"งั้นถ่ายอีกรูปนะครับ" ยิ้มกลับแล้วรับกล้องมาถืออีกรอบ

"ยิ้มนะครับ" ว่าแล้วก็กดถ่ายแล้วรอรูปปริ๊นออกมา คราวนี้เป็นฝ่ายยื่นรูปให้อีกฝ่ายบ้างพร้อมกับคืนกล้องให้

"ขอบคุณนะครับคุณเจ้าหญิง"

"อื้อ ได้อยู่แล้ว" ยิ้มเห็นฟัน

"ว่าแต่นิชิโนยะออกมานั่งรูปแบบนี้บ่อยมั้ย? ฉันน่ะชอบออกมาเดินเล่นถ่ายรูปอยู่บ่อย ๆ โชคดีจังนะที่วันนี้ได้นายมาเป็นแบบน่ะ" พูดพลางเปิดกล้องขึ้นมาดูรูปที่ถ่ายอีกครั้ง

(ขอโทษที่หายไปนานนะคะ TT)

"1.. 2.. 3!" หลังจากที่นับเสร็จก็กดถ่าย

"คิดว่ายังไงบ้าง? อยากถ่ายใหม่มั้ย" ยื่นมือถือให้ดูรูปที่ถ่ายออกมา

“แหม ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ชมกันแบบนี้ผมก็เขินแย่เลย” เกาแก้มแก้เขินเล็กน้อย

“อ้ะ ปีสองเหมือนกันครับ” ชูสองนิ้ว ✌️

“ไหน ๆ ก็อายุเท่ากันแล้ว ขอเรียกนิชิโนยะได้มั้ย” พอรู้ว่าอายุเท่ากันก็เริ่มเป็นกันเองมากขึ้น

"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ที่นิชิโนยะซังพูดมาก็ถูกหมดนะครับ"

"ยกเว้นเรื่องที่ว่าผมถ่ายรูปออกมาได้ยอดเยี่ยมน่ะ ผมยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกนะ" พูดแล้วหัวเราะออกมาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกเกร็งจนเกินไป

"ว่าแต่นิชิโนยะซังยังอยู่ม.ปลายใช่มั้ยครับ ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ?"

"เซลฟี่ก็ได้ครับ" เลื่อนกล้องลงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาแทนแล้วเปิดกล้องหน้า

"พร้อมนะครับ?"

"อ เอ๋? ไม่ได้มีเจตนาอะไรแบบนั้นนะครับ 💦" รีบโบกมือไปมาปฏิเสธ

"ถ้าไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ"

“อ่ะ ขอโทษนะครับ อยู่ ๆ ก็เล่าเรื่องครอบครัวเฉยเลย ฮะ ๆ ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันแท้ ๆ คงรู้สึกแปลก ๆ สินะครับ” เกาแก้มแก้เขินพร้อมหัวเราะแห้ง ๆ

“แต่ผมไม่ได้มีปมหรืออะไรหรอกนะ ทุกวันนี้ก็ยังติดต่อกับพ่อแม่อยู่เสมอ ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันก็คิดว่าแบบนี้ก็ดีสำหรับทั้งสองคนนั้นแล้ว” พูดจบก็ก้มกลับไปดูรูปในมือถืออีกครั้ง

เป็นรูปผู้หญิงแล้ะผู้ชายสองคน ตรงกลางมีเด็กชายอยู่คนหนึ่งอายุราว ๆ เด็กอนุบาล ทั้งสามไปปิกนิกกันที่สวนสาธารณะ

“นี่เป็นรูปของเราสามคนที่ผมชอบที่สุด เป็นรูปที่เป็นหลักฐานว่าครั้งหนึ่งเราเคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ผมเลยคิดว่าภาพถ่ายน่ะสุดยอดเลยที่หยุดช่วงเวลาช่วงหนึ่งได้ไม่ให้หลงลืมมันไป”

