🔴Tomoyasu

3-A
ชิโมมุชิกิ โมโตมุ หัวหน้า
@rkmmotomu.bsky.social
โฮชิคาวะ จิอากิ รองหัวหน้า
@rkm-chiaki.bsky.social
คาเนโกะ มิฟุยุ เหรัญญิก
@mifuyuu-rkm.bsky.social

3-B
คีโต้ ไดอิจิ หัวหน้า
@rkm-daiichi.bsky.social
ฮานาซากิ อากิฮิโตะ รองหัวหน้า
@akihanazaki-rkm.bsky.social
คุโรซาวะ ซาวาโนะ เหรัญญิก
@sawano-rkm.bsky.social

(เกินพอจ้ะ 😘)

(คนสวยของพรี่ 💕)

"ไม่ได้ชมตามมารยาทหรอกนะ"

แอดเฟรนด์ได้แล้วก็ส่งสติกเกอร์ 'ฝากตัวด้วยนะ' ไปจึ๊กนึง

"จะว่าไป" เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ "ให้ฉันเรียกว่ายังไงดี"

"เอบิสึกาวะซัง?
...เอนเมจจิ?
...เมจัง?"

"ค่อยยังชั่วหน่อย"

ขำคิกคักตาม ก็คิดไปได้เนอะ
เอากระจกพอมาส่อง เช็คหน้าผมให้เรียบร้อยหน่อย

"คุณพ่อคุณแม่ทำงานอะไรเหรอ?"

ชวนคุยไปด้วย

"อ๋อ โซนนั้นก็มีห้างอยู่นี่นา ได้แหละ"

"ดีกว่าติดแหง็กอยู่ที่ป้ายรถเมล์แหละน---"

หันหน้าหนีไปจามทีนึง(...)

"ว่าแต่ว่าฮารุกะจัง กับคุณแม่ก็พูดเรียบร้อยมากเลยนะ"
"คงไม่ใช่ว่าจะมาเป็นรถลีมูซีนมารับ....หรอกนะ?"

"ช่วยได้มากเลย ฝากขอบคุณคุณแม่ทีหลังด้วยน้า"

หยิบเอาทิชชู่ออกมาซับๆ บนเสื้อผ้าตรงจุดที่เปียก ให้มันแห้งลงนิด

"จะว่าไป บ้านของฮารุกะจังอยู่โซนไหนเหรอ?
จะผ่านแถวย่านการค้ารึเปล่า?"

"เอ๋? ได้เหรอ..."
O v O;

เลิกคิ้วที่ถูกชวน มองไปทางมือถือนั่นหน่อย
ดูเกรงใจอยู่ล่ะมั๊ง

แต่พอเงยมองฝนที่ยังไม่มีทีท่าจะหยุดก็
...

"ขอความกรุณาด้วยนะคะ!"

(สเปคน้องด้วยรึเปล่าคะ--)

พยักหน้า ผายมือให้หน่อยๆ ว่าเชิญเลย
สงสัยคุณแม่จะใกล้มาถึงแล้วล่ะมั๊ง

(หมายถึงเบลจากเรื่องเจ้าชายเฟอรี่รึเปล่า...)

ส่งสตก.หัวใจกลับไปเป็นการยืนยัน

"ได้รับเรียบร้อย"
"มีอะไรก็ส่งมาได้เลยนะ ไม่มีอะไรก็ทักทายเฉยๆ กันได้ อ้อใช่ เดี๋ยวส่งตำแหน่งร้านทำผมให้เลยดีกว่า"

กดหาร้านจากในแมพแล้วส่ง pin ที่ตั้งร้านให้ ถึงจะบอกว่าอยู่ในโซนเมืองเก่าแต่ก็ดูจะไม่ได้เดินไกลจากป้ายรถเท่าไหร่

"ชื่อว่า 'ร้านรัน' นะ ถ้าเป็นวันธรรมดาเราไปด้วยกันจากโรงเรียนก็ได้"

(หมดแล้วด้วยค่า~~~)

😀!!

แสดงสีหน้าดีใจออกนอกหน้า
รีบเอามือถือขึ้นมาเปิดไลน์ให้สแกน

"นี่เลย! เดี๋ยวบอกเบอร์ให้ในนี้นะ"
"แผนที่ร้านด้วย อยู่ในย่านเมืองเก่าแต่หาไม่ยากหรอก"

"ขอบคุณนะ ฮารุกะจัง"

"ดีสิ!
ไม่รบกวนอะไรเลย!
ปกติก็ไม่ค่อยมีคนอยู่แล้วด้วย ฮะฮะฮะ"

หัวเราะร่า

"ฉันจะตั้งตารอสนุกกับผมสวยๆ ของฮารุกะจังเลยล่ะ~"

...

