มิวะใช้เวลาดูเมนูของทานเล่นอยู่ครู่นึงก็เขียนสิ่งที่ตัวเองต้องการลงสมุดไป ก่อนจะหมุนกลับไปมห้อีกฝ่ายอ่าน

‘ไข่ตุ๋นกับสลัดค่ะ’

ยิ้มแหะ,, ก่อนจะขยับเป็นภาษามือถามกลับไป

‘แล้วมัตสึโมโต้ซังล่ะคะ?’

เห็นท่าทางเลือกเมนูน่าเคร่งเครียดเชียว(....)

'แค่นมกล่องก็พอแล้วล่ะค่ะ‘

มากกว่านี้เธอจะเกรงใจเอาน่ะสิ 💦

ว่าแล้วก็เริ่มเดินไปทางมินิมาร์ทที่ตั้งอยู่ทางออกของสวน สองมือกุมเข้าหากันดวงตาหลุบลง ท่าทางดูเจี๋ยมเจี้ยม(..)

รีบขยับมือเป็นคำว่า ‘ไม่เป็นไร’ ก่อนจะเขียนข้อความเพิ่มเติม

’ฉันโอเคมากเลยค่ะถ้ามัตสึโมโต้ซังจะทานน่ะ‘

’อีกอย่างฉันไม่ได้ทานเยอะขนาดนั้นด้วย‘

เจ้าตัวชูสมุดยิ้มๆ,, สีหน้าก็ดูเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไรจริงๆ

มิวะคลี่ยิ้มบาง นิ้วจิ้มไปที่เมนูที่ตัวเองต้องการให้อีกฝ่ายดู ก็ยังคงเป็นโอยาโกะด้งเหมือนเดิม,,

ว่าแล้วก็เขียนบางอย่างลงสมุด

‘อยากทานอะไรเพิ่มมั้ยคะ?’

‘เผื่อสั่งมาหารกันก็ได้นะ’

มือเปิดไปหน้าของทานเล่นไปด้วย ไข่ตุ๋น เกี๊ยวซ่า ของทอดตั่งต่างมีมากมายให้เลือก

(ได้เลยค่ะ! 🥺 โมเมได้เต็มที่เลย--)

พอนั่งที่กันแล้วพนักงานก็เดินเอาเมนูมาวางให้พวกเราทั้งคู่ ของมิวะแทบไม่ต้องคิดเลยเพราะเล็งมาตั้งแต่หน้าร้านแล้ว แต่มองพวกของทานเล่นมากกว่า

“....”

เหลือบมองอีกฝ่ายที่กำลังเลือกเมนูไปด้วย,,

สิ้นสุดประโยคแรกหางคิ้วก็ลู่ลงทันทีด้วยความรู้สึกผิด ถ้าตัวเองรู้วิธีป้องกันตัวก็คงไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัวแท้ๆ..

แต่ไม่ทันไรคิดอะไรก็ถูกคว้ากนะเป๋าไปเสียแล้ว มือก็เอื้อมไปคว้าเอาไว้ไม่ทันอีกต่างหาก--!💦

รีบเขียนลงสมุดยิกๆๆ

‘ฉันยอมแล้วก็ได้ค่ะ!’

ฮึ่มๆๆ--

รับสมุดกลับคืนมาเก็บลงกระเป๋า ศีรษะเล็กผงกลงเบาๆก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน มือเอื้อมปัดเศษหญ้าไปด้วยเบาๆ

สะกิดให้มองข้อความที่เขียน

’ไปมินิมาร์ทแถวๆทางออกสวนใช่มั้ยคะ?‘

มิวะพยักหน้าหงึกๆก่อนจะรีบพากันเกินไปหยุดที่กระจกหน้าร้าน แบบจำลองเมนูละลานตา

อันนั้นก็น่ากิน.. อันนี้ก็หน้ากิน

“.....”

มิวะจิ้มนิ้วไปแถวๆถ้วยโอยาโกะด้ง...

