( จบปิ๊ง ขอบคุณสำหรับรูทสั้น ๆ คับผม ! 🫶💖 )

( น น น น่ารักมากเลยค่ะ แงง😭😭🫳🫳 )

ถ้าหันมาเล็กน้อยก็คงจะเห็นดวงตาสีเทอควอยซ์คู่หนึ่งกำลังมองอยู่

ดูเหมือนจะชอบน่าดู ดีแล้วล่ะที่แบ่งกันทาน

คดในใจแล้วก็อ้าปากกัดไทยากิอีกหนึ่งคำ เพราะไม่รู้จะกล่าวอะไรเลยและตัวเองก็ไม่ใช่คนคุยเก่ง ก็เลยเหมือนจะทำแค่มองนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย

รับไทยากิส่วนหางถูกห่อด้วยกระดาษรองไม่ให้สัมผัสโดนกับความร้อน

“ ขอบคุณนะคะ ”

ก่อนทานก็เป่าให้หายร้อนลงแล้วกัดคำเล็กตรงส่วนที่มีไส้ถั่วแดง ความหวานละลายในปากทำให้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ทานตอนหนาว ๆ แบบนี้ดีจัง

( เง้อ เวลคัมค้าบตุเอง )

เพราะว่าพูดออกไปแบบไม่ทันสังเกตว่าเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนจึงดูจะแปลกใจเหมือนกัน ถึงจะหน้าตายเหมือนเดิมก็เถอะ

ผงกศีรษะเบา ๆ ทักทายหนึ่งครั้ง และอีกครั้งเป็นการยืนยันว่าจะแบ่งขนมให้จริง ๆ

"แน่นอนสิ ยิ่งเป็นทาจิบานะซังยิ่งอยากแบ่งให้นะ"

"ไปตรงนั้นแล้วกัน"

ว่าพลางพยักพเยิดให้ไปที่ม้านั่งไม่ใกล้ไม่ไกลออกไป จะได้แบ่งขนมได้แบบไม่เลอะเทอะมากด้วย

เขาพยักหน้าเป็นอันรับรู้ ก่อนจะแบ่งครึ่งไทยากิชิ้นโตเป็นสองส่วน ก่อนที่จะยื่นฝั่งที่เป็นส่วนหางให้หญิงสาวตรงหน้า

"ระวังหน่อยนะ"

แม้จะมีกระดาษรองอยู่แต่ก็เตือนอีกฝ่ายเผื่อไว้ก่อนเพราะขนมค่อนข้างร้อนทีเดียว

หลังอีกฝ่ายรับไปก็หันมาเป่าไทยากิส่วนของตนช้า ๆ พอเริ่มเย็นลงก็กัดคำเล็ก ๆ เข้าปาก

"จะว่าสนิทไหมนะ.. บางครั้ง- ไม่สิ หลาย ๆ ครั้งฉันเดาไม่ออกด้วยซ้ำว่าเธอคิดอะไรอยู่"

ถึงจะเป็นคำพูดที่ฟังดูเหงา แต่ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงก็ยังราบเรียบไม่ไหวติงอยู่ดี

"อะ โทษที จู่ ๆ พูดแบบนี้คงแปลก ๆ สินะ"

เขาวางกะหล่ำลงกับที่ เหลือบมองนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าคงรรีบหน่อยเสียแล้ว

"เดี๋ยวฉันขอไปเลือกแครอทตรงนั้นต่อก่อนนะ งั้นก็ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ล่ะ"

ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย

"จะว่าลำบากก็ลำบากอยู่หรอก ..แต่ก็ดีใจเหมือนกันนะ"

"ปกติน้องสาวฉันไม่ค่อยขออะไรเท่าไหร่ พอมีสิ่งที่ทำให้ได้ก็เลยอยากทำน่ะ"

ว่าพลางยก ๆ วาง ๆ กะหล่ำแถวนั้นไปด้วยแม้จะได้ของตัวเองแล้วก็ตาม

"ลูกนี้หนักกำลังดีนะ ไม่ทีรอยช้ำอะไรด้วย"

( ยินดีค่ะ🫶💖 )

"อืมดีสิ อากาศหนาวนี่นา"

เขาว่าแบบนั้นก่อนมองรอบ ๆ เห็นม้านั่งไม่ใกล้ไม่ไกลก็ชวนอีกฝ่ายไปนั่งด้วยกัน

หลังทิ้งตัวนั่งโคฮาคุก็เปิดถุงกระดาษ ควานหาทิชชู่ในกระเป๋าแจ็คเก็ตของตนเองเพื่อใช้จับกันเลอะตอนแบ่งครึ่งไทยากิ

"ชอบส่วนหัวหรือส่วนหางหรอ?"

กระพริบตาปริบกับคำตอบ รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่แทบจะสังเกตไม่เห็นผุดขึ้นมาชั่วครู่ก่อนเสียงขานรับตอบจะดังออกไป

"ก็.. ฟังดูมีเหตุผลนิดหน่อย ถ้าทานของทอดแต่ไม่มีผักมันจะเลี่ยนนี่นะ"

"แต่ก็มาลำบากฮากิวาระซังนิดหน่อยเลย ใช่ไหม?"

“เหมือนกัน จู่ ๆ น้องสาวก็บอกว่าอยากทานเนื้อผัดกะหล่ำน่ะ“

ตอบกลับไปก่อนจะตัดสินใจใส่กะหล่ำลูกที่อยู่ในมือขวาเข้าตะกร้า แล้ววางกะหล่ำบนมือซ้ายลงที่เดิมที่หยิบมันขึ้นมา

“ทางนี้เหลือแค่แครอทก็ครบแล้วล่ะ ฮากิวาระซังต้องซื้ออะไรอีกหรือเปล่า?”