(ขอท่ดค่ะที่เป็นคนเยอะ-- น่าจะประมาณนี้ ขอบคุณคับ!)

(ตอบช้า-- จะตอบอีกทีก็พิมพ์ยาวเหยียดประมาณว่า สวัสดีค่ะ วันนี้ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงเลยนะคะ ตอนนี้ถึงบ้านเรียบร้อยแล้วค่ะ และท้องฟ้าสวยงามมากมายค่ะ /พรรณาอีกล้านแปด(...))

"อย่างนั้นหรือคะ.." ฟังแล้วกระพริบตาปริบๆ

"แต่คุณแม่ของนิชิทาเทะโนะซังยังคงยอมให้ดูแลอิกกี้อยู่ใช่หรือเปล่าคะ...?"

"หรือว่า..." เหมือนจะเผลอจินตนาการอะไรแปลกๆ แต่ก็ส่ายหน้ากับตัวเอง(...)

ถึงจะตอบดีเลย์ก็ยืนรออย่างใจจดใจจ่อ พอได้รับคำตอบจึงยิ้มมากขึ้น แล้วโค้งให้แบบมากมารยาทนักทำไมก็ไม่รู้(...)

"ฉ ฉันก็ขอรบด้วนด้วยค่ะ"

จากนั้นจึงมองซ้ายมองขวา "เอ่อ ถ้าอย่างนั้น...." ไปไหนดีนะ(...)

(ก็จะให้แลกโดยง่าย5555555 ชื่อไอดี : Momij-iro / ชื่อไลน์ : Hana Iroha / ดิสเพลย์เป็นรูปใบเมเปิ้ล)

อิโรฮะก้าวไปด้านหน้าเงียบๆ ยังไม่ได้เริ่มชวนคุยอะไรเป็นพิเศษนัก
จนเมื่อถูกสะกิดจึงหันไปมองปริบๆ

“อา…”

เว้นจังหวะเล็กน้อย แล้วพยักหน้าหงึกรับ
“ค่ะ แต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงภาพสเก็ตซ์น่ะค่ะ ยังไม่เสร็จดีเลยสักแผ่น..” คลี่ยิ้มบางออกมา

คำตอบรับเช่นนั้นทำให้ยิ้มจนดวงตาหยีลงมากกว่าเดิม

จากนั้นจึงเงียบไป สลับมาเป็นฝ่ายตั้งใจฟังในสิ่งที่คุณพูดบ้าง แววตาของอิโรฮะไหววาบอ่อนลงกว่าปกติ ภาพที่ทาคุมิพูดถึงอยู่นั้นฉายในหัวเด็กคนนี้อย่างชัดเจน

อ้อมแขนที่กุมสมุดสเก็ตซ์ยุกยิกเล็กน้อย อิโรฮะคลี่ยิ้มตลอดราวกับคนกลั้นไม่อยู่
เสียงบางอย่างดังอยู่ในหัว และคงมีแค่เธอคนเดียวที่รู้ ว่านั่นคือเสียงอะไร

“…. ดีใจจังเลยค่ะ” พึมพำตอบเสียงแผ่ว

สายตาไล่อ่านตัวเขียนอีกครั้ง จากนั้นจึงเคลื่อนมาสบสายตามิวะ
อิโรฮะยิ้มบางๆ พยักหน้าหงึก

"ขอรบกวนด้วยนะคะ..."

สายตาเคลื่อนไปมองทางฝนเล็กน้อย แต่คงไม่เป็นปัญหาเพราะอย่างน้อยทางเดินตรงนี้คงพอจะมีจุดที่หลังคายื่นออกมาให้เดินต่อไปได้จนถึงสถานีรถไฟ

เมื่อจัดการเตรียมตัวกันเรียบร้อย พวกเราจึงเริ่มออกเดิน

กระพริบตาอีกทีสองที ดวงตาค่อยๆ โตขึ้น-- แล้วผิวข้างแก้มจึงขึ้นสีเมื่อถูกกล่าวชมตรงๆ เช่นนั้นอีกครั้ง