อาจจะเพราะเห็นไข่นุ่มๆกับไก่ดูน่าทานจริงๆ,,

(ได้ค่า!)

คงสนทนามาบ้างระหว่างทาง พอถึงย่านการค้าแล้วก็ชะเง้อมองซ้ายมองขวา หาร้านที่น่าจะมีข้าวหน้าเนื้อ

“....”

เลิ่กคิ้วขึ้นทันทีที่สะดุดตาเข้ากับร้านๆนึง ป้ายเมนูข้างหน้าก็มีเสนอเมนูแนะนำเป็นข้าวหน้าเนื้อด้วยพอดี แต่จริงๆก็คงขายข้าวหน้าอื่นๆด้วยเหมือนกัน

มือเอื้อมสะกิดๆอีกฝ่ายพร้อมกับชี้ไปทางร้านให้ดูด้วย

จริงๆเธอเองก็ทานได้หมดไม่ได้กินยากอะไร มือเก็บของลงกระเป๋าทั้งหมดก่อนจะลุกขึ้นยืน มือปัดๆเศษหญ้าและฝุ่นออกจากกระโปรง

“....”

หันไปมองอีกฝ่าย มือกระชับสายสะพายกระเป๋าพร้อมกับพยักหน้าลงเบาๆ เป็นสัญญาณบอกว่าตัวเองพร้อมแล้วล่ะนะ

โคลงศีรษะไปมาเบาๆ มิวะจดจำไว้แล้วว่าอีกฝ่ายชอบของอร่อย เหมือนว่าข้าวหน้าเนื้อจะชอบเป็นพิเศษรึเปล่าน้า..?

คิดกับตัวเองแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว มือเขียนคำตอบรับความคาดหวังของอีกฝ่าย

‘งั้นพวกเราไปหาข้าวหน้าเนื้อทานกันดีมั้ยคะ?’

‘ทางออกสวนอีกฝั่งนึงก็ใกล้กับย่านการค้าด้วย น่าจะพอมีร้านให้เราเลือกบ้างเนอะ’

เห็นแดดส่องตาอีกฝ่านแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนจะยกมือข้างนึงขึ้นบังให้..

จนถูกเอ่ยชวน มิวะเงียบไปหน่อยก่อนจะผงกศีรษะลงเบาๆ ยังไงก็ไม่มีที่ไหนที่จะไปเป็นพิเศษอยู่แล้ว แถมเริ่มหิวนิดๆแล้วด้วย

‘มัตสึโมโต้ซังชอบทานอะไรคะ?’

ใช้มือข้างเดียวในการเขียนและชูสมุด

ใบหน้าของมิวะมีเพียงรอยยิ้มรับอย่างยินดี และไม่ได้ตอบอะไรไปมากกว่านั้น

ศีรษะเอียงมองคนที่ล้มตัวลงไปนอน ดวงตาหลุบลงมองอยู่แบบนั้น ลมยังคงพัดเย็นสบายต่อเนื่อง

มิวะปช่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างเราอยู่ครู่นึงก่อนจะเขียนถามต่อ

‘มัตสึโมโต้ซังจะไปที่ไหนต่อรึเปล่าคะ?’

‘ฉันรั้งตัวไว้นานเลย’

มิวะพยักหน้าลงยิ้มๆ เขาเห็นความสำคัญของรูปเธอแล้วเธอก็ดีใจ มือยกขึ้นโบกไปมาเบาๆ

‘ฉันวาดแค่นี้แหละค่ะ แต่ว่าไม่ต้องเกรงใจเลยนะสำหรับฉันแค่ได้วาดรูปก็รู้สึกดีแล้วล่ะ‘

‘แถมดีใจมากกว่าค่ะที่ได้วาดให้มัตสึโมโต้ซังด้วย‘

เจ้าตัวอมยิ้มจนตาหยี

’ดีใจที่ชอบรูปของฉันนะคะ‘

มิวะระบายรอยยิ้มบางก่อนจะเอื้อมมือรับยางรัดผมที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ มือขยับเป็นคำสั้นๆ

’น่ารักค่ะ‘

เพราะสียางรัดผมที่ดูไม่เหมือนอีกคนใช้เอง แต่อีกฝ่ายอาจจะชอบก็ได้นี่นะ?

