(ปั่กๆๆๆๆ)

ส่งเสียงอ้อเบาๆเมื่ออีกฝ่ายอธิบายถึงเหตุผลที่ตักข้าวน้อย ก่อนจะหลุลมองปริมาณข้าวของตัวเองบ้าง

”ของผมเท่านี้พอแล้วครับ~ ขอบคุณมากเลย”

เอื้อมมือไปรับถ้วยข้าวมาถือไว้ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะกินข้าว มือเอื้อมหยิบรีโมทที่วางใกล้ๆแถวนั้นมาเปิดทีวีเบาๆให้มีเสียงไปด้วย

“มาทานข้าวกันครับ ผมใช้เวลาเตรียมนานไปหน่อย หิวไปหมดแล้ว”

หัวเราะก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามอีกฝ่าย

(เป็นกระต่ายซอยเท้ายิกๆๆ--(?))

ไม่ได้เอ่ยขัดอะไรที่อีกฝ่ายจะเป็นคนตั้งข้าวให้เขา เจ้าตัวทำเพียงแค่พยักหน้ายิ้มๆเป็นคำตอบให้อีกฝ่ายจัดการได้เลย

จัดการไปวางขวดน้ำที่โต๊ะกลับมาอีกทีข้าวก็ถูกตักเรียบร้อบแล้ว ชะโงกหน้ามองตาปริบๆกับปริมาณข้าวที่ไม่เท่ากัน

“ฟูโระซังทานแค่นี้เองเหรอครับ?”

“ไม่เพิ่มอีกเหรอ?”

พูดไปมือก็ชามข้าว จานตะเกียบเตรียมพร้อมจะไปที่โต๊ะ

“แบบนั้นคงปวดกรามแน่ๆครับ” (....)

เดินนำกลับไปทางหม้อหุงข้าวที่ส่งกลิ่นหอมรอแล้ว เจ้าตัวเป็นฝ่ายเตรียมถ้วยไว้รอตักข้าว และจานใบเล็กๆแยกเอาไว้เตรียมจะยกไปพร้อมกัน

“ฟูโระซังตักก่อนได้เลยครับ เดี๋ยวผมเตรียมน้ำกับแก้วไว้ให้ก่อนดีกว่า“

เขยิบออกไปเปิดตู้เย็น เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้เข้าไปตักข้าวได้สะดวกๆ ขวดน้ำกับแก้วหยิบออกมาเรียบร้อย

เดินฉับๆกลับไปวางที่โต๊ะอย่างไว--

“ขอบคุณครับ~ กะเวลามาแบบพอดีเป๊ะๆ ถ้าพลาดผมคงอายตัวเองแย่เลย”

หัวเราะเบาๆ หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดขอบจานที่เลอะ ทำอย่างกับเป็นร้านอาหาร(..)

“เดี๋ยวเอาไปวางที่โต๊ะแล้วผมตักข้าวให้เองครับ”

ยกจานขึ้นมาเตรียมเดินเอาไปวางที่โต๊ะทานข้าวพร้อทกันกับอีกฝ่าย

“ฟูโระซังทานข้าวเยอะรึเปล่า..?”

เพราะจะได้กะปริมาณตอนตักใส่ถ้วยถูกด้วย

“รับทราบครับ~“

เดินเอาอุปกรณ์ต่างๆไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว เหลือถ้วยเปล่าสองใบตรงหม้อข้าวเอาไว้ตักข้าวเป็นขั้นตอนสุดท้าย

ก่อนที่เขาจะเดินกลับมาที่เขียงพักเนื้อ จัดการหั่นสเต็กเป็นชิ้นเท่าๆกันใส่จาน สีเนื้อมีเดียมแรร์สวยตามโจทย์เป๊ะๆ(...)

”จากแค่เนื้อผัดขิงกลายเป็นทำเมนูแบบหลากหลายเลยนะครับเนี่ย“

เขายิ้มขำ ปิดแก๊สแล้วเอากระเทียมย่างเนยขึ้นมาวางคู่กันบนจาน เป็นอันเสร็จ!

