"ก็..ใช่"

รู้สึกโดนตอกย้ำ เจ็บชะมัด—

"ฉันดูมีแฟนง่ายก็จริง(เหรอ)...แต่เอาเข้าจริง ฉันว่าฉันบื้อนะ.."

"จีบใครไม่เป็นหรอก"

หัวเราะแหะ ๆ

ได้ยินแล้วปากมันก็ยู่

"แล้ว..จะบอกเพื่อนในห้องหรือเปล่า?"

เสียงเริ่มมุ้บมิ้บ มือที่จับนายก็แกว่งไปมา

"ฉันจะได้อุ้บไว้.." ดันเป็นพวกผีเจาะปากซะได้ เลยต้องเซ็นสัญญาก่อน

ผงะกึกแล้วค่อย ๆ หัวเราะแห้ง ๆ

"..ค่ะ"

ยอมรับแต่โดยดี ฮื่อ—

"หมายถึงศาลเจ้าคาเซะคาวะเหรอ?"

หันไปมองหน้างง ๆ ก่อนจะคิดแล้วเอียงคอไปมาจนคิ้วเริ่มขมวด

"ฮื้ม...ไม่ใช่..นะ??" หรือว่าจะจำผิด "ไม่ใช่ว่าขึ้นชื่อเรื่องการเรียนเหรอ?"

"หรือว่ามีอะไรที่ฉันไม่รู้!?"

ผงะ

รุ่นพี่ปล่อยให้นิ้วของนายไล่ตามริมฝีปากนิ่มแดงของตนเองไป

ดวงตาคู่นั้นของเธอเอง ก็จ้องมองทั้งสีหน้าแววตาและมุมปากนั่นไม่เบือนหนีไปไหน แน่นอนว่าประโยคคำถามของรุ่นน้องตรงหน้าก็ดังพอที่จะเข้าหูของเธอแน่นอน

หมั่นเขี้ยวนัก..สาวผมน้ำตาลก็เลยกัดนิ้วนายดังแง่บซะเลย (...)

"ม่ายรู้~"

รั้งมือของพวกเราออกมาจับกันราวคู่เดทปกติ

"ไปศาลเจ้ากันเถอะ?"

เปลี่ยนเรื่องต่อทันที~✨️

เธอทำหน้ายู่ แต่ไม่ได้แสดงออกว่าโมโหที่นายจำไม่ได้ กลับกันส่ายหน้าปฏิเสธด้วยซ้ำ

"ไม่โกรธสักหน่อย..สุขภาพนายสำคัญกว่านะ.."

ดึงมือที่นายยังเหลือให้กุมลงตามแรงโน้มถ่วง เพื่อนสาวยืนจ๋องก้มหน้าให้นายลูบหัวไปโดยไม่ได้คิดอะไร

นิ้วโป้งของเธอเกลี่ยตามฝ่ามือคนตรงหน้าเงียบๆ ระหว่างที่กำลังจะพูดต่อ

"..แล้วมีใครรู้เรื่องนี้แล้วบ้าง?"

เธอเลือกที่จะช้อนตามองแทนการเงยไม่ดันให้มือนายออกไป

"ก็ลองดู~"

เธอยิ้มยียวนตามทั้งกระชับมือของนายไม่กะให้หนีไปไหนเหมือนกัน

"ถ้าก่อนหน้านี้ฉันคงใจอ่อนง่ายแหง ๆ "

เธอว่าต่อโดยการพูดถึงเรื่องที่ตัวเองพูดกับปากว่าเดี๋ยวจะเผลอใจไป

"..แต่ตอนนี้คิดว่าทนไหว ไม่น่าจะหวั่นไหวกับนายแล้วล่ะ"

ดึงมือนายมาอ้อนเบา ๆ ที่ข้างแก้มจรดจมูกและปากของตัวเอง

"ใครเขินแพ้ก่อนปะล่ะ?"

หัวเราะฮี่ฮี่ใต้มือของนายที่ปิดปากตนเองไว้อยู่

พยักหน้ารัว ๆ

"นี่ๆๆ นี่เลย!"

เปิดโทรศัพท์ให้ดูภาพวอลเปเปอร์ตัวเอง

"ฉันชอบคนนี้มากเลย~! สเปคสุด ๆ จูโร่คุงรู้จักรึเปล่าาา"

จากตอนแรกจะมาหาเจ้าชาย เหมือนจะกลายเป็นยืนขายผู้ชายที่ชอบซะแล้ว (....)

(เซนเซอร์กัน lc—)

"เห๋~"

เธอเอียงคอร้องอย่างสงสัยระหว่างใช้ดวงตาสีน้ำตาลชมพูมองใบหน้านิ่งงันของนายอย่างสนใจก่อนจะยิ้มจนตาหยีออกมา

"ถ้าฉันเป็นแฟนนักวาดชื่อดัง จะกินข้าวที่โทโมยาสึมันก็อร่อย~"

ริทสึหัวเราะคิกคัก

"สู้ ๆ กับความฝันนะ"

(..◜ᴗ◝..) ~☆

"ต..แต่ว่า!"

