ถ้ายิ้มเมื่อไหร่ต้องน่ารักจนใจละลายแน่เลย...!?✨> <)

เมื่ออีกฝ่ายชักมือกลับไปก็เข้าใจผิดว่าคงไม่ชอบลูกอมแบรนด์นี้หรือเปล่า จึงเก็บลูกอมลงไปแล้วหยิบช็อกโกแลตขึ้นมายัดใส่มือให้แทน

"ถ้างั้นผมให้อันนี้ดีกว่า เผื่อช่วยทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง"

ーเท่าที่จำได้ก็ยังไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเพื่อนร่วมห้องคนนี้เลยซักครั้ง และนั่นทำให้เขาพูดสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจออกไปอย่างซื่อตรงโดยไม่ลังเล

"ผมอยากเห็นรอยยิ้มของอันไซซังนะครับ"

พอสังเกตได้ว่าคนข้าง ๆ นั่งหน้าบูดก็นึกเป็นห่วง คิดไปเองว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกเบื่อกับการเดินทางไกล ด้วยความหวังดีเลยยื่นลูกอมรสนมให้หนึ่งเม็ดพร้อมรอยยิ้มซื่อ ๆ

"อันไซซัง ลูกอมมั้ยครับ？"

"...หรือถ้าไม่ชอบ ขนมอย่างอื่นก็มีนะครับ คุณแม่ให้ผมพกมาเยอะเลย เอาไว้แบ่งกับเพื่อน ๆ น่ะ"

(ฝากตัวด้วยเช่นกันนะคะ🤝✨ เป็นรูมเมทกับเซย์ยะสบายใจได้เลยค่ะเพราะเซย์ยะเป็นเด็กเรียบร้อย หัวอ่อนว่าง่าย ไม่ทำอะไรกวนใจโมโตมุคุงแน่นอน!💪🥺✨)

(เท่มาก ๆ เลยค่ะ!✨🥺✨)