เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนพูดต่อ

“แต่ว่า… ไม่เคยเจอจิฟุยะคุงเลยนะคะ ทั้งที่เราอยู่เมืองเดียวกันตั้งแต่เด็กแท้ๆ”-3-

แกล้งทำแก้มป่องขึ้นน้อยๆ

“โอ้…~ อย่างนี้นี่เองเหรอคะ…”
เธอพยักหน้าเบาๆ

พอเขาถามกลับ เธอก็ชะงักนิดไปนิดนึง
“หือ? เราเหรอคะ?”

ชิเอมิหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ

“เรา…อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กเหมือนกันค่ะ~”
เธอเงยหน้ามองเขา พลางยิ้มบางๆ

“แต่ว่าตอนประถมกับมอต้นเราเรียนอยู่ที่โทโมยะสึกับพี่น่ะค่ะ~”

“พอขึ้นมอปลายก็แยกกันไปเรียนคนละที่… เราก็เลยมาอยู่ที่มิฮานาดะแทนค่ะ”
+

จนเธอเพิ่งรู้สึกตัวตอนเงยหน้าขึ้น เหมือนนึกอะไรบางอย่างที่อยากถามอีกฝ่ายได้
“อ๊ะ…”

“ว่าแต่… จิฟุยะคุงอยู่ที่เมืองนี้มาตั้งแต่เด็กเลยใช่มั้ยคะ?”
น้ำเสียงนุ่มลงเล็กน้อย เหมือนอยากรู้จักเขามากขึ้น

“ตอนมอต้น…เรียนอยู่ที่ไหนเหรอคะ?”
เธอถามพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ ทั้งๆที่มือก็ยังถือช้อนอยู่

ชิเอมิพยักหน้างึกงัก
“อื้อๆค่ะ!”

ก่อนที่เธอจับช้อนอย่างระมัดระวัง
“งั้น…จะทานแล้วนะคะ~”

พอตักคำแรกเข้าปาก ดวงตากลมก็เบิกขึ้นวาวทันที
“อื้มมม~…อร่อยจังเลยค่ะ…!”

เสียงแทบจะละลายไปพร้อมกับไข่นุ่มๆ
แก้มเธอขึ้นสีเล็กน้อยเพราะความอร่อย จนเผลอยกมือขึ้นกุมแก้ม
“ไข่ละลายหายไปเลย…”

ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอตักอีกคำอย่างตั้งอกตั้งใจ
แล้วก็อีกคำ…
และอีกคำ…
+

“อ๊ะ…”
เธอเผลอเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ตาเป็นประกายทันทีที่เห็นสีเหลืองนุ่มๆ ของออมเล็ต

“โห้…น่าทานจังเลยค่ะ…”
น้ำเสียงออกมาแทบจะเป็นเสียงกระซิบเพราะความตื่นเต้น

“ไข่ดูนุ่มมากเลย น่าทานมากเลย..“

พอได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น รอยยิ้มก็ผุดออกมาอย่างดีใจ

“เย่~ ได้เลยค่ะ!”

“เดี๋ยววันงานจะพาจิฟุยะคุงลองชิมหลายๆ แบบเลยนะคะ~”
เธอว่าอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะเอียงคอน้อยๆ แล้วหัวเราะเบาๆ

“ฮึๆ… มีลูกค้าเพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้วแหนะ~”
น้ำเสียงเจือหยอกล้อชัดเจน

ไม่ทันไร เสียงจานกระทบโต๊ะเบาๆ ก็ดังขึ้น
อาหารที่ทั้งสองสั่งถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้า
+

“ช่วงงานบุงคะไซ ลองแวะมาที่ชมรมเราดูมั้ยคะ~?”

