“ งั้น.. ไว้เจอกันนะคะ ”
กล่าวบอกลาสั้นๆ และโบกมือเบาๆ

ถึงภารกิจจะบอกว่าห้ามใช้โทรศัพท์ก็เถอะ คงจะไม่นับล่ะนะ?

หลังจากรอคนอื่นๆบอกลา โนเอะก็พาขึ้นรถทันที <- เหมือนว่าจะกลัวตกรถน่ะ!

“ ฉันไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่ชวนนะคะ ^^ ”

“ แค่ได้เห็นทุกคนทานอย่างมีความสุขฉันก็ดีใจแล้วค่ะ “
ส่งยิ้มเบาๆ อย่างกับคำตอบนางงามแหนะ..

พอจะเห็นลานจอดรถแล้วล่ะ เหมือนว่าอีกไม่นานก็จะถึงแล้ว

…

เหมือนจะเซ แต่ก็ทรงตัวกลับมาได้ในพริบตา เธอเปิดตาข้างนึงราวกับดูลาดเลาอย่างระแวง

แต่เมื่อพอเห็นว่าไม่มีอะไร จึงได้กลับมาสู่สภาวะปกติอีกอีกครั้ง

“ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ คุณ… “

เธอโค้งเล็กน้อย ก่อนจะมองด้วยหน้านิ่งๆของเธอ……

“ ถือว่ายามาโมโตะซังหาในส่วนของซากิซังไปด้วยเลยละกันค่ะ “

เธอหัวเราะเบาๆ แม้ไม่รู้ว่าที่กล่าวไปจะช่วยปลอบทางนั้นได้ไหม..

“ ถ้ายังไงพวกเราไปรอแถวๆจุดนัดพบกันดีไหมคะ? ถ้าหลงอีกคงได้ตกรถแน่ค่ะ.. “

พูดจริงๆนะ.. ฉันเริ่มเป็นห่วงแล้วล่ะ..

“ ฉันว่า.. “ ตามองลูกเมลอนราวกับลูกบอล

” พวกเรา.. “ ตายังมองอยู่

” ไปหาเอโอระซังเลยก็ดีค่ะ ..ฉันเองก็แอบเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน “ เมล่อนมันเบาขนาดนั้นเลยหรอ?

โนเอะกล่าวเช่นนั้น และพิมพ์บางอย่างลงแชทกลุ่ม

[ร้านไหนหรอคะ?]
[ยืนรอตรงนั้นนะคะ ห้ามไปไหนเด็ดขาดนะคะ]

ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นร้านที่เป็นไฮไลท์พิเศษของที่นี่..ไอติมเมล่อนพันกว่าเยน../แอบเจ็บราคาเบาๆในใจ

ดูลุกลี้ลุกลนเมื่อโดนจับกรามเช่นนั้น

เหมือนจะมองหน้าสู้ในตอนแรก ..แต่ไม่ไหว สายตาอีกฝ่ายดุดันเกินไป

“ ขอโทษ……ค่ะ .. “

อะอ่าว..ชัตดาวน์ ปิดตาหนีโลกความจริงไปซะแล้ว

“ ถ้าปล่อยมือ.. เดินไหวแน่นอนค่ะ “

” ฉันสัญญาค่ะ “

เธอพยักหน้า และยังคงหลับตาตอบ

แม้จะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากนัก แต่เธอก็รู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายตอบรับ

” งั้น.. พอจะมีเวลาสักครู่ไหมคะ? พวกเราสองคนไปนั่งทำผมที่ม้านั่งกันเถอะค่ะ “

จะดูเครียดเกินไปไหมนะ? จริงๆก็อยากจะทำความรู้จักกับอีกฝ่ายด้วย..

“ ทางนั้นจะได้..ไม่ต้องยืนปวดขาน่ะค่ะ ”

พยายามทำให้ดูไม่อึดอัดอย่างเต็มที่

“ อ๊ะ ”

ยืนประมวลผลกับนิ้วเปื้อนเลือดสักครู่ก่อนจะหันกลับไปทางคุณอย่างใจเย็น

“ ฉันคง..รับผ้าเช็ดนี้ไว้ไม่ได้แล้วค่ะ ”
เธอส่ายหน้าเบาๆ

ยังไม่ทันแม้แต่จะเช็ดด้วยซ้ำ เธอใช้มือซ้ายยื่นมันกลับไป ระวังไม่ให้เปื้อนผ้าเช็ดหน้าที่ว่า

แต่เลือดกำเดาก็ยังคงไหลอยู่อย่างนั้น(..)

( ขออภัยที่ช้านะคะ! )

“ ..จะดีหรอคะ? แบรนด์ดังนี่นา “

ถึงจะกล่าวเช่นนั้น แต่หลังจากยืนลังเลเล็กน้อยเธอก็รับมันมา

กลิ่นมิโมซ่าอ่อนๆ ช่วยทำให้เธอผ่อนคลาย ก่อนรู้สึกเหมือนมีกลิ่นบางอย่างตีขึ้นมา

กลิ่นเหล็ก ? ไม่สิ.. เลือด ?

ปลายนิ้วมือขวาแตะที่ใต้จมูกเบาๆ สัมผัสได้ถึงความเปียก

+

…. เอ๊ะ?

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอคาดเดาว่าจะออกมาจากปากคนตรงหน้า

พอได้ยินอย่างนี้ ก็แอบเขินๆอยู่เหมือนกัน

“ ช-ชมกันเกินไปแล้วค่ะ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ.. “

ยกมือข้างซ้ายมาทาบแก้มปิดความแดงที่แสดงให้เห็นถึงความดีใจของตนเอง

“ เอโอระซังเองก็งดงามมากๆ เลยค่ะ ทั้งเรือนผมสีทองและรอยยิ้มสดใสนั่น “

เธอชมจากใจจริง

“ เอโอระซังบอกว่า.. มีใครอยากทานซอฟท์ครีมไหม ..น่ะค่ะ “

โนเอะมองที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเงยขึ้นมาคุยกับคนที่เหลือ ขนาดหลงทางยังจะ..

