(ไรลี่เดินผ่าน ถอนหายใจ /เดินผ่านให้รำคาญเล่น)

(หร่อไม)

"ฮึก..คือ..ฮืออ..."

เอามือขยี้ตา ปาดน้ำตาที่ไหลที่แก้มจนมันเปื้อนไปหมด ท่าทางจะไม่หยุดงอแงเอาง่ายๆ

"ฉ ฉ ฉันโดนไถเงิน"

"ฉันหมดตัวแล้ว"

เธอพูดด้วยท่าทีอับจนหนทาง เหมือนโลกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

"ให้ตายสิฉันต้องรีบโอนเงินไปอีกบัญชีก่อนฉันจะหมดตัวจริงๆ"

เธอถือโทรศัพท์ขึ้นมากดอย่างลุกลี้ลุกลน

"ไปหาฟืนกันเถอะค่ะ พี่เวร็น"

เอ่ยกับเวร็นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ถึงแต่ก่อนจะรู้สึกมันจะฝืนยิ้มอยู่บ้าง ตอนนี้กลับรู้สึกฝืนมากกว่าเดิมอีก เธอไม่เคยรู้สึกว่าเธอเป็นเด็กขี้โกหกเท่านี้มาก่อนเลย

โกหกว่าญาติดีกับเขาเนี่ยนะ ไม่เข้าท่าเอาซะเลย

"..?"
"พี่เวร็นน่าจะมีสาวที่ชอบอยู่แล้วมั้งคะ คงไม่มาสนใจอะไรหนูหรอกค่ะ แหะๆ"

ทำทีเป็นพูดถ่อมตน แต่ก็ได้ความหมายเป็นเชิงจะปัดเขาไปไกลๆ ยังไงอย่างงั้นแหละ

เอาล่ะ...พูดคำนั้นออกมา...

+

หน้าซีดเผือดเพราะคำตอบรับของเขา ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าถ้าเขาไม่ชอบขี้หน้าเธอ ทำไมจะต้องตอบตกลงด้วย

แต่เรื่องธุรกิจคงเป็นเรื่องสำคัญล่ะมั้ง...

ไม่ก็ เขาเป็นพวกชอบโกหกแสร้งทำเป็นดีนั่นแหละ

ไม่เคยคิดจะโกรธใครขนาดนั้น ถ้าเขาไม่ได้ปล้นเงินเธอไปเมื่อคราวก่อน

พยายามฮึบแล้วยิ้มให้พวกผู้ใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นมา

+

'ไปแสดงความเป็นสุภาพบุรุษช่วยน้องเขาหน่อยสิลูก'

และนั่นแหละ คือหมอนั่นที่ว่า

ไรลีย์กลืนคำพูดและรอยยิ้มตัวเองลงไป หันไปสังเกตดูเวร็นว่าเขาทำหน้าแบบไหน จะยอมมารึเปล่า

ขอร้องเถอะ ปฎิเสธไปเถอะนะ

(ต่อยแรงๆเลยค่ะ ช่วยน้องด้วยนะคะ)

ไรลีย์หันไปพูดกับเพื่อนสาวที่พักอยู่ในห้องเดียวกัน ในเวลาที่ระบายกับใครไม่ได้แบบนี้ ชาร์ล็อตจึงต้องมารับบทเป็นคนปลอบเธอแล้วล่ะ

"ชาร์ล็อตตตต ฮือออออ ช่วยฉันด้วยยย" 😭

จากที่เสียงสั่นเครืออยู่ดีๆ ก็ปล่อยโฮออกมาซะงั้น

"นี่! อย่าใช้หมดเลยนะ!!"

