“เอ น่าสนใจงั้นเหรอ” หลังสองเท้าเหยียบพื้นอย่างปลอดภัย ก็ทำท่านึกอยู่แป๊บนึง

“อ้อ! ชีสเค้กก็ดูน่ากินนะ มองบลังค์ก็ดี ทาร์ตผลไม้ไว้ทานเบา ๆ ก็เหมาะ พุดดิ้งคัสตาร์ดก็ดูน่ากินเหมือนกัน!“

”ดูดีไปหมดจนเลือกไม่ถูกเลยแฮะ (^○^)✨✨✨“

”เอาเป็นว่า ไปต่อแถวกันก่อนดีไหมน้า“ นิ้วชี้ ๆ หางแถวยาววว เดี๋ยวคนจะเยอะขึ้นอีกนะ!

ตัวเล็กน้ำหนักเบา ยกทีตัวลอยวืด

“ฮูเร่~” ชูแขนเสียร่าเริง ดูชอบใจมาก ก่อนจะทำมือทาบเหนือสายตา

“ไหนดูซิ—” ตาสีฟ้าใสมองไปที่ตู้ขนมที่ก่อนหน้านี้โดนฝูงชนบังมิด ยังเหลืออยู่ไหมนะ

“โอ้-! ฉันเห็นแล้วล่ะอิตคุงยังเหลืออีกเยอะเลยนา ถึงคนจะมาออกันเยอะ แต่ก็น่าจะเพิ่งมาถึงเหมือนเราแหละ!”

“รีบไปต่อแถวกันดีกว่า!” พอเห็นกับตาแล้วรู้สึกได้ถึงความหวัง ✨

🟡 Seicho

2-A
ฮิกาชิซากุระ มิคัง หัวหน้า
@rkm-mikan.bsky.social
โยชิดะ ฮายาโตะ รองหัวหน้า
@hayato-rkm.bsky.social
อาคาบาเนะ คุอน เหรัญญิก
@kuon-rkm.bsky.social

2-B
คาเมะทานิ คิเซกิ หัวหน้า
@rkm-kiseki.bsky.social
สึมิ โมโมตะ รองหัวหน้า
@rkmmomota.bsky.social
ฮานาโมริ ฮิโรฟุมิ เหรัญญิก
@hanamori-rkm.bsky.social

เธอมองตาโต “โห~”

อุ้มสูง ๆ งั้นเหรอ— สูง ๆ—

“เอาสิ! รบกวนด้วยนะ!!!” เหมือนจะไม่ได้คิดเยอะแล้วคล้อยตามง่าย ๆ เฉยเลย

เธอหันมามองอย่างไวจนเส้นผมสะบัด

”ยังไงเหรอ? ✨“

จะช่วยให้เธอแบบส่องได้ยังไงกันนะ แต่ก็อยากเห็นล่ะ!

เธอเงยมองป้ายก่อนจะร้องอ๋อ—-

“สมเป็นโปรโมชั่นช่วงเปิดร้าน ลืมนึกถึงไปเลย— รู้งี้มาให้ไวกว่านี้ก็ดีหรอก” เธอพูดบ่น ๆ เหมือนนึกเสียดาย

“งั้นเราเอาไงต่อกันดี? จะลองต่อแถวกันดูดีไหม? หรือยังไง?“ คล้ายจะแล้วแต่นาย แถมเธอกะไม่ถูกเพราะคนออเต็มไปหมด เธอชะโงกซ้ายทีขวาที บ้างก็เขย่งขาเหมือนพยายามจะมองอย่างกะตือรือร้น

แต่— ไม่รู้เพราะเป็นร้านเปิดใหม่ คนเลยสนใจกันเยอะรึเปล่า ตอนนี้คนมาที่ร้านกันประมาณนึงเลย

“โอ๊ะโอ” หันมามองนาย “ขนาดเราตรงมาที่นี่กันแล้วคนก็ยังเยอะเนอะ”

“เห—-” เธอลากเสียงด้วยความสนใจ

“งั้นรีบเข้าไปกันเถอะ” ว่าแล้วก็เปิดประตูเข้าไปทันที ดูเหมือนจิตใจจะไปกองให้เหล่าขนมในร้านเสียแล้ว

