พยักหน้ารับทราบ ชูนิ้วโป้งเยี่ยม

“ไว้ใจได้เลย พรุ่งนี้มีเสื้อหอมสะอาดใส่แน่นอน”

จากนั้นก้โบกมือกู้ดบาย

”ริคุไปก่อนนะ ต้องไปทำการบ้านแล้วล่ะ 😞“

”แต่ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกคุณยายได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ“

((อิอิ จะตัดรูทตรงนี้้ลยก้ได้นะคะ ขอบคุนที่มาบวกกันค่ะ🩵🩵🩵))

ริคุเห็นอีกฝ่ายนั่งเกร็งจนแทบจะกลมกลืนกับรูปปั้นในร้านอยู่แล้ว เลยเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อหยิบถาดของว่างออกมา

“รุ่นพี่ ทานนี่ก่อนสิ รอเฉย ๆ น่าเบื่อใช่ม้า”

วางเซมเบ้กับขวดน้ำหวานเล็ก ๆ ที่เห็นได้ตามมินิมาร์ททั่วไปไว้ข้าง ๆ

“ว่าแต่ปกติไม่เห็นที่ร้านเลยน้า หรือว่าเครื่ิงซักผ้าเสีย??”

(มิคุง ทาสึเคเต๊😭😭😭😭😭 .ทำข้อสอบเรวขึ้น)

(อร๊าย ไม่เป้นไรค่ะ ริคุความจำดีแทนก้ได้ค่ะ (??))

“รับทราบ“

รับเงินแล้วแลกเป็นเหรียญใส่ถาดไม้ให้ ก่อนจะชี้ไปยังเครื่องที่ว่าง

”เครื่องนั้นว่างอยู่ ใช้ได้เลยนะ ใส่ผ้า ใส่ผงซักฟอก ปิดฝาแล้วกดปุ่มสีเขียวได้เลย“

”ถ้าไม่รีบไปไหนก็นั่งรอในร้านได้น้า“

เท้าคางกับเคาน์เตอร์ ยิ้มแย้มแจ่มใส

(ยินดีค่ะ ๆๆ เดี๋ยวเค้าทัก dm ไปนะคะ)

ยิ้มกว้าง เดินด่องแด่งไปหลังเคาน์เตอร์วางกระเป๋าแล้วจัดแจงหยิบเหรียญซักผ้า

”มาเลย ๆ รุ่นพี่ เพิ่งมาครั้งแรกใช่ม้า“

”ฝาบน 150 เยน ฝาหน้า 250 เยน อบผ้าครั้งละ 100 เยนสิบห้านาที“

ร่ายเมนูเหมือนกำลังนำเสนอหน้าชั้นเรียน

”สนใจเป็นอันไหนดีล่ะ?“