ตะโกนไล่หลังไปแม้อีกฝ่ายจะเดินตัวปลิวหายไปแล้ว ยืนทำหน้าซื่อบื้อพร้อมกับจ้องมองเงินในมือต่อแบบเคว้งๆ

หวังว่าหมอนั่นจะไม่ใช้เงินเธอจนเกือบหมดจริงๆ นะ🥹

(จรบ อิอิ)

เหมือนจะดี แต่ได้ยินอย่างงั้นก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซะอย่างงั้น เงินในนั้นเป็นเงินเก็บของเธอด้วย ถ้าเขาใช้เกือบหมด มันก็แย่น่ะสิ

คำปากะพะงาบๆ เหมือนจะกำลังจะพูดอะไร แต่ก็เถียงไม่ทันเหมือนเดิม

สุดท้ายก็รับเงิน 20 ปอนด์นั่นมางงๆ

"ด เดี๋ย---"

+

ลุกลี้ลุกลนเข้าไปใหญ่เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเร่งเอาคำตอบ สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจะเลือกคำตอบไหน

ถ้าไม่รู้ก็ต้องถามล่ะนะ

"ถ้านายเอากระเป๋าไปสองสามวัน..นายจะถอนเงินออกมารหมดรึเปล่า"

"อย่าถอนหมดเลยนะ ฉันไม่อยากขอพ่อกับแม่ใหม่อีกรอบ"

พยายามพูดเสียงอ่อนให้เขาสงสาร เธอรู้ว่าเขาคงไม่ยอมแน่ๆ แต่ก็แอบคิดในแง่ดีว่าเวร็นคงไม่ใจร้ายถึงขนาดที่จะเอาเงินไปทั้งหมดก็ได้

ใช่มั้ย?

พยายามคิดทบทวนในหัว ว่าถ้าพาเขาไปถอนเงิน เขาจะถอนเท่าไหร่? หรือถ้าปล่อยกระเป๋าไว้กับเขา เขาจะแอบเอาบัตรเธอไปถอนเงินจนหมดเลยมั้ย? จะแบบไหนก็ไม่ปลอดภัย

หญิงสาวได้แต่ขมวดคิ้วทำท่าเงอะงะคิดวุ่นๆคนเดียวในหัว และไม่ได้คำตอบซะที

และนั่นอาจจะทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดได้ เพราะยัยนี่ตอบช้าซะเหลือเกิน

(ไม่จิงๆๆๆ /ดิ้นๆๆๆ)

ไรลีย์มองอีกฝ่ายนับเงินไปเรื่อยๆ และหวังว่าเขาจะพอใจกับมันและปล่อยเธอไปซะ แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่คิดได้ง่าย ๆ ขนาดนั้น

จากที่มีความหวัง สายตาก็ดูหงอลงทันที

"ในนั้นมีไม่เยอะหรอก"

"อย่างน้อยก็ไม่เยอะเท่าของนายหรอก จริงมั้ย?"

พยายามพูดให้เวร็นไม่สนใจเงินในมือนัก ให้เขาคิดซะว่าเงินที่เธอมีทั้งหมดมันไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับเขาขนาดนั้น

+

ชะงักไปอีกรอบเมื่ออีกคนรู้ทันและกั้นทางหนีไว้ ไรลีย์อึกอักอยู่พักนึง จนสุดท้ายแล้วก็ต้องยอมแพ้

“ก็ได้”

เธอจำใจวางกระเป๋าเงินไว้ที่มืออีกคน ถึงจะไม่อยากให้ แต่มันก็เป็นจำนวนเงินที่พอละทิ้งไปได้ล่ะนะ เพราะส่วนอื่นมันอยู่ในธนาคารหมดแล้ว

“นี่ ถอยได้รึยัง”

เหมือนจะโล่งอกไปเปราะนึง แต่ลืมไปเลยว่าบัตรธนาคารมันยังอยู่ในกระเป๋าตังค์นี่นา!?!

นี่เป็นอีกครั้งที่รุ่นพี่อย่างเขาเรียกเธอมากลั่นแกล้ง ทั้งแผนเก่าและแผนใหม่ หรืออะไรก็ช่าง สุดท้ายเธอก็มายืนอยู่ตรงนี้เหมือนเคย

ก่อนจะถอยไปหนึ่งก้าว

“นายจะเอาไปทำอะไรเหรอ”
“ฉันต้องใช้นี่ไปซื้อของกิน นายคงไม่อยากได้หรอก”

พยายามร้องขอ เธอรู้ว่าเวร็นนั้นรวย คงจะไม่ต้องการเงินพวกนี้หรอก

อยากออกไปจากตรงนี้ชะมัด แต่ก็ไม่รู้ว่านั่นจะทำให้อีกฝ่ายหัวเสียมั้ย

(โอยแร้วหร่อจังอะ นอย)