"งั้นก็รู้เรื่องเบสบอลสินะ..."
ตาวาวขึ้นมาอีกรอบ

ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะกลายเป็นคนไม่ได้เรื่องที่พูดแต่เรื่องที่อีกฝ่ายไม่เข้าใจซะแล้ว

"พอทำทุกๆ วันก็เคยชินไปแล้วด้วยน่ะครับ พอไม่ได้ซ้อมสักวันก็นอนไม่หลับเลย"

เหมือนจะผ่อนคลายขึ้นมาบ้างแล้ว แต่พอเห็นอีกฝ่ายยื่นลูกอมมาให้ก็ห่อไหล่ ลังเลว่าจะรับดีมั้ย สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปหยิบมาแบบไวๆ โดยระวังไม่ให้โดนมือด้วย

"ขอบคุณครับ จะเก็บไว้อย่างดีเลย!"

"อ อื้ม! อินเตอร์ไฮ แล้วก็โคชิเอ็น.."

พอเป็นเรื่องเบสบอลดันพูดลื่นไหลเลย

"แต่ถึงจะไม่มีแข่งก็ต้องซ้อมน่ะครับ!"

ตาวาวขึ้นระหว่างที่พูด แล้วก็ชะงักไป

"อ๊ะ.. ข ข ขขอโทษครับ ที่พูดถึงแต่...เรื่องที่..สนใจ..ครับ"

ท่าทางลนลานพร้อมค้อมหัวให้ ถึงตัวเขาจะคุยกับผู้หญิงไม่เก่ง แต่ก็พอรู้มาบ้างว่าไม่ควรพูดแต่เรื่องของตัวเอง .·°՞(≧□≦)՞°·.

กลัวรุ่นพี่ต่างหากเฟ้ยยย

พอโดนจับไหล่เข้า

ก็เหมือนโดนฟรีซไป1เฟรม
ก่อนที่จะพุ่งตัววิ่งไวกว่าเดิม

นักกีฬาคิตามิที่เคยประจำแต่เบสสองดันวิ่งไวอย่างกับแบตเตอร์ที่ตีลูกแล้วต้องวิ่งตามเบส
ติดแค่ว่าไม่มีเบสให้วิ่งไปถึง

"อย่ามาจับนะครับ อ๊ากกกกกก"

"อ อ ออ อ อ อ"
สาวน่ารัก!?

อ้าปากพะงาบ

"ช ช ช ช ช ใช่ครับ"

"พอดี แวะมา พอดีเลยมา ขอพร เรื่องเบสบอล!"
ยกไม้เบสบอลขึ้นมาให้ดูด้วย แต่ยังพูดไม่เป็นประโยคอยู่ดี ท่าทางดูเก้ๆกังๆ เกร็งสุดๆ

(ขอแวะมาสั้นๆ ค่ะ!><)

"ฮーฮี๊!"

ยืนรอคนก่อนหน้าขอพรอยู่ด้านหลังในระยะห่างประมาณ 3 เมตร พอเหมือนสบตาเข้าก็ส่งเสียงร้องแปลกๆ ออกมา แถมตัวยังสะดุ้งโหยง

"ข ข ข ข ขขขข ขข ขอโทษครับ"

เรื่องอะไรก็ไม่รู้ แต่ขอโทษเป็นคำทักทายแรกไปแล้ว

"ศาล..เจ้า...อากาศดี...เน้อครับ..."
คำพูดไม่ปะติปะต่อกันแถมสำเนียงคันไซอีก
ในมือถือไม้เบสบอลห้อยถุงมือที่ปลายไม้ด้วย

"เอ๊ะ เดี๋ยว อะไรน้าาา าาา าาー"

โดนลากไปแล้ว อ้ากกกกกกก

"อิโอริคุง... ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ใช้เงินเยอะก็ไม่ดีน้าาา า า าาาา"

ย่านการค้า อาหาร..

พยักหน้ารัวๆ ตาโตกว้าง สีหน้าดูสนใจสุดๆ จนเหมือนกับว่าที่ล้มเมื่อกี้ไม่เจ็บแล้ว

"ได้สิ ฉันเองก็หิวแล้วเหมือนกัน"

"แต่แถวนั้นอาหารหลายๆอย่างคงราคาสูงน่าดู..." อยู่ใกล้ย่านคนมีเงินแถมข้างสถานีด้วยนี่หน่า

“อิโอยิ…. ไม่เป็นไร…”

เด็กๆที่รุมเมื่อกี้เหมือนโดนผู้ปกครองเรียกเลยสลายตัวไปแล้ว เหลือเพียงทั้งสองคน

ก่อนลุกขึ้นมาปัดๆ เสื้อผ้า

“มาทำอะไรแถวนี้น่ะ”

"อย่ามาใกล้นะครับ อย่ามาใกล้นะครับ อย่ามาใกล้นะครับ.."

พูดคำเดิมซ้ำวนๆในขณะที่วิ่งหนีอีกฝ่ายไปด้วย

แอบหันหลังไปมอง ใส่ฟิลเตอร์เหมือนซอมบี้วิ่งไล่จะจับกินให้แล้วกรีดร้องออกมายิ่งทำให้วิ่งเร็วกว่าเดิมอีก

"อ้ากกกก ซอมบี้ ซอมมมมมบี้ーーー"

เหม่อมองอยู่สักพักก็นึกได้ว่าระยะห่างเริ่มใกล้เข้ามา

"อะ..ว ว ว เหวอー"

"อย่าเข้ามาใกล้ผมนะครับ!!!"

วิ่งหนีมิฮารุที่วิ่งหนีหมาด้วย(อ่าว)

เดินผ่านมาเห็นพอดี

"อ๊ะ..."

เหมือนเด็กคนนึงจับเท้าตอนหันไปมองหน้าแล้วจะเดินไปหา พอเป็นแบบนั้นก็เลยล้มหน้าคว่ำจุ่มพื้น

"อิโอริ..."

"ช่วย...ด้วย...."