เกือบจะไม่รู้ว่าควรแสดงออกอย่างไรดี มือกำยกมาแนบช่วงอก
เผลอหลุบสายตาลงเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับมามองทางคุณ

“ข ขอบพระคุณค่ะ”

เธอคลี่ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีใจ ปะปนกับท่าทีเคอะเขิน

“… ฉันอยากเห็นค่ะ”

“… อย่างนี้นี่เองค่ะ” พยักหน้าหงึกๆ รับทราบเรื่องราว

มีท่าทีคิดอะไรเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อ

“เอ่อ งั้นเรา.. ลองไปหาที่สงบๆ นั่งรอกันดีไหมคะ?” คลี่รอยยิ้มออกมาบางๆ

สีของกิงโกะกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง แววตาสื่อไปอย่างมั่นคงต่อสิ่งนึกได้

“… สบายใจค่ะ”

“หากให้อธิบายล่ะก็…” หลุบสายตาลงเล็กน้อย เว้นจังหวะไปคล้ายนึกภาพอยู่ในหัว

“เป็นความรู้สึกสงบน่ะค่ะ .. คล้ายๆ กับภูเขา..? ทะเล..?”

“อา ทั้งสององค์ประกอบเลยค่ะ… เพราะสายลมน่ะจะแล่นผ่านช่องหุบเขา .. ส่วนคลื่นก็กำลังเคลื่อนตัวที่อยู่บริเวณชายฝั่งดูมีชีวิตชีวาในแบบของเขา จรดไปจนกลางมหาสมุทรสีครามนั้น ทั้งลุ่มลึก และสงบ..”

+

อิโรฮะขยับมือกอดสมุดสเก็ตซ์ตัวเองที่ค้างอยู่บนตักมาตั้งแต่เมื่อครู่ เธอส่ายหน้าใหญ่เลย ถึงอย่างนั้นก็ยังไล่ไอร้อนออกได้ไม่หมด

“…”

สูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย แล้วเคลื่อนสายตากลับมามองทางคนตรงหน้า

“… ฉ ฉัน— ก็ชอบเวลาได้คุยกับนิชิโนยะซังเช่นกันนะคะ”
“เพราะอย่างนั้น .. ไม่ได้ประหลาดหรอกค่ะ”

ค่อยๆ เอ่ยบอกไปเสียงแผ่ว

+

คลี่ยิ้มมากขึ้นอย่างเป็นมิตร แล้วเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา
“ฮารุซัง.. ยินดีที่ได้พบนะคะ ^^,,”

กระพริบตาปริบๆ เมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีจะพูดบางอย่าง -- จนถูกชมอย่างจังนั่นแหละ ถึงได้อึ้งไปหน่อย

“อา…”
“...”
“ผ ผมและดวงตา.. ของฉันเหรอคะ..?” ถามทวนอีกรอบเหมือนไม่ค่อยแน่ใจนัก

รอยยิ้มถูกคลี่มากขึ้นจนดวงตาหยีลง ขยับตัวเล็กน้อยคล้ายจะเว้นเผื่อที่ให้ตั้งแต่เห็นท่าทางคุณลุกขึ้นมา

จนเมื่อนั่งข้างกันจึงหันไปมอง

"ฮ ฮานะโอกะ.. อิโรฮะ จากโรงเรียนเซย์โจวค่ะ"

"อา.." พออีกฝ่ายทักถึงเรื่องนั้นจึงหันไปมองรอบด้านเล็กน้อย แล้วหันกลับมา
ถ้าสังเกตก็จะเห็นว่าอิโรฮะถือแอร์พ็อดข้างนึงอยู่ ส่วนอีกข้างสวมค้างไว้

"ฉันขอแยกตัวออกมาก่อน เพราะไม่ถนัดที่เสียงดังๆ หรือว่าคนเยอะมากๆ น่ะค่ะ.." ยิ้มแหะ
"ไม่อยากให้เพื่อนๆ ต้องคอยดูแล เลยตั้งใจว่าจะหาที่นั่งรอแทนค่ะ"

"นิชิโนยะซังล่ะคะ..?"