“มีทั้ง ชาญี่ปุ่น แล้วก็ ชานอก เลยค่ะ! ถ้าว่างๆ แวะมาได้นะคะ~”

ดวงตาเธอโค้งขึ้นอย่างคาดหวังเล็กๆ เหมือนกำลังรอคำตอบจากเขาอยู่

ชิเอมิช้อนสายตาขึ้นมองเขา สบตาแป๊บเดียวเท่านั้นก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มออกมา

..แล้วก็หลุดหัวเราะเบาๆ
“ฮะๆ …ไม่หรอกค่ะ~ เราแค่ชอบ ชาผลไม้ เป็นพิเศษเฉยๆ น่ะค่ะ”

เธอยกมือทั้งสองขึ้นปัดเบาๆ ก่อนจะชะงักไปแปปนึง เหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“อ๊ะ—จริงสิ!”

“ถ้าจิฟุยะคุงชอบชาเขียว…”
เธอเอียงหน้าเล็กน้อย พร้อมส่งรอยยิ้มหวานให้คนตรงหน้า
+

จากนั้นก็มองแก้วชาเขียวของเขาพร้อมเอ่ยถามยิ้มๆ

“แล้วของจิฟุยะคุงล่ะคะ~ ชาเขียวดื่มแล้วเป็นยังไงบ้างคะ? ชาหอมไหม~?”

ชิเอมิพยักหน้ารัวๆ อย่างเห็นด้วย
“อื้อๆ แบบนี้นี่เอง~ ร้านเซฟโซนสินะคะ~”

ระหว่างนั้นพนักงานก็ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
ชิเอมิก้มศีรษะเล็กน้อย

“ขอบคุณนะคะ~”

เธอยกแก้วชาผลไม้ขึ้นมาจิบเบาๆ

…พอได้รับรสชาติ ดวงตากลมก็เป็นประกายวาวขึ้นทันที ✨

“หอมจังเลย…! ที่นี่ใช้ชาดีจังเลยค่ะ ผลไม้ก็มีกลิ่นหวานแบบหมักกำลังดีเลย~ กลิ่นกับรสชาติดีมากกก!”
+

พอเก็บเมนูไปแล้ว เธอก็ขยับเก้าอี้เล็กน้อยก่อนจะวางข้อศอกบนโต๊ะ เท้าคางลงเบาๆ
ดวงตากลมใสมองเขาตรงๆ อย่างอารมณ์ดี

“เรียบร้อยแล้วเหมือนกันค่ะ~”

รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก

“ว่าแต่… จิฟุยะคุงมาร้านนี้บ่อยเหรอคะ~?”

พร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วร้าน

“ร้านบรรยากาศดีมากเลยค่ะ ดูชิวๆโฮมมี่ๆมากเลยด้วย~”

(ไม่เป็นไรค้าบ😍💕 ((พี่ของน้องชิเอมิตอนนิยังเป้นแค่ซัพคายุเลยคับ-เด่วจะพาเข้าเทอมหน้ามาเล่นกับเจมไปนะคับ><)))

“เอะ— พี่น่ะเหรอคะ? อยู่ปี 2 น่ะค่ะ!”
ดวงตากลมโตของเธอกะพริบปริบๆ ก่อนจะยิ้มหวานขึ้นทันที

“งั้นแสดงว่า… ยุยกะซังเป็นพี่เราสินะคะ!”

“เค้าอยู่ปี 1 ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะเซมไป!”
ว่าแล้วชิเอมิก็โค้งตัวลงนิดๆ อย่างสุภาพ พร้อมรอยยิ้มสดใส

“อื้มม…”
เธอทำหน้าจริงจังอยู่ซักพัก มองเมนูสลับไปมาระหว่างสองตัวเลือกที่เขาแนะนำ

“งั้น…”

“เราเอาเป็น ออมเล็ตพุดดิ้งเซ็ตค่ะ~”

พูดจบก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
ก่อนจะพลิกหน้าเมนูไปส่วนเครื่องดื่มทันที

“แล้วเครื่องดื่มก็…โอ๊ะ”

