( ขออนุญาตแวะมาแลกด้วยได้ไหมคั้บ 🥺🙏🏼 ดีใจที่ได้เจอผปค.เฮตตี้มาก ! )

@rietaesra.bsky.social

พอได้ลืมตาดูสีสันก็รีบกวาดสายตาซ้ายทีขวาที หมู่มวลปลาเล็กปลาน้อย แนวปะการังเมื่อครู่ที่เพิ่งจะสัมผัสไป แสงอาทิตย์ที่ยังพอเล็ดลอดลงมา

ความรู้สึกที่อยากรักษาเอาไว้ , เป็นแบบนี้สินะ

" -ขอบคุณ คุณแสงสว่าง " ชื่อที่เจ้าหล่อนตั้งให้คงจะเปรียบเปรยว่า อีกฝ่ายราวกับแสงสว่างนำทางมาให้เห็นความงดงามเหล่านี้ล่ะมั้ง ?

คงปฏิเสธไม่ได้ว่าสีสันบนใบหน้าหน้าผมของอีกฝ่ายมันแปลกตาสำหรับหล่อน แต่ความแปลกตานั้นสำหรับริเอต้าก็คือ ..

" หรือจะเรียกว่างดงามดีล่ะ "

ความรู้สึกที่อยากรักษามันเอาไว้ , ความพิเศษของคน ๆ นี้ ความงดงามของความหลากหลาย

" อะ แต่จริงด้วย ตาเราไม่หลุดแหะ .. "

+

พรึ่บ !!!!!

จู่ ๆ ก็เหมือนความกลัวถูกความช่างอยากรู้อยากเห็นของริเอต้าเข้าครอบงำชั่วพริบตา สองตาเบิกโพลงทันใด ความรู้สึกที่มวลน้ำสัมผัสกับแก้วตามันทำให้หล่อนกระพริบตาสองสามครั้ง แต่สุดท้ายก็ - สำเร็จ !

ริเอต้าว่ายเข้าหาอีกคน จ้องไปที่ใบหน้าของคู่สนทนาอย่างครุ่นคิด

" เธอ "

" เท่ดีนะ "

+

แต่ยังไงก็แล้วแต่ริเอต้ายังคงหลับตาปี๋ ! ดูจะยังกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะคิดว่าตาจะหลุดอย่างเป็นตุเป็นตะ (แต่คนอื่นไม่เห็นตาหลุดเลย ทำไมยังกลัวอยู่กันนะ)

เอาล่ะ คุณใครก็ไม่รู้ ยุอีกเสียหน่อย ความกลัวของริเอต้าใกล้จะทลายลงแล้ว !

แต่ครั้งนี้เหมือนจะเป็นลักษณะของการครุ่นคิดมากกว่าไม่ชอบใจ

“ ….ตาเราจะไม่หลุดออกมาจริง ๆ ใช่มั้ย ”

เหมือนจู่ ๆ ก็ยอมเฉยเลย !? แต่ทำยังไงได้เล่า เพราะมองไม่เห็นก็เลยยิ่งอยากมองเห็น เพราะจู่ ๆ ก็อยากรู้ว่าความรู้สึกที่อยากจะรักษาอะไรเอาไว้มันเป็นยังไง ก็เลย ……

+

“ ฮึ่ม ฮึม … ” ฟังแล้วคู่สนทนาคนนี้ น่าจะมีคนที่ใคร่อยากใช้เวลาด้วยอยู่แน่เลยล่ะ

แต่ความรู้สึกอยากรักษาเอาไว้เหรอ .. หล่อนเองคงมีล่ะมั้ง อะไรสักอย่างที่อยากจะรักษามันเอาไว้นานเท่านาน

สิ่งที่มีแค่หล่อนเท่านั้นที่จะรักษามันได้ —

ริเอต้าคิดอะไรอยู่แต่กับตัวเอง จนพอถูกทักเรื่องตาก็หันควับ — ไปในทิศทางที่คิดว่าคู่สนทนาอยู่แบบขมวดคิ้วอีก !

