( 🫵😭😭 )

กระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา นับได้ด้วยมือเดียวเลยแฮะ

“ขอบคุณที่จำผมได้ครับ”

ย่อตัวลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน

“ถ้างั้น—”
“ไว้บอกชื่อของเธอให้ผมจำบ้างนะ”

ยิ้มหยีตาก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินต่อ

"อะ..อ้าวล้อเล่นหรอกหรอครับ?!"

"ฮะๆๆไม่เป็นไรหรอกครับ! ไม่จำเป็นต้องขอโทษก็ได้"

ส่ายหน้าเชิงว่าไม่เป็นไร ตัวเขาเองก็ไม่ได้ผิดหวังขนาดนั้น– แต่ก็นิดหน่อยนะ..แค่นิ๊ดเดียวเอง!

"แต่ถึงอย่างนั้นก็เก่งนะครับ!"

ชูนิ้วโป้งให้

เขาหัวเราะร่า

"ถ้าอย่างนั้นผลัดกันเดินนำมั้ยครับ?"

เสนอทางเลือกให้เพื่อนๆ

@toukirkm.bsky.social

"ไว้เจอกันใหม่นะ ไอกะจัง"

โบกมือลาอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆเดินออกไปตามทางที่ผ่านมา

ขณะที่เดินกลับก็คอยจับผ้าพันคอของอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ปลิวหายไปไหน..

รอยยิ้มผุดขึ้นมาพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้

..

คริสต์มาสปีนี้..ดีจังเลยนะ

แอบหัวเราะน้อยๆในลำคอ

"ไว้ถึงแล้วจะทักมาบอกนะครับ~"

ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี เพราะท่าทางของอีกฝ่ายเมื่อครู่มันน่ารักจนเขาต้องยิ้มกว้างออกมา

"ครั้งนี้..จะไปจริงๆแล้วนะครับ"

เขาลูบเรือนผมสีส้มไปมาด้วยความเอ็นดูก่อนจะค่อยๆผละออกมาอย่างน่าเสียดาย

"อากาศเย็นลงแล้ว รีบเข้าบ้านก่อนจะเป็นหวัดนะครับ"

น้ำเสียงแฝงด้วยความเป็นห่วง

+

"เอ๋~ เจ้าชายเย็นชา?"

ทำหน้างงๆก่อนจะร้องอ๋อขึ้นมา

"อ๋อ~! พระเอกการ์ตูนตาหวานอะไรประมาณนั้นหรอ?"

ยืนยันเพื่อความแน่ใจ

"เอลฟ์!?!?!!(°ㅁ° )"

เอามือปิดปากตัวเองช็อคคูณ2

บนโลกนี้มีคุณเอลฟ์อยู่จริงๆด้วยหรอเนี่ย??!!!!"

"จริงๆหรอครับ.."

ลดเสียงลงมาจนแทบจะกระซิบ

Σ Σ( ˵ •̀ □ •́ ˵ )

ทำหน้าช็อค

"ส..สองร้อยปีเลยหรอครับ!"

"นี่เรย์วะคุง..เป็นคุณทวดแล้วหรอครับ??!!!!"

ดันเชื่อจริงๆ–

(ขอเนียนรู้จักเรย์วะคุงเลยนะคะ!)

"เรย์วะคุงเก่งจังเลย!! เล่นเปียโนมากี่ปีแล้วหรอ!?"

เดินปรี่เข้าไปถามอย่างรวดเร็ว

เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาเลยเดินเข้าไปทักทาย

"ทำอะไรอยู่หรอริทสึจัง!"

จั๊มสแกร์เข้าข้างหลังอีกฝ่าย

ขณะที่กำลังจะหันหลังออกไปก็ถูกมือเล็กๆดึงแขนเสื้อเอาไว้จึงค่อยๆหันกลับมาหาอีกฝ่าย

เห็นเธอทักเรื่องเสื้อก็ดันลืมไปซะสนิท—

สายตาอ่อนโยนค่อยๆกระชับเสื้อของตัวเองที่อยู่บนตัวอีกฝ่ายเบาๆ

"ไว้ค่อยคืนก็ได้ครับ"

ฉีกยิ้มกว้างจนตาแทบปิดมือข้างหนึ่งยกขึ้นมาชี้ที่ผ้าพันคอของเธอที่อยู่บนตัวเขา

"ส่วนอันนี้ผมยึดแล้วนะ~!"

กล่าวด้วยน้ำเสียงปนติดตลก แน่นอนว่าเป็นแค่การล้อเล่นเท่านั้น

<<หมอนี่ดูไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยสักนิด

"อะไรหรอๆๆ?!"

เข้าไปมุงดูว่าในกระดาษเขียนอะไรไว้กันแน่

พออ่านเสร็จก็...

"เอ๋~~~?!!!?"

+เซย์จูโร่เข้าร่วมการร้องเอ๋

@toukirkm.bsky.social

ได้ยินเสียงเปียโนมาจากห้องชมรมก็เลยแอบย่องเข้าห้องมาอย่างเงียบๆ—

ยืนฟังจนอีกฝ่ายเล่นจนจบเลยปรบมือแปะๆๆให้

"สุดยอดไปเลย~!"

"แหะๆ~ ขอโทษที—"

ความเคยชินเลยทำให้ทำอะไรไม่คิดไปอีกแล้ว ได้ยินแบบนั้นก็รีบผละออกมาก่อนจะขอโทษอีกฝ่ายไปกลายๆ

แต่เหมือนสีหน้าจะดูไม่ค่อยรู้สึกรู้สาอะไรเท่าไหร่— แถมยังดูชอบใจอีก

"ไม่ลำบากเลยสักนิด"เขาส่ายหน้า

เพราะมันเป็นความตั้งใจของตัวเขาเองนี่นา

อีกอย่าง...ถึงกลับไปตอนนี้ก็..

นัยย์ตาฉายแววเศร้าอยู่แค่ครู่หนึ่งก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"งั้น—ไว้เจอกันใหม่นะ!"

(ผมมาปักก)