หยิบกระดาษที่วางอยู่บนตักอีกฝ่ายมาม้วนอย่าฃเบามือ ก่อนจะใช้ยางรัดผมรัดกระดาษไว้อีกทีไม่ให้คลายออก

“....”

ยื่นกลับคืนไปให้พร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้นมา

อ๊ะ.. รีบหลุบตาลงเขียนตอบ

‘ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ’

‘ฉันอยากให้ยามาโอกะซังรีบกลับไปพักผ่อนมากกว่านะ’

แม้จะรู้สึกกังวลกับคำขู่(?)และอยากจะให้ไปส่งก็เถอะ แต่เธอกลับเป็นห่วงและเกรงใจอีกฝ่ายมากกว่า..

‘ไปส่งฉันเดี๋ยวมันจะเสียเวลาเอาน่ะสิคะ‘

หรี่ตายู่ปากหน่อย อยากจะเถียงแทบขาดใจว่าไม่ใช่ปักเป้าสักหน่อย..!

“....”

แต่ก็ไม่รบกวนอะไรไปมากกว่าการนั่งมองอีกฝ่ายเปิดรูปที่ตัวเองวาดไปเรื่อยๆ..

‘ถ้าเทียบกับคนอื่นๆฉันยังไม่เก่งหรอกค่ะ‘

’แต่ขอบคุณนะคะ ฉันดีใจมากเลย‘

รับฟังอีกฝ่ายพูดไประหว่างที่ทำแผล ถึงอยากจะพูดคุยโต้ตอบแต่ก็ทำไม่ได้..

มิวะผงกศีรษะลงรับคำขอบคุณระหว่างที่กำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงถุงให้เรียบร้อย มียาแก้ปวดแผงนึงที่หยิบติดมาอยู่ในนั้น

หยิบสมุดขึ้นมาเขียน

’สำหรับฉันยามาโอกะซังยังเหมือนเดิมเลยค่ะ’

‘จะผมสั้นหรือผมยาวๆ จริงมองแค่แว้บเดียวก็จำได้แล้ว‘

’ยังไงวันนี้ก่อนนอนทานยาแก้ปวดแล้วก็ใช้เจลประคบด้วยนะคะ‘

’แผลจะได้ไม่ปวดมากนะ‘

พยักหน้าหงึกๆ มือถอดที่ยึดระหว่างกระดานกับสมุดวาดรูปของตนก่อนจะเปิดกลับไปที่แผ่นหน้าก่อนๆให้ดู

“....”

ภาพวิวทิวทัศน์เหมือนกัน เพียงแต่ต่างสถานที่ ทุ่งหญ้า สวนดอกไม้ ริมภูเขา สลับกับรูปพอร์ตเทรตบ้างเล็กน้อย

ดูท่าว่าเถียงกันไปก็น่าจะเปลืองแรงเปล่าๆสินะ(...)

มิวะส่ายหน้าเบาๆตอบคำถาม

‘วันนี้พอแล้วค่ะ ฉันได้วาดรูปที่ฉันต้องการแล้ว‘

‘หรือว่าชิโมมิชิกิซังอยากให้วาดอะไรมั้ยคะ? ฉันวาดได้นะ’

ยังคงเบะปากอยู่กระทั่งเขาคีบลูกชิ้นกุ้งมาให้

ก็จริงอย่างว่า ว่าถ้าคิดมากไปจะเที่ยวไม่สนุกเอา มาเที่ยวแท้ ๆ เลยนี่นา
อุส่าห์มีโอกาสแบบนี้ทั้งที

"ง่ำ"
ค้อมตัวไปงับลูกชิ้นมาโดยไม่ให้ริมฝีปากสัมผัสโดนปลายตะเกียบ

"ตังเพื่อน.. อร่อยจัง"
มีเสียงหัวเราะรอดออกมาเบา ๆ