( 🫵😭😭 )

กระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา นับได้ด้วยมือเดียวเลยแฮะ

“ขอบคุณที่จำผมได้ครับ”

ย่อตัวลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน

“ถ้างั้น—”
“ไว้บอกชื่อของเธอให้ผมจำบ้างนะ”

ยิ้มหยีตาก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินต่อ

“เจอกัน8โมงได้ค่ะ สบายมากๆ“

เหลือบมองด้วยเหมือนกันก่อนจะพยักหน้าลงเบาๆเป็นการตอบตกลง

อีกอย่างเช้ากว่านี้ก็ยังไหวเพราะเป็นมนุษย์กลางวันยังไงล่ะ(...)

”โฮโนกะอยากให้ฉันไปรับที่ไหนดีคะ?“

เพราะตัวเองมีรถก็น่าจะสะดวกกว่าให้อีกฝ่ายมาหาเองล่ะนะ

ทีแรกกะจะไม่ชิมเพราะเกรงใจ(..) แต่เลิ่อนมาเสิร์ฟถึงตรงนี้แล้วช้อนของตัวเองที่ยังไม่ผ่านการใช้งานก็ตักอาหารขึ้นมาคำเล็กๆพอดีคำ

“ขอบคุณค่ะฟูโระซัง ฉันขอลองชิมเท่านี้ก็พอ”

ยิ้มให้ก่อนจะลองชิมอาหารที่ตักมา คงเพราะยังไม่เคยทานรสชาติตรงหน้าจึงค่อนข้างแปลกใหม่พอสมควร

คิ้วเลิ่กขึ้น มือยกขึ้นป้องปากระหว่างเคี้ยว พอเคี้ยวหมดถึงได้พูด

”อร่อยมากเลยค่ะ..”

เธอปล่อยให้คนตรงหน้าตักอาหารของไปจนพอใจ พอเห็นว่าโอเคแล้วถึงได้เลื่อนจานกลับมาไว้ที่เดิม

“ถ้าทานแล้วชอบก็ตักเพิ่มอีกได้นะคะ”

เพราะไม่ติดปัญหาอะไรถ้าอีกฝ่ายอยากจะขอเพิ่ม ก่อนที่เจ้าตัวจะผงกศรีษะลงเบาๆตอบรับคำเชิญชวนให้ลองทานอาหารของอีกฝ่ายบ้าง

“ได้ค่ะ เอาไว้ฉันจะลองทาน”

พูดไปแต่มือก็ยังไม่ได้ขยับไปตักหรืออะไรจนกระทั่งจานถูกเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้น

+

“ค่ะ ตักไปได้ตามที่คุณต้องการเลยค่ะ“

ผายมือไปทางจานริซอตโต้ของตัวเองเป็นเชิงอนุญาต สายตาคอยมองพร้อมกับรอยยิ้มเช่นเดิม

”แบ่งกันทานคุณจะได้ทานหลากหลายด้วยน่ะ“

มือขยับเตรียมจะยกขึ้นมาดันแว่นอีกแล้ว แต่ก็ชะงักได้ทันเลยยังวางบนตักเหมือนเดิม--

”ได้นะคะฉันไม่ติด“

”ถ้าเป็นวันอาทิตย์ก็เป็นวันนี้ใช่มั้ยคะ?”

นิ้วชี้ไปที่วันอาทิตย์ที่สองหลังจากเปิดเทอมในปฏิธินที่อีกฝ่ายกำลังเปิดอยู่เพื่อคอนเฟิร์ม

“เดี๋ยววันนั้นขับรถฉันไปก็ได้นะคะ”

“เข้าใจได้ค่ะ ยิ่งเดินขึ้นเขาด้วยเดี๋ยวจะไม่ไหวเอา เนอะ?”

ก้มลงไปสบตากับมาริโอ้ที่เงยหน้ามองมาพอดี เจ้าตัวมองนิ่งๆก่อนจะหลุดอมยิ้มขำ

น่าหมั่นเขี้ยวดีจริงๆ--

”ถ้างั้นเราหาสักวันช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ไปดีมั้ยคะ?“

เงยหน้ากลับมามองเจ้าของมาริโอ้ก่อนจะดันแว่นขึ้น

“ฉันยังไม่มีแพลนไปไหนด้วย น่าจะได้หมดเลยค่ะ”

เลิ่กคิ้วขึ้นหน่อย รู้สึกสนใจกับข้อเสนอของอีกฝ่ายอยู่ล่ะนะ

“เอาสิคะ? ถ้าโฮโนกะไม่ซีเรียสกับการกลับไปเดินที่ๆเคยไปมาแล้วน่ะ“

“มีเพื่อนเดินด้วยยิ่งดีเลยค่ะ“

เงยหน้าละจากจอมือถือขึ้นมามอง

”ว่าแต่..ที่นี่พามาริโอ้ไปได้ด้วยรึเปล่านะ?”

ถามไว้เผื่อจะได้พาไปเดินเล่นกันทั้งคู่(...)

“คิดว่าน่าจะได้ไปคนเดียวนะคะ คนรอบตัวฉันไม่ค่อยมีใครชอบไปเที่ยวแบบนี้เท่าไหร่“

ผงกศีรษะเบาๆก่อนจะส่งเสียง’อ้อ‘ออกมาพอนึกอะไรได้

”มีโฮโนกะแล้วคนนึงนี่เนอะ”

พูดขำๆก่อนจะตั้งใจดูของฝากที่อีกฝ่ายกำลังเลื่อนให้ดูอย่างตั้งใจ ทุกอย่างเมมเข้าสมองอย่างไว

“เป็นของฝากทั่วไปสินะคะ เอาไว้ฉันซื้อกลับมาฝากพวกอาจารย์กับนักเรียนในห้องบ้างดีกว่า“

”เด็กๆน่าจะชอบกัน“

แต่เห็นรูปภาพก็พอจะเข้าใจแล้วว่าระหว่างที่ปีนเขาอีกฝ่ายนั้นพบเจออะไรมาบ้างตามทาง(...)

“ถ้าฉันไปแต่วันเดียวจะทันมั้ยคะเนี่ย ดูมีอะไรให้ทำเยอะอยู่นะ..”

ปริบๆ มือยกแตะปลายคางนึกๆก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่าย

”ของฝากเหรอคะ? ที่นั่นก็มีของขึ้นชื่องั้นเหรอ?”

ยกมือดันแว่น เหมือนจะเข้าใจไปแบบนี้--

หูก็ฟังไป ตัวก็ขยับมาดูรูปวิวในโทรศัพท์ที่อีกฝ่ายเปิดให้ดู ท่าทางดูสนอกสนใจทีเดียว

“ที่นั่นนี่เอง ฉันเคยได้ยินแต่ยังไม่เคยไปเดินเลยค่ะ เพราะส่วนมากตัวฉันเน้นขับรถเที่ยวไปเรื่อยๆน่ะ”

ระหว่างดูรูปถ้าเจอที่ถูกใจคงมีขอย้อนดูรูปที่ชอบซ้ำด้วย

”แต่ถ้ามีโอกาสช่วงวันหยุดยาวอีกก็น่าสนนะคะ”

“อาจจะต้องขอข้อมูลจากโฮโนกะเอาไว้หน่อยล่ะนะ“

จะได้เตรียมตัวเอาไว้ก่อน..