“แต่ดอกไม้อยู่ในแจกันได้อย่างดีก็สัปดาห์เดียวเท่านั้นเองใช่ไหมครับ?”

ดูดอกไม้ก็คือดูดอกไม้
คนละเรื่องกับทำอาหารมาให้ชิม
แม้มันจะเกิดขึ้นในวันเดียวกันได้ก็ตาม

“งั้นหรือครับ…” คุโมกิริทวน จรดสายตามองรอยโค้งที่เห็น

มือที่สัมผัสกันค่อยละออก อ้อยอิ่ง
จนช่อดอกไม้ถูกรับมาไว้ระดับอกผู้รับ
ก้มหน้าพินิจกลีบสีขาวล้อแสงยามสาย

“ผมคิดว่าความสวยงามเป็นเรื่องปัจเจกนะครับ” เกริ่นคล้ายแย้ง

ถัดขึ้นมองอีกฝ่าย

“ถ้าคุณมายืนยันด้วยตาตัวเองคงดีกว่า”

สวยคุณ สวยเขา
คนละอย่างกัน

+

(ผมก็เพิ่งกลับมา(…))

?

อึดใจเล็กๆ ที่เอาแต่เลิกคิ้ว กะพริบตาอีกสองปริบก่อนจะรับผ้าขนหนูเอาไว้

“ขอบคุณครับ” ผงกหัวแล้วใช้ผ้ากดเม็ดเหงื่อชื้นตามกรอบหน้าตนเองก่อนรอบหนึ่ง

“ผืนนี้ผมขอเลยแล้วกัน เอาไว้จะหาผืนใหม่มาคืนให้ครับ”

…

ชะงักมือที่กำลังซับ

“แล้วอิโต้เซนเซย์ใช้อะไรครับ?”

ไม่พูดเปล่ายื่นมือไปรับไว้ ปลายนิ้วทาบปลายนิ้ว แตะต้องมืออีกคนเพียงเล็กน้อยในชั่วขณะนั้นและยังไม่ผละออกเช่นเดียวกับสายตา

“ขอบคุณสำหรับดอกไม้ครับ ผมจะตอบแทนคุณแบบไหนดี”

(ผมกลับมา(…))

ช่อดอกไม้ที่ยื่นมาไม่น่าประหลาดใจเท่าประโยคที่ได้ยิน — ถึงอย่างนั้นก็เป็นความประหลาดใจนิดหน่อยเท่านั้น

“ก่อนหน้านี้ผมพูดค้างเอาไว้” เกริ่นขึ้นพลางสืบเท้าขึ้นครึ่งก้าว “ที่จะบอกคือ…”

ดวงตาสีน้ำเงินหลังกรอบแว่นมองดอกไม้ในช่อจากนั้นเลื่อนกลับมายังคนถือ

“ถ้าเป็นผมจะรับไว้แน่นอน”
+

“ครับ ถ้า—”

ทว่าเมื่อเจ้าของร้านปรากฏอีกครั้งเขาถึงละมือกลับมา วาดไพล่หลังไว้รอดูดอกไม้ที่จัดเตรียมตามความต้องการลูกค้า

..

ปลายนิ้วเก็บกำไว้พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ

..

ระหว่างคุณจัดการธุระเขาเพียงรอคอยอย่างสงบเท่านั้น แล้วค่อยอาสาช่วยถือสักช่อ

คิ้วเข้มขยับ มองตอบแววตาสดใสจวบจนยิบหยีด้วยรอยยิ้ม

“…” บางความคิดผุดแทรกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ปลายนิ้วที่จับใบไม้อยู่ถึงละออกมา ย้ายไปแตะลงบนปลายจมูกคุณแทน

“มีคนน่ารักขนาดนี้มอบดอกไม้ให้ คนคนนั้นคงรับเอาไว้ไม่ยากหรอกครับ”

ระหว่างที่คุณจดเขาเพียงไล่สายตาไปรอบด้าน ดอกไม้น้อยใหญ่อวดความงามของมันถูกเลือก

หลังจากเจ้าของร้านรับกระดาษและเริ่มจัดการกับออเดอร์คุโมกิริจึงเพิ่งขยับกลับมา

“เรียวตั้งใจเลือกน่าดู?” เห็นเขียนอย่างจริงจัง

ปลายนิ้วชี้แตะลงที่ใบเรียวยาวต้นหนึ่ง

“เอาไปให้คนสำคัญหรือครับ?”

“อย่างนั้นคงนับเป็นโชคดีของผมที่มีโอกาสได้ชิมฝีมือคุณแล้ว”

”จะตั้งตารอครับ”

เขากล่าว ดูท่าทีของคุณแล้วคล้ายว่ามุมปากจะขยับเล็กน้อย

เมื่อมาถึงร้านดอกไม้ สีสันมากมายรายล้อมทั้งนอกและในร้าน คุโมกิริทักทายกับเจ้าของร้านที่เหมือนจะรู้จักกันก่อนหันกลับมาทางคุณ

“ให้เธอแนะนำได้นะครับ”

”รบกวนด้วยครับ” เรื่องอาหาร

พอถึงย่านที่มีร้านค้ามากขึ้น คุโมกิริชี้ยังด้านหนึ่งว่าร้านดอกไม้อยู่ทางนั้น คงเห็นได้จากมีคนกำลังอุ้มตะกร้าใส่ดอกไม้มาจัดเรียงหน้าร้านอยู่พอดี

หันกลับมาถามอีกรอบ

“ปกติเรียวทำอาหารให้คนอื่นทานอยู่แล้วหรือครับ?”