-- แต่ก็ไม่ได้ละทิ้งความช่างสังเกตส่วนตัว มันละเอียดพอจนรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปในรอยยิ้มนั้น ..แต่มันคืออะไรล่ะ?

“ข…”

“…”

“… ขอบพระคุณมากเลยค่ะ” ทำได้เพียงแค่เอ่ยเสียงแผ่วมาเท่านี้แถมเป็นคำสุภาพเต็มยศอีก(…) ควันออกหัวได้ก็อาจจะมีควันแล้ว—

อิโรฮะคลี่รอยยิ้มบางส่งตอบกลับเมื่อได้พูดสิ่งที่ตั้งใจไว้
— และปฏิกิริยาของคุณ ก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย ไม่สิ อาจจะไม่นิดก็ได้

เพราะอย่างนั้นถึงเผลอยืดนั่งตัวตรงเลยล่ะ

ดวงตาคล้ายจะเบิกโตขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบในสิ่งที่ชอบ รู้สึกเหมือนมีไอร้อนค่อยๆ เห่อขึ้นเต็มหน้าอย่างช่วยไม่ได้
ฝ่ามือเผลอกำกระโปรงบนตักแน่นโดยไม่รู้ตัว ดูอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

+

จังหวะสบสายตารอบนี้อิโรฮะไม่ได้สะดุ้งแล้ว ออกจะเป็นแววตาที่ดูสนใจเสียมากกว่า
เธอสังเกตเห็นริมฝีปากคุณขยับ คาดเดาได้ตั้งแต่ตอนนั้นว่าอีกฝ่ายต้องการพูดอะไรบางอย่างจึงมีท่าทียืดตัวขึ้น

“อา…”
“ม ไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจนะคะ..” ค่อยๆ เอ่ยตอบกลับไปเสียงแผ่ว แล้วยิ้มแหะส่งให้

“คือว่าฉันเองก็..” ยกสมุดสเก็ตซ์ตัวเองขึ้นมาชูเล็กน้อยให้เห็นกิจกรรมเดียวกัน

“เลยสนใจน่ะค่ะ..”

สายตาเคลื่อนไปมองทางข้อความของอีกฝ่าย คิ้วยังคงลู่ลงอยู่
เหมือนโหลดอะไรสักอย่างในหัว-- แล้วค่อยตอบต่อ

“คือว่า.. ฉันจะไปสถานีรถไฟน่ะค่ะ แค่ใกล้ๆ นี้เท่านั้นเอง”
“บ้านของฟุวาริซังก็อยู่ใกล้ๆ นี้หรือเปล่าคะ? ฉันคิดว่ารีบกลับไปทำให้ตัวอุ่นก่อนคงจะดีกว่า…”

(อย่าดิ ใจเต้น--)

อิโรฮะเช็ดหยาดน้ำเหล่านั้นให้คุณด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา ละเอียดอ่อน และระมัดระวัง แววตาไหวเล็กน้อยแสดงความรู้สึกห่วงใยแก่กัน

จนเมื่อถูกปาดเช็ดน้ำฝนกลับ เจ้าตัวดูจะประหลาดใจเล็กน้อย--
แต่แล้วก็เพียงคลี่ยิ้มให้บางๆ ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

จนยิ่งเห็นภาษามือนั้น ดวงตาเธอหยีลงวาดยิ้มมากกว่าเดิม

“… ฟุวาริซังจะต้องไปที่ไหนต่อหรือเปล่าคะ?”

“เป็นความรู้สึกของฉันเมื่อได้ลองนั่งมองพวกเขาน่ะค่ะ .. และจินตนาการอีกหน่อย ว่าหากเป็นผืนทะเลที่กวา้งใหญ่กว่านี้ล่ะก็…”