(/ความจริงแล้วตอนไปอควาเรียมเดินผ่านหลังมาฮิรุคุง(?))

เมื่อได้ฟังดังนั้นเขาก็พยักหน้ารับ ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปมากกว่านั้น

มือถูกยกขึ้นทัดผมที่อยู่ข้างแก้มของตนอีกครั้งแต่ก็ตกลงมาอีกซึ่งเจ้าตัวก็ดูไม่ได้ใส่ใจเหมือนแค่ทำด้วยความเคยชิน บางทีอาจจะเกิดประหม่าขึ้นมาเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรบ่งบอกออกมาทางสีหน้าเลย

เขาไม่ได้ทำอะไร นอกจากนั่งนิ่งๆและเสใบหน้ามองไปทางอื่นเพื่อมองนกที่บินลงมาหาอะไรกินบ้างเท่านั้น

เข้าสู่ช่วงพักผ่อนของเจ้าตัวซะแล้วสิ

(เพราะหาเรฟชุดไม่ถูกเลยถือโอกาสไปวาดชุดไปรเวทมาค่ะ- ขอบคุณที่มอบโอกาสให้เราได้ลองวาดน้องในชุดไปรเวทพอดีเลยนะคะ!5555555)

เมื่อได้ฟังดังนั้นเขาก็พยักหน้ารับ ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปมากกว่านั้น

มือถูกยกขึ้นทัดผมที่อยู่ข้างแก้มของตนอีกครั้งแต่ก็ตกลงมาอีกซึ่งเจ้าตัวก็ดูไม่ได้ใส่ใจเหมือนแค่ทำด้วยความเคยชิน บางทีอาจจะเกิดประหม่าขึ้นมาเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรบ่งบอกออกมาทางสีหน้าเลย

เขาไม่ได้ทำอะไร นอกจากนั่งนิ่งๆและเสใบหน้ามองไปทางอื่นเพื่อมองนกที่บินลงมาหาอะไรกินบ้างเท่านั้น

เข้าสู่ช่วงพักผ่อนของเจ้าตัวซะแล้วสิ

"ไม่ครับ ไม่มี"

เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ก็ไม่ได้ดูเย็นชานัก ปลายนิ้วขยับไปเกลี่ยม้วนปอยผมข้างขวาของตนเองเล็กน้อยคล้ายกำลังครุ่นคิด สุดท้ายเขาก็ลดมือลงแล้วมองคุณที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้งแล้วเอ่ยด้วยท่าทางผ่อนคลาย

"ผมตั้งใจว่าจะมานั่งพักอยู่แล้วคงไม่ได้ขยับตัวมาก ดังนั้นเอาตามที่คุณสะดวกได้เลยครับ"

"ผมก็เหมือนกันครับ เพราะตั้งใจจะมาเดินเล่นอยู่แล้วน่ะ"

ชิรายูกิพยักหน้า ก่อนที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปวิวตรงหน้าอีกครั้งเพราะพลาดจังหวะถ่ายไปเมื่อกระรอกตัวน้อยเบนความสนใจของเขาไปแทนเมื่อครู่

แชะ

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นเพียงครั้งเดียว เขากดดูรูปเงียบๆแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า และคราวนี้มิยูกิก็หันไปมองคนตัวสูงตรงหน้าอีกครั้งคล้ายอยากพูดอะไรซักอย่าง

...แต่สุดท้ายก็ไม่มี

เขานั่งฟังที่คุณพูดเงียบๆแต่ก็คล้ายกับบรรยากาศชวนเกร็งนั้นจะผ่อนคลายลงนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเอ่ยชมเขาอย่างจริงใจ

"...ขอบคุณสำหรับคำชมครับ"

คนผมสีชมพูอ่อนเอ่ยพร้อมยกมือเกลี่ยผมหน้าม้าของตัวเองเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวอมฟ้าก็ปรายมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามผ่านการกระทำนั้นเงียบๆ เมื่อเขาเอามือลงถึงได้เอ่ยตอบรับคำขอนั้น

"ทางผมไม่มีปัญหาครับ ถ้าจะวาดล่ะก็"

(กลับมาหาโยโซคุงแล้วค่ ะ /พาย้อนอดีต)

"หืม..."