ในเมื่อคุณว่าอย่างนั้นเขาจึงเพียงพยักหน้ารับ เห็นคนดูยินดีที่ได้ทำแล้วนึกเอ็นดูขึ้นมาอีกส่วน

“ปกติผมทานพวกเมนูไข่ต่างๆ ครับ”
“นอกจากเป็นแหล่งโปรตีนที่ดีแล้วยังเอาไปทำเมนูเพื่อสุขภาพได้หลายแบบอีกด้วย“

ตอบอย่างจริงจัง

“นอกนั้นไม่มีที่ชอบเป็นพิเศษครับ”

มีบางอย่างที่คุโมกิริอยากออกความเห็น แต่คิดดูแล้วคงเป็นนิสัยของคนเป็นพี่ชายจึงไม่ได้พูดมันออกมา

บางจังหวะเล็กๆ ที่สัมผัสหลังมือดึงสายตาเขากลับมาจากเส้นทาง ปกติแล้วคงไม่รู้สึกอะไร… แต่จะเรียกว่าไม่ปกติก็ตอบตัวเองไม่ถูก

เขาปล่อยมันซึมหายไปในความคิด กลับมาปัจจุบันอีกครั้งเมื่อคุณถาม

“ช่วงบ่ายแล้วกันครับ จะได้มีเวลาเตรียมตัว”

“เรียวอยากให้ผมเตรียมอะไรไว้ด้วยไหมครับ?”

น้ำหนักกระตุกเล็กๆ ที่ข้อมืออาจไม่พอดึงผู้ชายตัวโตหนึ่งคนให้ขยับเขยื้อน ทว่าคุโมกิริกลับขยับตามนั้นง่ายดาย

ไหล่แตะไหล่เบาๆ จังหวะหนึ่ง
ตาสีน้ำเงินกดมองนิ้วมือคุณที่โผล่พ้นแขนเสื้อจับอยู่บนข้อมือตน
แค่ชั่วขณะเดียวแล้วเบนกลับไปยังถนนข้างหน้า

ปล่อยมันถูกยึดไว้ข้างตัว

“เรื่องเล็กน้อยครับ”
“ถ้าคุณบาดเจ็บคงไม่ดี”

“—ผมทำแผลไม่เก่ง”

เขาไม่ได้รั้งรออยู่จุดเดิมเพียงแต่ก้าวตามคุณไปถึงจุดวางกระเป๋าด้วย เพราะอย่างไรก็ต้องล้างมือล้างหน้าเสียก่อนจะไปปฏิบัติงานต่ออยู่ดี

“ไม่เป็นไรครับ นานๆ ครั้งออกกำลังหนักบ้างก็ดี”

ไม่ถือสา เข้าใจว่าอยากหาเพื่อนเล่น-

“กำลังหาอะไรอยู่ครับ?”

กระทั่งสังเกตเห็นสีสันเพิ่มขึ้นมาบนใบหน้าอีกฝ่าย ในอกก็คล้ายถูกคลื่นซัดให้รู้สึกตัว

เขารีบผละมือออก เบือนสายตาหลบเล็กน้อยอย่างยังไม่รู้ว่าควรวางไว้ตรงไหน

“ขอโทษครับ…” กระแอม

“ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร”

เว้นช่วงพักหายใจสักครู่อาจารย์หนุ่มถึงออกปากชวนไปต่อ มือกว้างรั้งแขนคนผมทองให้สลับตำแหน่งเดินกัน โดยคุณอาจมีโอกาสพบปะจักรยานน้อยกว่า

ในจังหวะเดียวกันนั้นท่อนแขนที่ถูกคว้ายื่นไปรั้งเอวคุณเข้ามาชิดตัวให้พ้นจากอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้นด้วยเช่นกัน

จักรยานผ่านไปแล้ว

แต่คนยังไม่ปล่อยออก
มองใบหน้าที่อยู่ในระยะใกล้กว่าเคย

“ไม่โดนเฉี่ยวนะครับ?”

สายตาครุ่นคิด “ถ้าอย่างนั้น…”

ระหว่างสวนสาธารณะกับอพาร์ทเมนท์ความเหมาะสมจะว่าคล้ายก็คล้ายจะว่าต่างก็ต่าง

“ที่สวนก็ได้ครับ ผมจะได้…”

ยังไม่ทันพูดจบประโยค พลันข้างหลังมีเสียง กริ๊งๆๆๆ ไล่มา—

“สุดสัปดาห์หน้าผมยังว่างครับ” เสนอขึ้น

ปกติแล้วในวันหยุดหลังออกกำลังกาย หากไม่อยู่กับห้องก็มีแค่พาแมวออกมาเดินเล่นหรือซื้อของในซูเปอร์เท่านั้น — เป็นกิจวัตรแสนธรรมดา

ถ้าเปลี่ยนเป็นการพบปะใครสักคนบ้าง…ก็คงดี?

“แต่เรียวจะเอามาให้ผมที่ไหน?”

ใบหน้าพยักรับเล็กน้อย เขาทราบดีถึงผลกระทบต่อสุขภาพจากอาหารแช่แข็งต่างๆ ไม่ได้นึกถือสาต่อความหวังดี

จากนั้นคิ้วเข้มขยับสูง
ไตร่ตรองชั่วครู่จึงตอบ

“อยากครับ”

ทุ้มเสียงจริงจัง

“ถ้าเรียวอยากทำมาให้ชิม”