เธอหยุดนิ้วที่เลื่อนอยู่แล้วชี้ไปที่เมนูอย่างตื่นเต้น

“เอาเป็น ชาผลไม้ค่ะ!✨”

“เราเอาเท่านี้ค่ะ! แล้วจิฟุยะคุงล่ะคะ~?”
เอ่ยถามคนตรงข้ามยิ้มๆ

“โห้… น่ากินทุกจานเลยค่ะ…”
ชิเอมิมองเมนูอย่างตื่นเต้น ไปทีเมนู ตาละลายไปกับรูปออมเล็ตที่ชุ่มฉ่ำแต่ละแบบ

“อื้มม… ทานอะไรดีนะ…”
นิ้วแตะคางเบาๆ ท่าทางกำลังคิดจริงจังสุดๆ
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามเขาอย่างขอคำแนะนำ

“ฮือ… มีจานไหนแนะนำมั้ยคะ จิฟุยะคุง? ทุกจานดูน่าทานไปหมดเลยค่ะ..”

“จานที่มีพุดดิ้งก็ดูน่าทาน จานนี้ก็น่าทาน;;-;; “

เธอยื่นเมนูไปใกล้เขาเหมือนอยากให้ช่วยเลือก

“โอ๊ะ—! ร้านออมเล็ตเหรอคะ!”
เธออุทานทันทีที่เห็นป้ายร้าน ใบหน้ากลม เงยขึ้นมองอย่างตื่นเต้น
“ร้านน่ารักจังเลยค่ะ! อือ เข้าไปกันเถอะค่ะ~!✨”

ว่าจบก็ยิ้มกว้างเต็มแก้ม เดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในร้านอย่างร่าเริง ทันทีที่พนักงานต้อนรับเสร็จ ชิเอมิก็ก้มหัวเล็กน้อยตอบรับ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างเป็นระเบียบ

เธอเอ่ยขอบคุณตอนที่พนักงานวางเมนูให้ แล้วหยิบขึ้นมาดูด้วยสายตาเป็นประกาย
+

เธอเรียกพร้อมยื่นมือไปแตะเบาๆ ที่แขนเสื้ออีกฝ่าย
พอเดินทันแล้วก็ชะโงกหน้ามองจากด้านหลัง

“ไหนคะๆ~ ร้านไหนที่จิฟุยะคุงว่าอร่อย!”

ทันทีที่พูดถึงอาหาร ดวงตาเธอก็เป็นประกายขึ้นมาทันที ใบหน้าเริ่มยิ้มกว้างขึ้น แถมยังดูตื่นเต้นสุดๆ

..ถ้ามีหางก็คงส่ายไปมาแล้วล่ะ(?)

“เอ้ะ…?”

เธอส่งเสียงงงในคอทันทีที่เห็นจิฟุยะคุงเดินนำไป
ดวงตากลมโตมองแผ่นหลังของเขาอย่างไม่เข้าใจ

เมื่อกี้…หมายถึงเรื่องอาหารเหรอ? หรือ…เรื่องที่วันนี้จะยึดไว้ทั้งวัน…?

พอคิดถึงอย่างหลัง ชิเอมิก็รีบสะบัดหัวเบาๆ ปุๆๆ ไล่ความคิด ก่อนจะรีบเดินกึ่งวิ่งกึ่งก้าวยาวๆ ตามหลังอีกฝ่ายไป

“รอด้วยสิคะ จิฟุยะคุง~!”
+

“อ–อื้อ! พูดแล้วนะคะ!”

“…งั้นวันนี้เราจะยึดจิฟุยะคุงไว้ทั้งวันเลย!”เธอเอ่ยหยอกพร้อมหัวเราะน้อยๆ แล้วก็เอ่ยต่ออย่างร่าเริง

“เริ่มจาก…พวกเราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันเถอะค่ะ!”