“ครับ เอาลงจานได้เลยครับ แล้วเดี๋ยวเรามาจัดโต๊ะกันดีกว่า~“

พ่อครัวสุดแสนจะตื่นเต้น-- ระหว่างที่รอครัวซองค์อบ พักเนื้อ และกระเทียมย่างเขาก็ผละตัวออกมาเตรียมถ้วยกับตะเกียบ ข้าวเองก็สุกแล้วด้วย

“ฟูโระซังอยากได้เครื่องเคียงอะไรเพิ่มมั้ยครับ? ไข่ดาว? ผักดอง? พวกซอสกินกับเนื้อ?“

เอี้ยวตัวหันกลับมาถามอีกฝ่ายด้วยระหว่างนั้น เผื่ออีกฝ่ายมีอะไรต้องการเพิ่มเติมเขาก็จะได้หยิบไปด้วยเลย

“เขาบอกว่าถ้าพักไว้สักระยะนึงค่อยหั่นมันจะเก็บความฉ่ำของเนื้อได้ดีเลยครับ”

พูดไปก็พลิกกระเทียมที่กำลังย่างเกือบได้ที่แล้วไปด้วย

ทางนี้ระหว่างที่อีกฝ่านกำลังเตรียมจานให้อยู่นั้น เขาก็จัดการเอาครัวซองค์เตรียมเข้าอบในเตาทันทีเพื่อที่จะเอามาทานคู่กันกับสเต็ก

เงยหน้าขึ้นมาอีกฝ่ายก็เอาจานมาให้เสียแล้ว เขาส่งยิ้มให้พร้อมกับยืดตัวขึ้น มือเอื้อมไปรับจานมาถือไว้

“ขอบคุณครับ~ เดี๋ยวใกล้เสร็จแล้ว ฟูโระซังรออีกนิดนะครับ”

วางจานไว้ข้างๆเตา ก่อนจะคีบสเต็กขึ้นมาพักไว้บนเขียงก่อน ส่งกลิ่นหอมฉุยน่ารับประทานเชียว--

+

หัวเราะเบาๆอย่างนึกชอบใจที่อีกฝ่ายแซว คงเพราะไม่ค่อยได้เห็นมุมขี้เล่นของคนตรงหน้าเท่าไหร่นัก

จนเห็นอีกฝ่ายมองหาบางอย่างถึงได้ชี้ไปที่ตู้ใกล้ๆ เพราะตัวเองง่วนอยู่กับเนื้อและผักในกระทะ

“จานอยู่ตู้ข้างๆครับ หยิบได้เลยย-- อ๊ะ! ฝากหยิบจานใส่สเต็กด้วยใบนึงนะครับ“ 💦

ราดๆเนยบนเนื้อครู่นึงก่อนจะพลิกกลับด้าน อีกไม่กี่นาทีก็คงจะเสร็จ เลยเดินไปหยิบครัวซองค์มาเตรียมเข้าอบเพื่ออุ่นร้อน

Website :
sites.google.com/view/rekieie...

ยืนยันตัวละครเก่าวันที่ 1 กันยายน เวลา 10:00 น. - 30 กันยายน เวลา 23:59 น.

(3/3)

ไม่ทันรู้เลยว่าอีกฝ่ายเข้าห้วงความคิดของตัวเองไปครู่นึง(....) ถ้ารู้ป่านนี้เขาคงรีบวิ่งไปซื้อไวน์มาแน่ๆ--

“รับทราบครับ เดี๋ยวผมจัดให้เลยคุณลูกค้า~“

พูดติดตลกนิดหน่อยก่อนจะเริ่มใส่เนยลงไปเผื่อเพิ่มความหอมให้กับสเต็กและกระเทียมที่กำลังย่าง

”ของฟูโระซังผัดอีกนิดก็ปิดเตาแล้วเอาใส่จานได้เลยนะครับ“

ไม่ลืมที่จะดูแลกระทะของคนข้างตัวด้วย

“แล้วก็ครัวซองค์ค่อยเอามาอุ่นก่อนทานดีกว่า..”