“พอโตขึ้นมาเลยเริ่มอยากถ่ายรูปจริงจังน่ะครับ” พูดจบก็หันไปยิ้มให้อีกฝ่าย

+

“ดีจังเลยนะครับที่มีความฝันตั้งแต่เด็ก เริ่มตั้งแต่เด็กแบบนี้แปลว่าตอนนี้ต้องฝีมือดีแน่ ๆ “

”ส่วนผมจะว่ายังไงดี ครอบครัวผมไม่ค่อยสนใจว่าผมจะทำอะไรหรอก พ่อกับแม่ผมหย่ากันน่ะ ส่วนกล้องถ่ายรูปเก่าแค่ขอพ่อมาเขาก็ให้เพราะไม่ได้ใช้น่ะ“

“ส่วนเหตุผลที่เริ่มถ่ายรูปก็เพราะรูปนี้ครับ” หยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปที่ถ่ายจากกรอบรูปให้ดู

+

“ได้เลยครับ“ รับรูปมาสะบัด ๆ

”แล้วคุณอยากถ่ายอีกรูปมั้ยครับ จะได้เก็บไว้คนละรูป?”

"นี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกันที่มานั่งม้าหมุนกับเด็กผู้หญิงสองต่อสอง โรแมนติกดีเหมือนกันนะ" พูดยิ้ม ๆ ก่อนจะยกกล้องขึ้นมา

"ถ่ายรูปอีกมั้ย?"

"สุดยอดเลยนะครับ ผมวาดรูปไม่ได้เลยมาถ่ายรูปแทนล่ะ" ขำน้อย ๆ

"ถ้าเท่าที่จำได้ก็เริ่มใช้กล้องถ่ายรูปเก่า ๆ ของคุณพ่อถ่ายรูปเล่นตั้งแต่ช่วงประถามปลาย ๆ แล้วเริ่มจริงจังมากขึ้นตอนม.ต้นครับ"

"แล้วนิชิโนยะซังล่ะเริ่มวาดรูปตั้งแต่เด็กเลยรึเปล่า?" เขาถามกลับ

"จับได้สิครับ" ยิ้มกลับไป

"ถ้างั้นเราไปกันเถอะ" ว่าแล้วก็พาอีกฝ่ายเดินไปที่ม้าหมุน

พอถึงแล้วก็ส่งอีกฝ่ายขึ้นม้าหมุนไปก่อนก่อนที่ตัวเองจะขึ้นตามไป

"บรรยากาสดีเหมือนกันนะ" เขามองไปรอบ ๆ

"ถ้างั้นขออนุญาตนะครับ" เนื่องจากตัวเองสูงกว่าเลยขออาสาเป็นคนถือกล้อง

พอรับกล้องมาก็ยื่นมืออกไปตั้งท่าถ่ายรูป

"พร้อมนะครับ เอ้า ชีส.."

"ถ้างั้นก็ไปม้าหมุนกัน" พูดจบก็ยกแขนขึ้นมาให้อีกฝ่ายจับแทนมือ เพราะรู้สึกว่าการจับมือกันอาจจะกระอักกระอ่วนเกินไป

"จะไม่จับก็ได้นะ" ไม่ลืมที่จะพูดส่งท้าย

"ฮะ ๆ ไม่ควรพูดแบบนั้นกับแฟนนะคาวาอาริจัง" เขาพูดเล่นกลับไปก่อนจะหันไปชูสองนิ้วให้กล้อง

พอถ่ายเสร็จก็รับมือถือมาคืนอีกฝ่าย

"เอาล่ะ เราไปที่ม้าหมุนหรือชิงช้าสวรรค์กันต่อเลยดีมั้ย?"

(กรี้ดดดดด- มาแระ-/)
พอเธอทักขึ้นคนทางนี้ก็ไหลตัวไปหา
"ช่าย~ น่ารักเหมือนเธอเยย"ดูพูดติดเล่นอย่างสนิทสนมเชียว

"ชื่อคัทสึฮิระใช่มั้ยนะ?"
"สวัสดี ฉันโอคุระนะ!"