"อะ แต่ถ้าไม่ไปเพราะกลัวจะโดนพาดพิงถึงแย่ๆ ฉันก็เข้าใจเหมือนกัน"

ยิ้มเจื่อนๆ พอคิดว่าคนที่เข้าหาเธอมักจะโดนอะไร

"คิดไปก็เหมือนกับเรื่องเล่นดนตรีเลย"
"เลือกทางที่อยากไปด้วยตัวเองเถอะนะ ฮารุกะจัง"

"แหม..."

หญิงสาวมองพวกเขาเป็นห่วงเป็นใย หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ได้แต่เก็บอมยิ้มเอาไว้

"เอางั้นก็ได้ แยกกันก่อน เดี๋ยวค่อยไปเจอกันที่ที่พักล่ะเนอะ"
"ฝากดูแลเมล่อนพวกนั้นด้วยนะหนุ่มๆ เจอกันนะโชจัง"

มองไปแถวๆ รถบางคันก็เริ่มจะนับคนกันแล้ว ก็ไปยืนเกาะโนเอะจังไว้
ถึงจะรถคนละคันแต่ก็เดินไปทางเดียวกันแหละ

"มีอะไรก็คุยกันในกรุ๊ปนะ เดี๋ยวฉันว่าจะเริ่มอัพรูปเข้าไปล่ะ"

📲💖📷

"อื้อใช่ ฉันเกิดที่อเมริกาน่ะ แต่พ่อแม่ย้ายมาอยู่นี่ตั้งแต่ยังเด็ก
อ่า...ก็เลยพอเข้าใจหัวอกคนที่ย้ายไปไหนมาไหนอย่างฮารุกะจังอยู่"

มองท่าทางคนดูเขินอย่างน่ารัก

"จริงสิจริง วันไหนว่างก็ลองแวะไปที่ร้านทำผมที่ฉันทำพาร์ทไทม์อยู่ดูนะ จะช่วยแต่งให้เต็มที่เลยล่ะ"

ท่าทางดูนึกสนุกและตื่นเต้นมากอยู่

พยักหน้า เกาหัวเล็กน้อย เขินๆ

"ฉันเองก็ต้องขอบคุณด้วยนะ สึกิจัง ตั้งแต่ตอนที่โดนชนล้มแล้ว"
"ลิปนี่ฉันจะใช้อย่างดีเลย" ยกของขึ้นมา "ถึงจะเขินไงก็ไม่รู้ก็เถอะ!"

หัวเราะ ก่อนจะยกมือมาโบกลาหน่อย

"ถึงจะอยากรู้ว่าสึกิจังกินอะไรถึงได้สวยขนาดนี้ แต่จะอดใจไว้ไม่ตามไปเป็นสโตรเกอร์สักวันก็แล้วกัน"

"แล้วคุยกันนะ"

"อ๋า~ แบบนั้นเข้าใจเลย ตอนม.ต้นฉันก็ย้ายมาระหว่างเทอมเหมือนกัน"

หัวเราะแห้ง พอคิดย้อนไปตอนนั้นก็ลำบากมากเลยนะตัวเรา

"เห... อย่างน้อยแค่มีชื่อขึ้นมาก็ดีแล้วล่ะ
จากนี้ก็ค่อยๆ สานสัมพันธ์กันไปก็ได้"

"ฮารุกะจังน่ารักจะตาย ยังไงก็น่าจะเวิร์คแหละน่า"

"ไปกันค่า~"

ค่อยๆ เดินต่อกันไปทางที่จอดรถ
รอบนี้ไม่มีใครหลง ไม่มี เพราะมีองครักษ์หนุ่มประกบหน้าหลังด้วยไงล่ะ

"อร่อยมั๊ยโชจัง?"

ชี้ซอฟครีมที่สีคล้ายสีผมคนถือจนดูเข้ากันอย่างประหลาด(...)
ก่อนจะมองไปที่หญิงสาวอีกคนต่อ

"ชิราคาวะซัง ไม่กินซอฟครีมเหรอ ชิมของฉันได้นะ?"

“ไม่เป็นไรหรอก มันก็จริงนี่นา”

โบกมือปัดๆ

“ฉันจะสบายใจกว่าถ้าคนอื่นพูดอย่างที่อยากพูดกับเราน่ะนะ เล่นเอาไปซุบซิบกันเองแล้วจะแก้ข่าวได้ยังไงกัน”

หัวเราะ

“ฮารุกะจังมีเพื่อนซี้ หรือเพื่อนสมัยเด็ก อะไรงั้นมั่งรึเปล่า?”