“ไม่รบกวนเลยครับ สบายมาก”

กำมือฮึดให้อีกฝ่ายเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเลย--

“เดี๋ยวผมจะย่างกระเทียมด้วย กินกับสเต็กอร่อยมากครับ“

คิดแล้วก็หิวขึ้นมา(...) มืออังเหนือกระทะตรวจสอบความร้อนว่าโอเคแล้วหรือยัง พอรู้สึกว่าร้อนแล้วก็ค่อยๆวางเนื้อสเต็กลงไป

“ฟูโระซังชอบความสุกระดับไหนครับ? มีเดียมแรร์รึเปล่า?”

พอได้ฟังคำพูดของคนตรงหน้าแล้วก็พอรู้ว่าหมายความว่าอย่างไร..

มือลดลงข้างตัว ปลายนิ้วขยับเกลี่ยนิ้วที่ถูกแตะเมื่อครู่วนไปมา

“ครับ ปกติดอกไม้ในแจกันเต็มที่ก็อยู่ได้สัปดาห์เดียว ดูแลดีๆก็อาจจะยืดเวลาไปได้นิดหน่อย“

พูดจบก็เงียบไปครู่นึง ศีรษะโคลงไปมาเบาๆพาเอากลุ่มผมนุ่มขยับตามไปด้วย

”อืมม.. ผมเองก็อยากไปเห็นกับตาครับ คิดว่าเซนส์ตัวเองไม่น่าพลาด~”

ยิ้มขำ

“ถ้าเคียวจิซังอนุญาตนะ?”

แม้จะไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่เจ้าตัวก็เป็นกังวลล่ะนะว่าอีกฝ่ายจะหิวเสียก่อน ทำไปพร้อมๆกันคงจะเสร็จไวขึ้น

เปิดเตาพรึ่บ--

หัวเราะออกมาอย่างนึกชอบใจในคำตอบ(.....) เขาผงกศีรษะรัวๆราวกับเห็นด้วยกับสิ่งที่อีกฝ่ายบอก

“เข้าใจเลยครับๆ มันใช้ทักษะคนล่ะอย่างกันนี่นะ”

พอเห็นว่าอีกฝ่ายคล่องขึ้นแล้วก็เดินไปหยิบวัตถุดิบอย่างอื่นมาจากตู้เย็น พร้อมกับกระทะอีกใบที่ตั้งลงบนเตาข้างๆอีกฝ่าย

“ให้ผมไปเริ่มเล่นสเก็ตก็คงจะบอกว่ายากมากเหมือนกัน”

อมยิ้มขำ

“เดี๋ยวผมทอดสเต็กไปด้วยนะครับ จะได้ไม่เสียเวลาด้วย”

+

สีเนื้อที่ลงกระทะไปเริ่มเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีน้ำตาล ทั้งกลิ่นขิง เครื่องปรุง และกลิ่นเนื้อหอมอบอวลไปทั่วทั้งครัว

“แบบนั้นล่ะครับ..น่าทานมากๆ”

เริ่มจะหิวเสียแล้ว--

แต่เห็นอีกฝ่ายที่ดูขมักเขม้นดีก็อดขำออกมาไม่ได้

“ระหว่างเริ่มเล่นสเก็ตกับทำอาหาร อะไรยากกว่ากันครับเนี่ย?”

“ครับ~ เอาลงได้เลยครับ“

พยักหน้าหงึกๆเป็นการช่วยยืนยันให้อีกฝ่ายเริ่มใส่เนื้อลงไปได้เลย

“พอใส่แล้วผัดจนเนื้อสุกก็เพียงพอแล้วล่ะ“

ในครัวเริ่มมีทั้งกลิ่นข้าวที่กำลังหุงจนสุก กลิ่นของหัวหอมที่กำลังผัด และจินตนาการถึงกลิ่นเนื้อที่กำลังจะลงตามมาได้เลย คงหอมชวนหิวมากแน่ๆ..