ถึงปากจะบอกว่า 3 วิ แต่แค่ยืนมองอีกคนประมวลผลข้อมูลก็ปาไป 5 วิแล้วถึงจะขยับตัว

“แม้แต่เจ้าหญิงก็ชอบอ่านมังงะนี่เอง…”

ตอบกลับไปแบบคิดเองเออเอง ขณะเดียวกันก็เดินนำไปหนึ่งก้าวอย่างหน้าตาเฉย ว่าแล้วก็—

“โดดคาบแรกดีมั้ยนะ” ว่าไปนั่น

พึมพำเบา ๆ ให้อีกคนพอได้ยินแล้วเหลียวกลับไปมองด้วยหางตาพลางส่งยิ้มบาง, เพราะถ้าฉันโดด แปลว่าเธอก็ต้องโดดด้วยน่ะสิ, เจ้าหญิง

(สนใจค่ะ…😭🙏)

ดูเหมือนจะยอมเรียกว่าเจ้าชายจริง ๆ ด้วยแฮะ? จริงใจนี่นา, ถึงกับหลุดหัวเราะในลำคอหน่อย ๆ ออกไป คนตรงหน้าเองก็สวยแบบที่เรียกว่าได้ว่า 10 ปีจะเจอครั้ง

…

คิดนานจัง?

“ นั่นสินะ, เจ้าหญิงถ้าไม่ว่าอะไรー หมายถึง ถ้าอยากมีเจ้าชายเดินไปโรงเรียนด้วย… ก็เดินมาสิ, เจ้าหญิง ”

“ แต่ถ้าไม่เดินมาภายใน 3 วิกระผมคงต้องถือวิสาสะพาไปเองแล้วล่ะ ”

ไม่ได้กล่าวไว้ข้างต้นว่าพาไปคือยังไง

“ ระหวังหน่อยสิเจ้าหญิง ”

แขนซ้ายปวกเปียกของริเสะคว้าสาวเจ้าไว้ได้ทันเวลาแบบเหลือเชื่อก่อนจะรีบปล่อยไปหลังแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ล้ม

เธอยืนเท้าเอวมองเพื่อน?ที่ท่าทางดูเซื่อซ่าตั้งแต่วันแรกของการมาโรงเรียนพลางคิด

“ โอ้ะ, ต้องพูดรึเปล่า? อื้มー เจ้าชายมาแล้ว ”

มุมปากยกยิ้มจนตาปิด รู้สึกเหมือนพึ่งช่วยเจ้าหญิงให้รอดพ้นจากอันตรายยังไงอย่างงั้น