พอเดินพ้นประตูรถไฟมา อากาศข้างนอกเหมือนช่วยให้เธอได้ตั้งสตินิดหน่อย

ชิเอมิสูดหายใจเข้าเต็มปอด เพื่อกวาดความประหม่าออกไปให้หมด แต่คำพูดของเขาที่ตามมาอีกประโยค ก็ทำให้เธอชะงักอีกรอบทันที

ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมามองอีกฝ่าย หูก็ยังแดงไม่หาย แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยกคางขึ้นนิด ยิ้มขำๆ ใส่แบบกลบเกลื่อน
+

แต่ใบหูก็ค่อยๆ แดงขึ้นเรื่อยๆ จนมองออกชัด
ก่อนที่เธอจะรีบเสตาสายตาออกไปด้านนอกหน้าต่าง หลบตาอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด

/// อะ…อะไรน่ะ อะไรน่ะ คำพูดเมื่อกี้!?

ทันใดนั้น เสียงประกาศสถานีก็ดังขึ้นในตู้รถไฟ

ชิเอมิสะดุ้งเบาๆ
ก่อนจะรีบลุกขึ้นทันทีอย่างลุกลี้ลุกลน
“ถ— ถึงแล้วค่ะ! ลงกันเถอะค่ะ!”

เธอหันไปเอ่ยกับคนสูงกว่า ด้วยน้ำเสียงลนๆ ปนประหม่า

ชิเอมิพยักหน้าตอนที่เขาบอกว่าอากาศมันหนาว
“นั่นสินะคะ~ อากาศก็แห้งด้วย~…”

เธอพึมพำรับคำเบาๆ เหมือนเห็นด้วยอย่างเต็มที่
แต่พอเขาพูดถึงฤดูกาลอื่นที่ชอบ…(?)

“!!”

ดวงตาเธอกะพริบถี่ขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเหวอไปน้อยๆ
“ห… เห— น นั่นสินะคะ! ฤดูใบไม้ผลินี่ ดีจริง ๆ…นะคะ… ฮะ… ฮะๆ…”

เสียงขำแห้งๆ หลุดออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินคำสุดท้ายจากอีกฝ่าย
+

ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ ไล่ความคิดห่อเหี่ยวออก ก่อนจะหันกลับมามองเขาอีกครั้ง

“ว่าแต่… ไม่ชอบหน้าหนาวเหรอคะ?”

ชิเอมิเอียงคอเล็กน้อย คิ้วเลิกขึ้นอย่างสงสัย

ชิเอมิฟังเงียบๆ อย่างตั้งใจระหว่างที่เขาพูด

“นั่นสินะคะ~… เทศกาลฤดูร้อนก็น่าจะใกล้เข้ามาแล้วด้วยนี่นา”
เธอยิ้มบางๆ คล้ายเห็นภาพโคมไฟสีส้มกับเทศกาลหน้าร้อนลอยขึ้นมาในหัว

แต่แล้วก็ทำหน้าเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้
“แต่… ร้อนง่ะ… แถมหน้าฝนก็อยู่กับหน้าร้อนด้วยนี่คะ…”

พอพูดถึงฝน เสียงของเธอก็ค่อยๆ เบาลง
+

“ฮึๆ ได้เลยค่ะ! ไว้จะไปรบกวนอีกเยอะๆ เลยนะคะ~”
เธอเอ่ยอย่างขี้เล่น ดวงตาเป็นประกายสนุกสนาน

แต่พอจิฟุยะคุงไม่ยอมบอก…

“บู่— ( -3-)”
เธอพองแก้มหน้ายู่เล็กน้อยอย่างแกล้งๆ

จากนั้นก็หันหน้ากลับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

ภาพสองข้างทางเริ่มมีสีเขียวมากขึ้น ดอกไม้ริมรั้วกับต้นไม้ข้างทางกำลังผลิใบอ่อนๆ
ชิเอมิเผลอพูดขึ้นมาเบาๆ

“จะเข้าหน้าร้อนแล้วสินะคะ~..”