แต่ว่าสภาพคนทางนี้ก็ไม่แพ้กัน คนที่ใบไม้ทับตรงนั้นจะเป็นอะไรไหมนะ?

“ มีใครอยากทานซอฟท์ครีมไหมคะ ? เอโอระซังน่าจะรอซื้อให้อยู่นะคะ ”

ชี้ๆไปที่โทรศัพท์ ส่วนเธอคงขอผ่าน

“ เหมือนเราจะมีเวลาแค่ 1 ชม.ที่นี่นะคะ “
” งั้นคงต้องรีบแล้วล่ะค่ะ “ กล่าวเสียงแข็งเสร็จก็หันไปรอบๆแล้วเดินออกไปทันที

ท่าทางดูจริงจังขึ้นมาทันใด เหมือนว่าพอเป็นเรื่องเวลาจะเคร่งขึ้นมานิดหน่อยนะ ..หรือแค่อยากไปตามหาเมล่อนกัน?

เหมือนว่าจะบังเอิญไปเจอกับลูกที่สวยน่าทานพอดิบพอดี

เพื่อนๆเห็นเช่นนี้ จะมีไฟลุกขึ้นมาตามหาเมล่อนเหมือนกันไหมนะ?

เห็นงี้คงที่คราวต้องแนะนำตัว

“ ชิราคาวะ โนเอะ จากมิฮานาดะค่ะ “

“ ..ไม่ค่อยเก่งพูดคุยเท่าไหร่ แต่หวังว่าเราทุกคนจะเป็นเพื่อนกันนะคะ ”

กล่าวแนะนำตัวพลางโค้งเบาๆให้ทุกท่าน ..ดูเกร็งๆยังไงไม่รู้?

” ส่วนคอนแทค.. เดี๋ยวฉันแอดกับเอโอระซังไว้ค่ะ “
ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและหันไปแลกคอนแทคกับเอโอระซัง

“ คงจะต้องเป็นอย่างนั้นนะคะ “
กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเจือปนความกังวลใจ

“ แต่ว่าฉันไม่ค่อยถนัดดูแผนที่สักเท่าไหร่.. พอจะมีใครเก่งด้านนี้บ้างไหมคะ? “

ค่อยๆหันไปรอบวงช้าๆ คงต้องหาผู้นำก่อนที่พวกเราจะหลงกันหมด

( ทำผู้หญิงบาดเจ็บ..ชดใช้มาเลยนะคะ..กระซิกกระซิก <— ล้อเล่นนะ ! )

อีกฝ่ายเล่นบทเจ้าชายได้เซียนสุดๆ หรือจะชอบการโรลเพลย์รึเปล่านะ?

เอ๊ะ ? อะไรนะ ? 3 วิ ? ตะลึงกับบทเจ้าชายจนไม่ทันได้ฟัง

กว่าจะเดินเข้าไปหาก็วิที่ 5 แล้ว หวังว่าเธอจะไม่ว่าอะไร

“ เจ้าชายกับเจ้าหญิงเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ..อย่างกับในมังงะเลยล่ะ “

ถึงปกติเธอจะอ่านแค่โชเนนก็เถอะ

จิ้มเหม่งสะดุ้งหนึ่งที จิ้มแก้มสะดุ้งหนึ่งที จิ้มหัวสะดุ้งสองที

เหมือนจะเรียกสติกลับมาได้ เธอดูเงียบสงบต่างจากเมื่อครู่นี้ทันที
..แต่ดูเหมือนจะพยายามหลบตาคนตรงหน้าด้วยสาเหตุบางอย่าง

” ขอโทษที่รบกวนนะคะ “

..รอคุณปล่อยมืออยู่

“ แต่ว่า.. ”

ถึงจะบอกไม่เป็นไรก็เถอะ.. ไม่สิ บางทีอาจจะต้องการอย่างอื่น

โนเอะเหลือบไปเห็นผมของอีกฝ่ายที่ดูจะยุ่งเล็กน้อย

” หรือว่าอยากได้หวีหรอคะ? ฉันทำผมให้ใหม่ได้นะคะ ” มืออีกข้างหยิบหวีขึ้นมา

วันแรกของการเปิดภาคเรียนทั้งที คงไม่มีใครอยากสภาพไม่เรียบร้อยหรอกไหมนะ?

” อ๊ะ… “

พอได้ยินเสียงเอ่ยนามก็หลุดออกจากภวังค์ได้

” เอ..โอระซัง ? “

เหมือนจะเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาแม้จะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ..แต่ก็ดูจะไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ

“ ฉันรบกวนคุณรึเปล่าคะ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ.. “

โนเอะถอยหลังออกมาเล็กน้อยพร้อมโค้งขอโทษ

ตุ้บ— !

หน้าเธอกระแทกพื้นเข้าจังๆ และแนบนิ่งไปครู่นึง ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมา

ปัดเศษดินใดๆ และจับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเงยหน้าไปพูดคุยกับอีกฝ่าย

“ ไม่.. เป็นไรค่ะ “

ทรงผมที่ตั้งใจทำมาตั้งแต่เช้ากลับกลายเป็นว่ายุ่งไปเสียหมดแล้ว

” ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะคะ “

กล่าวพร้อมเลือดกำเดาที่ไหลออกมา