เขาส่งเสียงตอบรับในลำคอก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่ง

"...ขออนุญาตนะครับ"

ชิรายูกิว่าแบบนั้นก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองคร่าวๆได้ว่าเจ้าตัวเปิดหน้าโน้ตขึ้นมาก่อนจะจดชื่อหนังสือและผู้แต่งที่โยโซพูดออกมาไว้บนนั้น

"เดี๋ยวผมจะลองหาดู ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ"

(คัมแบคมาหาทาคุมิคุง เงยมองกระรอกเมื่อยมั้...)

"ถ้าพูดแบบนั้น นิชิโนยะซังก็คงจะเหมือนกันครับ"

มิยูกิมองกระรอกที่ปีนกลับขึ้นไปบนต้นไม้สูง ลมหายใจแผ่วเบาถูกพ่นออกมาเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาสีเทอร์ควอยซ์จะหันกลับไปมองสมาชิกชมรมเดียวกันก่อนจะถามออกมาสั้นๆและไม่ได้เอ่ยต่อประเด็นเมื่อครู่อีก

"นิชิโนยะซังตั้งใจจะถ่ายรูปที่นี่ต่อรึเปล่าครับ"

ทันทีที่คิดแบบนั้น อีกฝ่ายก็เอ่ยทักขึ้นมาเสียงดังซะแล้ว

คนผมสีชมพูอ่อนกว่าหันกลับไปตามเสียงเรียกและเอียงคอเล็กน้อย ไม่ได้มีท่าทีหงุดหงิดอะไร

"...มีอะไรรึเปล่าครับ"

หลังจากเวลาผ่านไปครู่หนึ่งสุดท้ายเสียงของเด็กผู้ชายที่นุ่มและสูงเล็กน้อยก็ดังขึ้น เป็นเสียงที่ไม่ได้เบามากแต่ก็ดังพอที่จะทำให้อีกคนได้ยินจากระยะตรงข้ามกัน

คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยังมองคุณอย่างสงบ ตาเหลือบมองสมุดสเก็ตที่คุ้นตานิ่งๆพลางลองพิจารณาถึงสาเหตุที่อีกฝ่ายมองตนอย่างนั้นและได้ข้อสรุปง่ายๆว่าอีกคนอาจจะอยากวาดวิวตรงหน้าแต่อยู่ๆก็มีใครไม่รู้โผล่มานั่งตรงตำแหน่งที่ต้องการจะวาด

...

มือเรียวยกโทรศัพท์ขึ้นมาปรายตามองเวลาบนนั้น ก่อนที่จะกดปิดหน้าจอแล้วหันไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องสนใจให้มากความ

"..."

ดวงตาเทอร์ควอยซ์ปรายมองคุณนิ่งๆ ก่อนจะเอียงคอน้อยๆเป็นเชิงถามว่ามีอะไรรึเปล่า

(ขอแวะผ่านมาบวกด้วยนะคะ!🥺)

ในวันนี้เจ้าของเรือนผมสีชมพูได้ออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะมิซึกิ ทอดมองบรรยากาศรอบตัวอย่างเงียบเชียบ จนเมื่อตัวเองเริ่มรู้สึกเมื่อยถึงได้ตัดสินใจหาที่นั่งพักแถวๆนั้น อันได้แก่ม้านั่งฝั่งตรงข้ามของคุณพอดี

แชะ

นั่งไปซักพักคนที่นั่งอยู่ก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปท้องฟ้าที่มีต้นไม้พาดตัด เจ้าตัวค่อยๆลดมือถือลงก่อนที่จะสังเกตเห็นคุณที่กำลังมองมา

+