แต่ไม่นานก็เจอกันอีกอยู่ดี ยังไงทั้งสามโรงเรียนอยู่ด้วยกันตลอดทริปนี่นา

ระหว่างเดินไปที่ลานจอดรถ ยูกิก็กินซอฟต์ครีมกับตัดเมลอนในลูกกินจนหมดในไม่นาน พอถึงลานก็เอาไปทิ้งถังขยะ ในมือจึงเหลือแค่ถุงเมลอนลูก

“ฉันแค่เห็นแล้วเจ็บข้อมือกับนิ้วเฉย ๆ ต่างหาก”

สวนกลับไปหน่อยนึง สำหรับนักกีฬาเบสบอล ข้อมือเป็นสิ่งจำเป็นมากเลยนะ

และดูเหมือนแต่ละโรงเรียนจะเริ่มรวมตัวกัน

“แยกย้ายกันก่อนไหม ไว้นัดกันในแชตอีกที“

(ได้ค่ะ ๆ เราน่าจะชินกับโรลแบบเก่าเกินไป ไม่ได้เล่นมูมานานแล้ว เลยยังไม่ได้อัปแพตช์วิธีเล่นใหม่ 😂 ขอบคุณมากนะคะ)

(อ้าว โอเคค่ะ จริง ๆ คาร์เราก็ควรจะหลบได้ในรอบก่อน ๆ ด้วยเหมือนกัน แต่เห็นโรลมาว่าทำไปแล้วเราเลยปล่อยไป ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ได้ด้วย คราวหน้าจะระวังค่ะ 😂)

จริงด้วย…

เมื่อกี้ลืมตัวไปหน่อย ความเคยชินนี่มันน่าเบื่อชะมัด

แลบลิ้นใส่ไปที พอมีมือจะมายุ่งกับหัวอีกก็เอี้ยวหลบ ยื่นมือสวนไปหยุมหัวคืนก่อนชิโมะจะกลับที่นั่ง

ลุกเอากระเป๋ากล่องข้าวไปใส่ล็อกเกอร์แล้วรีบกลับมานั่งที่เตรียมเรียนต่อ

(เย่จบ ขอบคุณค่ะะะ)

(ลืมแปะรูป 😂)

(เต๋าดูชอบเห็นคนทะเลาะกันนะคะ 😂)

กลอกตามองบน

“เรื่องของนาย ฉันถือว่าฉันขอบคุณเขาแล้ว จะส่งไปถึงไหมก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบฉัน”
“คนที่จะไม่ได้คำชมนั้นก็คือ คนทำอาหาร ไม่กระทบอะไรฉันสักหน่อย”

พอเป็นเรื่องนี้ กลับยักไหล่ไม่ใส่ใจซะงั้น

มือเก็บกล่องข้าวของตัวเองลงกระเป๋าให้เรียบร้อย อาจารย์คาบต่อไปคงจะเข้ามาในอีกไม่กี่นาที

“ว้าา เธอดูไม่น่าเป็นคนที่ดังแล้วหญิงเลยน้า”

เล่นต่ออีกหน่อยนึง แล้วค่อยเข้าเรื่อง

“เล่นมุกนั่นแค่จังหวะได้ จริง ๆ ฉันมีเรื่องจะรบกวนหน่อย”

นั่งเปะบนโต๊ะข้าง ๆ ที่เจ้าของยังไม่มา

ได้กินของดีไปหลายอย่าง ถึงจะหัวร้อนสลับเย็นมาตลอดเวลาพักก็ตาม แต่คนทำอาหารไม่ผิด!

(ขนาดไม่เอยูไทยแล้ว!!!!)

ยกมือซ้ายที่ไม่ได้ถือตะเกียบมาปัดเจ้ามือ 2 ข้างที่กำลังเชียร์กีฬากินวิบากไม่หยุด ปากไม่ว่างแต่ถลึงตาใส่

พอกินหมดก็อึ้งกับประโยคแปลก ๆ นั่น แต่พอจะคิด วิเคราะห์ ก็โดนเบี่ยงเบนความสนใจไปที่ประโยคถัดมาซะก่อน

"ไม่ถึง 3! ฉันแบ่งให้คนอื่นไปอีกส่วนแล้วต่างหาก!"

ตกลงเจ้านี่เป็นคนยังไงกันแน่ อยากจะลุกไปขยี้หัวคืนชะมัด

"ฝากขอบคุณคนทำข้าวกล่องด้วยล่ะ"

"พรืด ฮ่า ๆๆๆๆ"

เกาะขอบโต๊ะใกล้ ๆ แล้วหัวเราะลั่น เสียงร้องของเพื่อนร่วมห้องคนนี้ เหมือนกับนักร้องในคลิปไวรัลนั้นสุด ๆ แต่ตอนตบท้ายนี่หักเลี้ยวแหกโค้งกันไปเลย

"สุดยอด สมแล้วที่เป็นอาซามิ ไม่ผิดหวังเลยจริง ๆ"

เสียงสั่นเพราะพยายามหยุดขำอยู่

"น่าไปอัดคลิปลงนะเนี่ย ดังแน่"

มองสาว ๆ ว่าเห็นด้วยไหม ถ้าเห็นด้วยก็ออกเดินได้เลย

มีเดินนำเดินตาม ทำเป็นเด็กอนุบาลไปได้...

"ระวังเถอะ นิ้วกับข้อมือจะหักเอา"

ถอนหายใจ แล้วเดินหนีไปทางเพื่อนโรงเรียนอื่นแทน มือยังคงยกช้อนตักของอร่อยเข้าปาก ถ้ามือว่าง คงยกมือขึ้นมายันหน้าคนข้างหลังแล้ว

"ไปแถวลานจอดรถเลยก็ได้นะ ฉันจำได้ว่าแถวนั้นมีม้านั่งอยู่ น่าจะมีถังขยะแถวนั้นด้วย ถ้ากินเสร็จก่อนไปที่อื่น จะได้ทิ้งเปลือกเมลอนได้เลย ไม่ต้องแบกขึ้นรถ"

"แต๊งกิ้วววว"

ยูกิเอาเมลอนที่เคยกอดไว้ใส่ลงในถุงที่ได้มาจากเจ้าของฟาร์มก่อนหน้านี้แล้ว เลยรับซอฟต์ครีมในเมลอนครึ่งซีกมาถือได้ทันที

"ฉันว่าจะเอาไปผ่ากินคืนนี้ล่ะ"
"น่าจะหวานอร่อยพอดีเลย"

ขยับถุงเมลอนในมือข้างนึงให้ดู มืออีกข้างหยิบช้อนมาตักซอฟต์ครีมเข้าปาก

สมแล้วที่เป็นของขึ้นชื่อ!!! คุ้มค่าที่ตั้งตารอสุด ๆ