(ไม่เป็นไรนะคะ นี่ก็ติดงานเหมือนกัน 🥹)

"ช่าย ของหวาน ๆ ดีต่อใจออก"

"แต่ก็อย่างที่เธอว่าเลย นมเนยน้ำตาลนี่ตัวดีสุด ๆ " เขาหัวเราะเบา แคลอรี่ช่างเป็นปํญหา

"เพราะงั้นเลยต้องออกกำลังกายให้หมด~, ถ้าเป็นอาจารย์ก็คงบอกแบบนั้นรึเปล่านะ" ขยับเลื่อนปากกาไปมุมจอแล้วลากมากลางจอ เทสี

"เธอว่าพวกนี้ก้อนนึงต้องวิ่งกี่กิโลครับ ?​"

"งั้นเหรอ นึกว่าจะชอบของหวาน" หัวเราะตาม
"แต่ก็วาดง่ายจริงแหละ" มือเริ่มขีดวาดเส้น

เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานเอาโกโก้ร้อนและชูครีมมาเสิร์ฟให้

"ปกตินี่ไม่ค่อยได้เข้าคาเฟ่เลย เวลาที่บ้านซื้อของกลับมาก็จะเป็นพวกขนมญี่ปุ่นมากกว่า... แต่ไอนี่อร่อยนะ" ชี้ชูครีมรสวานิลลาตรงหน้า

"วันก่อนไปลองซื้อมาชิม ติดอันดับของที่ชอบอยู่ตอนนี้ล่ะ" อธิบาย

"รีบวาดรีบกินกัน" เดี๋ยวครีมมันละลายหมด ❗️

มือขยับอุปกรณ์เข้ามาหาตัวเองให้มีพื้นที่ แล้วจึงพินิจสิ่งที่ถูกเลื่อนมาตรงหน้า

"เค้กสตรอว์เบอร์รี่ ?" ถ้าสายตาเขาไม่ผิดเพี้ยนไป

เริ่มหมุนๆปากกาในมือแล้วเตรียมตัวจะวาด

"ชอบของหวานเหรอ ?" ดูจากลักษณะแล้วมันน่าจะหวานอยู่พอตัว

"โล่งอกไปที" ผ่อนลมหายใจเบา

"คิดว่าใช่นะ"
"เห็นว่าให้เลือกของกินที่ชอบ คำนวณแคลฯ แล้วก็บอกวิธีออกกำลังกายให้เผาผลาญหมด ?"

ระหว่างพูดก็หยิบแท็บเล็ตกับปากกามาเตรียมทำงาน

"เริ่มคุยเลยไหม?" 🙌

@rkm-tessho.bsky.social ร้านอุซะอาริ (#.UsaariXRKM)
ใบไม้ผลิ

— ของบัดดี้ที่ส่งมาเมื่อวานอาจจะเลื่อนจาก 10 โมงเป็น 18.00 น. นะคะ เนื่องจากสตาฟไม่ว่างและทางสตาฟยังไม่รู้ว่าบลูสกายมีฟังก์ชั่นลงแบบตั้งเวลาหรือยัง

แต่ทุกคนสามารถรีแอคของที่ได้ก่อนได้เลยนะคะ โดยอาจจะเก็บเมนชั่นของทางสตาฟย้อนหลังในทวิตรีแอคได้ค่ะ

ขออภัยทุกคนด้วยนะคะ 🙇‍♀️

🍁 #RekieixBuddy

Story — ในวันที่ 25

ทุกคนจะได้คำเชิญจากมิกิให้ไปหาคนจากเว็บบอร์ด

" วันนี้น่ะ ! เป็นวันสุดท้ายของกิจกรรมบัดดี้ล่ะ
ทางฉันแอบไปดูพวกนายตามร้านอุซะอาริ ร้านอุเมะปัง จริง ๆ ก็อยากแว้บไปดูในโรงเรียนด้วยแต่ก็คงทำไม่ได้ล่ะน้า~

แต่ฉันน่ะ ไม่เฉลยให้หรอกนะว่าใครบัดดี้ใคร ! อยากรู้ก็มาหากันเองที่ย่านการค้าคิตะแล้วกัน !! "

docs.google.com/spreadsheets...

ลุง: หึ อ่อนหัดนัก อาหารไม่ใช่สิ่งหนึ่งที่จะบอกลา โอ้ไม่ ไม่ใช่สิ่งหนึ่งที่จะหายไปในยามค่ำคืน ไม่ใช่สิ่งที่จะบอกว่าพวกเราไปด้วยกันไม่ได้ ของทุกอย่าง จะดีหรือไม่ดี มันกินได้ทั้งนั้น (แค่กินแล้วตุยหรือไม่ตุยก็เท่านั้นเอง?!)

เทช: ลุงครับ นั่นมันแปลว่ากินไม่ได้ /เริ่มสงสัยในโคโรเกะปู สรุปแล้วไอนี่มันกินได้ไหม/

ไม่นานหลังจากนั้น...

[ 🐙: ถึงแล้วนะ ]

ข้อความถูกส่งไปพร้อมกับการมาถึงของเด็กหนุ่มในชุดไปรเวท ดูมีความน่าสงสัยน้อยลงไปหนึ่งระดับ(รึเปล่า?)

"ยะโฮ?" เขาทัก
"ขอโทษที่มาช้าไปนิดนะ พอดีมีปัญหานิดหน่อย"

ขยับไปนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม แน่นอนว่าขอเมนูจากพนักงานมาเปิดไล่ดูครู่หนึ่งแล้วสั่งเครื่องดื่มกับขนมไปอย่างละหนึ่ง

"มานานรึยัง?"

โปสเตอร์ขนาดครึ่งเมตรที่ติดเอาไว้ในบริเวณไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้าน ผ่าง??!!!!!!!!!!!! แน่นอนว่าอยู่ในจุดที่คนปกติจะไม่สังเกตหรอก แต่คุณต้องเห็นแน่ๆ !!! ใช่ไหม !!!!

[ ตามหาคุณใบไม้ผลิ ] แค่จั่วหัวก็กินขาดแล้ว!

[ หากเห็นใครอ่านโปสเตอร์ฉบับนี้นานกว่าปกติ โปรดติดต่ออาริอาเกะ เทชโช, โทโมยาสึ 1-A ] หรือว่านี่มันกับดัก!???