“ยังไม่ได้ตัดสินใจครับ”หมายเรื่องสนุกหรือไม่สนุก

เขาตอบกลับเรียบ ๆ มองอีกฝ่ายที่ดูอารมณ์ดีขึ้นแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร

ถึงอย่างนั้นสายตาก็เผลอเหลือบมองหมวกของเธอแวบหนึ่ง

จากนั้นก็เบือนสายตามองไปทางอื่นราวกับไม่ได้คิดอะไรมาก ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่ได้เร่งฝีเท้า

“เหรอครับ”

เขาตอบรับสั้น ๆ โดยไม่ได้แสดงท่าทีปฏิเสธหรือเห็นด้วยไปเสียทีเดียว

เดินตามเธอไปยังร้านถัดมา ก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่ายที่ดูจะอารมณ์ดีเหลือเกิน

“คุณดูสนุกดีนะ”

เอ่ยออกมาเรียบ ๆ คล้ายตั้งข้อสังเกตมากกว่า จากนั้นก็ไปตรงร้านไปเอากาแฟนั่นแหละ

“ไม่ขนาดนั้นครับ” เขาตอบเสียงเรียบ ดวงตาเหลือบมองอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้ม ก่อนจะเสริมต่อ

“ผมชอบกาแฟดำมากกว่า”

แต่พอได้ยินริทสึพูดถึงโกโก้ร้อนกับขนมปังแบบนั้น ก็นึกภาพตามขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“แต่ก็คงเข้ากันดี” เขาพูดสั้น ๆ ตามที่คิด ก่อนจะละสายตาออกไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

"โอ๊ะ หรือไปร้านโกโก้ก่อนดีคะ! เขาว่าคนขายหล่-" ไอออกมา (..) "ฉันหมายถึงอร่อยค่ะ!"

หัวเราะแก้เขินแล้วดึงเสื้อเคียวเมย์เองเบา ๆ ทั้งยิ้ม ๆ

"ไปทางนั้นค่ะ!"

เขาเหลือบมองริทสึด้วยสายตาเรียบนิ่ง เมื่อเห็นท่าทางผิดปกติของเธอที่ไอออกมากลางประโยคแบบนั้น

“…หืม?”

ถึงจะสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปตรง ๆ

เคียวเมย์เพียงแค่ถอนหายใจบาง ๆ ก่อนจะปล่อยให้เธอดึงเสื้อเขาไปตามทางที่ต้องการ

“อ่าครับ..?“

(รับทราบบค่าา ทางนี้ก็น่าจะไม่มีอะไรมากเท่าไหร่รับของรางวัลก็คงแยกย้ายทันทีล่ะ✨)

เคียวเมย์มองคนข้าง ๆ ที่ดูท่าทางสบายใจอยู่ครู่หนึ่ง

“ตามใจคุณครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ไม่ได้ดูต่อต้านอะไร

ยืนกอดอกมองคุณที่กำลังใช้จมูกนำทางไปสู่ร้านอาหารร้านถัดไป แต่ก็ไม่ได้เอ่ยทักอะไรเรื่องนี้ล่ะนะ

( ประโยคลับคือ Christmas or kiss me ใช่มั้ยนะ -- ส่วนทางนี้ก็ยังน่าจะรีบหาแบบตั้งตาหาสุดๆ แต่คิดว่าเจ้าตัวน่าจะหาไม่เจอสุดท้ายแล้วน่ะ(...)

เราไม่แน่ใจว่าเราเข้าใจถูกไหมนะฮือ T-T เราต้องขออภัยในความหัวช้าของเราด้วยนะคะแหะๆ🙂‍↕️ )

(ถ้าเป็นภารกิจเขียนอวยพรคิดว่าทางนี้น่าจะเขียนประมาณว่า[ อะไรที่ตั้งใจทำไว้ขอให้สำเร็จได้ดี ]เป็นคำอวยพรทั่วๆไปน่ะค่ะ(….) ส่วนอีกอันเป็นประโยคลับหาคำใช่ไหมนะ (?))