เสียงกระดิ่งติดประตูดังขึ้น พร้อม ๆ กับกลิ่นเบเกอรี่ที่ลอยฟุ้งหอมชื่นใจ

เธอมองตู้ขนมที่ปรากฏตรงหน้าตาเป็นประกาย

+

“งั้นไว้เจอกันนะ”

พูดจบก็เริ่มเดิน หลังก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาโบกมือให้ดี ๆ อีกหน ก่อนจะหันกลับและจากไป

(เย่ ขอบคุณที่เล่นด้วยกันมาก ๆ เลยค่ะ ╰(*´︶`*)╯♡)

“อื้อ ได้สิ ๆ” ยังไงเธอก็ไม่ซีเรียสอะไรอยู่แล้วนี่นะ

เธอมองรอบ ๆ เมื่ออยู่ใกล้แถวที่คิดว่าร้านเปิดใหม่ที่ว่าน่าจะตั้งอยู่

จนสายตาสบกับร้านขนมเล็ก ๆ ที่ไม่คุ้นตาเท่าไร

หันไปถามนายเพื่อความแน่ใจ

“โอ๊ะ ที่นี่รึเปล่า???”

“โอ้! ถูกตั้งแต่ประเทศแรกเลย! ใช่แล้ว คำตอบคืออเมริกานั่นเองงง ✨“ เธอปรบมือดัง แปะ ๆๆๆๆ ดูดีใจตื่นเต้นมาก

”แต่ก็นะ เพราะอยู่ญี่ปุ่นตั้งแต่เด็ก ถึงจะพูดภาษาอังกฤษคล่อง แต่บางทีก็เผลอพูดภาษาญี่ปุ่นปนมาด้วย ไม่ก็ลืมเปลี่ยนภาษาตอนตอบคำถามล่ะ (￣∇￣)”

”อิตคุงเก่งจัง งั้นจะขออะไรฉันดี?“ รางวัลน่ะ!

”ได้หมดเลยน้า ><“

“เอ๋~ เอายังไงดีน้า”

เธอทำทีหลับตาขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดหนัก ศีรษะเอียงซ้ายขวา เส้นผมสองสีขยับพริ้วไปมา

“บอกทวีปคงไม่ดีอา มันง่ายนี่นา เอาเป็นว่า….เป็นประเทศที่เป็นที่รู้จักแล้วกัน! แบบว่าติดหนึ่งในสิบ ไม่สิ หนึ่งในห้าประเทศที่คนนึกถึงได้ง่ายแน่นอน!”

ว่าแล้วก็แบบมือ กางนิ้วทั้งห้าให้อีกคนดูพร้อมยิ้มยิงฟันจนเห็นฟันเขี้ยวแหลม ๆ

พอเห็นอีกคนดูสนใจก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตาเป็นประกายยิ่งกว่าเดิม

“อยากลองทายดูไหม~ ครั้งนี้ถ้าทายถูกอีกละก็….”

“ฉันให้อิตคุงขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างเลย!”

เป็นเกมตอบคำถามก็ต้องมีรางวัลสิ! (≧∀≦)

เธอหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะทำเสียงเลียนแบบรายการทายคำถาม

“คำตอบที่ถูกต้องก็คืออออ—- ปิ๊งป่อง! คานางะวะ ถูกต้องนะค้าบ”

“ถ้าให้เจาะจงอีกหน่อย ฉันเป็นคนโยโกฮาม่าล่ะ ヽ(´▽｀)/“

”แล้วก็! จริง ๆ เห็นแบบนี้แต่ฉันเป็นลูกครึ่งนะ ✨“ แถมข้อมูลเฉยเลย— ถึงจะตัวเล็ก แต่หากสังเกตโครงหน้าก็พอมีเค้าอยู่บ้างนะ

“บู่— ผิดจ้า ไกลเกินไปหน่อยนา“ นิ้วชี้สองนิ้วไขว้กันเป็นเครื่องหมายกากบาท

“ให้โอกาสอีกหนึ่งครั้งนะ! เป็นเมืองใกล้โตเกียวล่ะ”

คราวนี้มีคำใบ้แล้ว สีหน้าดูชอบใจกับเกมเล็ก ๆ นี่สุด ๆ เลย ヽ(´▽｀)/