+

ความรู้สึก สัมผัส กลิ่น หรือการประมวลผลของสมองที่บอกกับร่างกายว่า นี่แหละคือแบบของความงดงาม

ด้วยสายตา สิ่งตรงหน้าอาจงดงาม , แต่ด้วยสัมผัส อาจเป็นสิ่งไม่น่าอภิรมย์ นั่นคือสิ่งที่เธอกำลังจะกล่าว

ภาพตรงหน้าเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ริต้าพอรู้ว่าของตรงหน้ากว้างยาวเท่าไหร่ สัมผัสแบบใด รูปร่างอย่างไร เหลือเพียงแค่คุณสมบัติอีกบางประการ แต่เท่านี้สำหรับริเอต้า ก็สามารถพูดได้แล้วว่ามันคือสิ่งที่น่าอภิรมย์

“ แล้วถ้าความงดงามไม่มีรูปร่าง สำหรับเธอความงดงามคืออะไรเหรอ ? “

+

ปลายนิ้วหล่อนยังคงกว้านคลำไปทั่วปะกะรัง—หรืออะไรบางอย่างที่ละม้ายคล้ายปะกะรัง ความรู้สึกตะปุ่มตะป่ำ ความสากไม่น่าสัมผัสของมัน , สิ่งนี้คือสิ่งที่ตามองไม่เห็น

มันคือความงดงามหรือความอัปลักษณ์กัน , ความรู้สึกแรกที่ได้ยินเสียงของใครแล้วชวนให้ยิ้มออกมา มันจะงดงามสำหรับคนอื่นรึเปล่า

“ แต่ในทางเดียวกัน ถ้าเรามองไม่เห็นอะไรบางอย่าง เราก็อาจจะไม่เห็นสิ่งทั่วไปที่คนอื่นเขาเห็นสินะ … “
+

( ฮี่ฮี่ ยัยนี่เห็นตัวเล็ก ๆ แต่แอบไปปั้นกล้ามท้องอยู่ล่ะ ! /ชี้ ๆๆ ต้องฝึกไว้จะได้ซนนาน ๆ (?) )

( ตัวเท่านี้ เท่าเฮทตี้ !? 🤏🤏🤏 /เกาะเฮทตี้ซน อยู่ใต้น้ำถึงลืมตาไม่ได้ก็ไม่หายซ่า!?!?!?! )

จู่ ๆ หล่อนก็ถามคำถามแปลก ๆ ออกมา , แต่ก็เป็นปกติของริเอต้าที่มักจะตั้งคำถามเรื่อยเปื่อยกับสถานการณ์ตรงหน้าอยู่บ่อย ๆ

ใครสักคนที่ไม่เคยได้มีโอกาสเห็นสิ่งที่สวยงาม จะสามารถเข้าใจสิ่งที่สวยงามได้รึเปล่า .. ในเมื่อทั้งชีวิตไม่สามารถมองเห็นความสวยงาม หรือแม้แต่ความไม่น่ามอง จะแยกได้รึเปล่าว่าอะไรคือความงดงามและอะไรคือความอัปลักษณ์ ?

นึกสงสัยไปพร้อมกับเอามือคลำต่อไปเรื่อย ๆ

เจ้าหล่อนรู้เพียงแค่ว่าตัวเองกับใครอีกคนกำลังว่ายไปยังอีกทิศทาง ด้วยกระแสน้ำไหลทวนที่ผิวกายสัมผัสได้

มืออีกข้างที่ไม่ได้เกาะก็ปล่อยให้สายน้ำพัดไปจนกระทั่งคว้าเข้ากับอะไรบางอย่าง

“ อันนี้..ปะการังเหรอ ”