เธอเงยหน้าขึ้นมาอ้าปากพะงาบ ๆ ๆ

"แล้วถ้าฉันอยากกินไอติม ฉันก็ต้องแตกแถวหรือเปล่า!"

กังวล(?) เรื่องกินเรื่องใหญ่นะ (??)

"ว๊าย!"

หันขวับไปมองเลิ่กลั่ก ๆ ๆ ๆ

"มม มา มา เอ่อ-- ค่ะ..มาหาเจ้าชายเย็นชาค่ะ.."

บางทีผู้ชายโรงเรียนเดียวกันอาจจะช่วยได้ (...)

พอเต้นเสร็จแล้วก็มีมนุษย์ท่านหนึ่งเดินมาให้กระดาษกับทุกคนตามที่มิกิบอกก่อนจะยื่นให้กับ..ฉันเอง(...)

"เอ๊ะ!?"

เธอคลี่กระดาษออกมาแล้วทำหน้าเหวอ

"เอ๋—!?!?!"

ไม่ยอมอ่านให้พวกนายฟังมัวแต่อึ้งอยู่(?)

@rkm-yuseii.bsky.social

"โฮ่~ สึบากิจังจริง ๆ ด้วย! แล้วก็.."

หันไปมองสาวพุดดิ้งที่หน้าตาแบ๊วกรุบแต่สูงกว่าพวกเราทุกคน (...)

"อืมม...ใช่..รุ่นน้องที่โทโมยาสึมั้ยนะ..?"

พอจะจำหน้าได้ แต่ไม่ค่อยรู้จักเนี่ยสิ

"ลองดูมั้ยคะ?"

ทำตาแป๋ว ปิ๊ง ๆ ก่อนจะหัวเราะฮ่า

"ล้อเล่น~ ꉂ(˵˃ ᗜ ˂˵) "

"เต้น ๆ ๆ ๆ !"

"ปอนปอน เวเวเว ปอนปอนเว ปอนเว ปอนปอน"

เต้นเป็นเพื่อนจุนยะคุงพร้อมกับร้องเพลงไปด้วย(....)

"หน็อยยยยย"

กำหมัดแกล้งโมโห

"มาเป็นแฟนฉันมั้ยเล่า! ฮึ้?"

"..ขอบคุณค่ะ"

ไหงกลายเป็นฉันพูดน้อยสุดกันนะ

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็รับโทรศัพท์มาเปิดดูอย่างสงสัยก่อนที่มันจะขึ้นหน้าไลน์แบบเดียวกันกับที่นัดทั้งสองคน

"ยัตต้า! ไม่พังล่ะ!"

เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ แล้วสายตาเหลือบไปหาคิโยโกะแบบ อะ เพื่อนร่วมห้องนี่นา!

"..เอ๊ะ รู้จักด้วยเหรอ"

ทำหน้าผงะแบบ ชิบล้ะ เขารู้จักเราในฐานะอะไรเนี่ย
พอคิดแบบนั้นเหงื่อก็เริ่มแตกพลั่ก

"อ-เอ่อ ข ขอโทษค่ะ(?)"

พูดอีกรอบแต่ครั้งนี้เสียงดูดีขึ้นกว่าเมื่อครู่ คงจะเริ่มกลัวจริง ๆ แหะ

เธอหัวเราะเรื่องแรกที่คุยกันก่อนจะเข้าประเด็นตามที่นายเรียกมา

"หื้ม ว่าไงล่ะ?"

สาวยิ้มให้พร้อมถามอย่างใส่อกใส่ใจ เรื่องของเพื่อนคือเรื่องของเรา-

"หื้มม แบบนั้นเรียกอ้อนเหรอ?"

เธอเริ่มจับมือกลับบ้าง ไม่ได้ปล่อยให้อีกฝ่ายกระชับอยู่ฝ่ายเดียว

"สำหรับฉันเรียกแกล้งมากกว่ามั้ง.."

เอียงคอคิด

"แต่ถ้าตอนนี้นายจะอ้อน ฉันว่าฉันไม่เขินแล้ว ฉันพร้อม!"

หัวเราะฮึ้ ๆ

"ห๊า?? ทำไมไม่บอกกันเลยล่ะ? แล้วลืมอะไรไปบ้าง..??"

เธอทำหน้างงหนักอย่างเห็นได้ชัด แถมยังปล่อยให้นายกุมมือเอาไว้ไม่ให้ห่างไปไหน

"แล้วเรื่อง P*rsona เรายังจำได้ใช่มั้ย.."

ถึงจะเป็นเรื่องตลกที่ถามเรื่องนี้ก็เถอะ แต่ต้องยอมรับจริง ๆ ว่ามันสนุกมากเลยนี่นา..ตอนนั้นน่ะ