เคียวเมย์มองอีกฝ่ายนิ่งๆ ราวกับกำลังตัดสินใจบางอย่าง

“เอาเถอะ”

เขาตอบรับในที่สุด ก่อนจะยื่นมือไปรับถุงขนมด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธออกมาตรง ๆ

“คราวหน้าอย่าซื้อของเยอะจนเกินตัวแล้วกันครับ”

แม้จะพูดเหมือนตำหนิ แต่ก็มีบางอย่างในน้ำเสียงที่ฟังดูไม่จริงจังนัก ราวกับว่าเขาเองก็รู้ดีว่าหล่อนคงไม่เปลี่ยนนิสัยง่าย ๆ หรอก

(สะดวกนะคะๆ เราจะคุยกันที่หลังไมค์หรือหน้าไมค์กันดีเหรอคะส่วนตัวทางนี้ได้หมดเลยค่ะ><)

( โอ๊ะได้เลยยค่ะะ แต่ไม่แน่ใจว่าต้องจบรูทเลยไหมนะคะ (...))

“ตามใจคุณเถอะครับ”

“อีกอย่างผมไม่ชอบให้ใครมาเลี้ยงหรอก”

ปฏิเสธแบบไม่ลังเลด้วยน้ำเสียงที่ดูตรงไปตรงมาสุดๆ

“งั้นเหรอครับ”

พูดเพียงสั้นๆไม่ได้พูดเสริมใดๆสำหรับเจ้าตัวแล้วเพียงแค่นั้นถ่อว่าเป็นเงินเล็กน้อยจริงๆ

“ที่เหลือตามใจคุณเลยครับ ผมคงไม่มีอะไรอยากซื้ออะไรเท่าไหร่”

/ก็ไม่จริงๆแล้วล่ะแถมแถวนั้นเอาจริงๆตัวเองก็น่าจะเคยมาดูแล้วก่อนหน้านี้รู้สึกคุ้นๆ/

“เรื่องนั้นคุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ”

/เลือกที่จะไม่ตอบคำถามนี้/

“ไปกันต่อเถอะครับ”

“ทั้งหมดนี่เลยครับ”

/พูดย้ำอีกรอบแบบน้ำเสียงไม่มีความลังเลใดๆ/

/มองตามที่ชี้เหมือนว่าจะพิจารณาอะไรบางอย่างก่อนจะเงยหน้ามาคุณ/

“งั้นผมขอเหมาที่เหลือหมดเลยละกันครับ”

/พูดสั้นๆแต่ได้ใจความสุดๆ/

แม้จะปฏิเสธเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ถอดหมวกทันที แค่ปล่อยให้มันอยู่แบบนั้นไปครู่หนึ่ง

…บางที เขาเองก็อาจจะเผลอชอบสิ่งนี้เหมือนกันละมั่ง?

นิ่งไปขณะมองเธอถอดหมวกตัวเองมาวางบนหัวเขาโดยไม่ได้ขออนุญาต ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย แต่นัยน์ตากลับสะท้อนความงุนงงและอ่อนใจออกมาเล็กน้อย

“…ทำอะไรของคุณครับ?”น้ำเสียงเรียบนิ่งตามแบบฉบับของเขา แต่กลับมีแววเอ็นดูเล็ก ๆ

เขาแตะหมวกบนหัวตัวเองเบา ๆ

“มันไม่เหมาะกับผมหรอกครับ คืนไปเถอะ”

+

ไม่ได้ต่อบทสนทนาเรื่องนั้นจริงๆก็ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้แต่ไม่แน่ใจว่าร้านอีกฝ่ายว่าคือร้านเดียวกันไหมแค่นั้น

และแน่นอนว่าก็ตามทันนั่นแหละถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเดินไวกว่าปกติ