สิ่งที่สวยงาม , ผ่านการสัมผัส

ฝ่ามือหล่อนขยับคลำทั่วพร้อมพยายามจินตนาการภาพตรงหน้าขึ้นมา

“ เธอว่าคนที่มองไม่เห็นจะสามารถเข้าใจสิ่งสวยงามได้รึเปล่านะ ? ”

+

”ฉันแค่อยากให้พี่...ได้มีชีวิตที่เลือกได้ตามต้องการ“

”ถ้าใจพี่อยู่ที่ฉัน…เราก็คงจะได้อยู่ด้วยกัน“ ตราบจนวันที่ความตายจะพรากจาก
“แต่ถ้าไม่ใช่…มันก็ไม่ผิดเลยหากท้ายแล้ว…“ ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยคำปิดท้ายประโยค

หายใจเข้าอีกครั้งแล้ว...ค่อยๆเอ่ย

”แต่หากให้ฉันขอ…“ คำขอที่ไม่ต้องผ่านโคมลอย
แต่เป็นคำขอที่ขอชายคนหนึ่งที่ชื่อเจเรเมีย ซินแคลร์

"ถ้าพี่รัก...ขอแค่ให้ฉันอยู่ข้างๆ เท่านี้...ก็พอ"

มันก็คงถึงเวลาที่เธอต้องเข้มแข็ง และกล้าที่จะกล่าวออกไป

"พี่คะ..."
“ฉันชอบพี่ค่ะ พี่เจเรเมีย”
“ชอบมาตลอด ชอบมานานแล้ว” และคงเรียกว่ารักได้ด้วยซ้ำ

กล้าที่จะพูดมันออกไป และยอมรับ

”แต่ฉัน...ไม่กล้ารักพี่ไปมากกว่านี้ด้วยซ้ำ เพราะถ้าวันนึงฉันต้องเดินออกมา ฉันกลัวว่า…คงจะทนไม่ได้“

แม้จนถึงวันนี้ เธอก็ยังเผลอกลับไปมองเส้นแบ่งของความสัมพันธ์ ที่เคยถูกขีดย้ำเตือนใจ…หลายต่อหลายครั้ง

+

ลงมาลึกแล้วเหรอเนี่ย ..นั่นสินะ ที่ว่ายไปมาอย่างไร้จุดหมายแบบนี้ก็นานพอควรแล้ว

—และพอถูกทักเรื่องตาก็หน้าบูดกว่าเดิม จนฝ่ามือริต้าเผลอกำท่อนแขนอีกคนแน่นราวกับว่าคิดอะไรอยู่

“ มันก็อยากเห็นหรอก แต่เวลาน้ำมันโดนตามันไม่รู้สึกเหมือน—ตาจะหลุดเหรอ (?) ”

.. ดูทีจะเป็นแผลในใจสมัยเด็กหล่อน ,ของแบบนั้นครั้งเดียวก็เกินพอ

” เราไม่ได้หลง เราแค่ไม่เห็นทาง ! “ ก็คล้าย ๆ กันนี่ ..

( ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือฮะ💔 )

ตัวเองที่ควานน้ำไปจนเจอกับอะไรแข็งนิ่ม ? คล้ายกับท่อนแขนของใครบางคนก็จับไว้แล้วว่ายเข้าไปหา

" ขอบคุณ .. ใครสักคนที่ใจดี "

..แต่เดิมก็ยิ่งลืมหน้าคนรู้จักง่าย ๆ ยิ่งไม่เห็นหน้าก็แล้วใหญ่ แต่ไม่เป็นไร ใจดีก็พอ

" ตอนนี้เราอยู่ไหนน่ะ ยังอยู่ใกล้ผิวน้ำรึเปล่า "

สัมผัสบนร่างกายมีแต่มวลน้ำโอบล้อมจึงยากที่จะบอกได้ว่าหล่อนอยู่ส่วนไหนของทะเลกว้างใหญ่

( มาเลยฮะ คนละไม้คนละมือช่วยเหลือผู้ประสบภัย 💔💔💔 /บุ๋งๆๆชนซ้ายทีขวาที(.) )